KANIN MERKEZİ

12. KAÇIRMA OPERASYONU

Selammmlar...

Okunma ve oy hevesimi kırıyor fakat kitabımın kolay keşfedilmesini de beklemiyorum tabiki.

Satır aralarına yorum bırakalım lütfen.

Keyifli okumalar...

^^^^^^^^^^^^^

Kabus.

Hayatımda uzun süredir yer edinmişti.

Aklımı bulandıran kabuslara hem fazlaca alışkın hemde hiç alışkın değil gibiydim.Her gece beni terleten, geren olayları gerçekmiş gibi görmek beynimi yoruyordu.Oysa ki gerçekte de fazlaca olaylı ve tehlikeli bir hayata sahiptim, kabusa ne gerek vardı?

Gözlerimi açıp yatakta doğruldum.Şakağımdan süzülen teri elimin tersiyle sildim ve yatağımın sol tarafında mışıl mışıl uyuyan kardeşime çevirdim bakışlarımı.Mental olarak yorgundu, okulların tatil olmasına 1 hafta kalmıştı.

Sahte ailemizin bahsettiği yurt dışı tatili Yiğit'e iyi gelebilirdi.Tehlikeden uzak, güvenilir adamlarımın gözetiminde bir süre buralarda olmasa daha iyi olacaktı.Kararımı vermiştim, bu akşam gideceklerdi.

Açılan üstünü örtüp yanağına öpücük kondurdum.

Saat gece yarısıydı; 04.47.

Hızlı bir duş aldım.Kafamda o kadar fazla düşünce vardı ki bazen hepsi birbirine giriyor gibiydi.Su başımdan aşağı akarken aklımdaki tüm karmaşayı da kendiyle birlikte götürsün istedim.Nihayetinde bornozuma sarılıp giyinme odama geçtim.

Sahile gidip yürüyüş yapmak iyi gelecekti, her zaman uyku tutmadığında ya da kabus gördüğümde yaptığım gibi sahilde yürümek bazen de yürüyüşten sonra buz gibi denize atlamak iyi gelecekti.

Hayır gelmeyecekti ama en azından kendimi kandırabilirdim.

Siyah tayt, siyah crop giydim.Beyaz ayakkabı ve beyaz ceket alıp odamdan yavaşça çıktım.Çıkışa yöneldim.Ayakkabılarımı giyip evden çıktım.Kulaklığımı kulağıma yerleştirip bluetoothu bağlayıp rastgele listemden bir şarkı seçtim.Arabam kendi evimde olduğu için mecbur bu saatte yürüyecektim.Bodrum katındaki eski bisikletim de bir seçenekti ama sahil yakın olduğundan gerek duymadım.Yürümek en iyi tercihti şuanlık.

10 dakikalık yürüyüşümün sonunda sahile gelmiştim.Denize sıfır kumsal, beni her zaman kısa süreliğine huzura boğuyordu.Ayakkabılarımı çıkarıp elime aldım.Kulağımda çalan şarkıyla kumda yürümeye başladım.Hafif rüzgar saçlarımı uçuşturuyor, yüzümü okşuyordu.

İçin yaralı küçüğüm daha büyüyeceksin
Önce uzun bir yol yürüyeceksin
Neyin varsa seni tutan söküp atacaksın
Çıplak kalınca yola çıkacaksın
Çiçekleri azaptan bi bahçe görecek
Zehrini akıtıp beş günde geçeceksin

Söyleyin bana ne olur, söyleyin bana
Çok mu yolum var daha
Söyleyin bana ne olur söyleyin bana
Yeter mi nefesim kıyıya vurmaya

Beni, bana anımsatan şarkı gözlerimi kapatmama sebep oldu.Derin bir nefes çektim içime.Denizin kokusu ciğerlerime doldu, aynı esnada kapalı gözlerim bile açık olmadığı halde doldu, hissettim.En son ne zaman gerçekten ağladığımı hatırlamıyordum bile.İçime atmak beni yiyip bitiriyordu, güçlü durmak, yenilmaz hissettmek.Bunları yapmaktan başka çaremde yoktu.Kendimi sıkmak hafiften bedenimin titremesini başlattı.

Arada oluyordu, buna da alışıyordum gün geçtikçe.Ağlayamadığım için bedenimi titreme alıyordu son bir kaç aydır, umrumda değildi.

İlk defa birinin canına son olacaksın
Canın yanacak başında yas tutacaksın
Gün gelip eski bir köşke varınca
Orada tanıdık bir ses duyacaksın
Ömrü boyunca hep seni beklemiş
Biri yaşıyor orda
Ona sonunda kavuşacaksın