REVİN (KAÇ - MA - K)

♠Geçecek♠

♠21♠

Geçecek.
Geçecek kadın.

Herşey yine eskisi gibi olacak.
Yine tüm gökyüzün mavi  olacak.
Siyahlığın  bitecek kadın!
Geçecek..

kivircikbirdunya

(Erdoğan Emir-Ez Merdo)

Göğsü inip kalkıyor dağılmış suretine küfürler yağdırıyordu kadın. Nasıl olurda acılarıyla dalga geçen adamın karşısında omuzları düşer. Nasıl olurda dokunmasına izin verir. Nefesinin kesildiğini hissediyor, gözlerini kapıyordu.

Iki büklüm olmuşken adam, doğruluyor.. Doğrulduğu esnada muazzam bir acıyı hissediyordu. O acı ki damarlarında nüfuz edecek onu katran karası gecelerde pişmanlığa sürükleyecekti. Canını yakmışken kadının, cezasını kadın tarafından alıyordu.

"REVİNN!"

Alnındaki damara baktı kadın. Geri çekilmiş odanın kapısında duruyordu. Imkanı varmış gibi adam, acısı ile yanına gelip onu duvarla bütün edecekti. Gözleri onu haykırıyordu çünkü.

Nefes aldı kadın. Kalbi atıyor, pompaladığı kanı hiç ulaşmaması gereken yere, beynine hücum ettiriyordu..

" Benim çilemi çekip acımla dalga geçmeyecek erkekler varken. Sevmemi bekleyip gözlerimin içine sevdasını haykıran erkekler varken!. Neden, sen diye soruyorum. Biliyor musun?" yavaşça doğruldu adam. Kadın ise geceye dönmüş gözlere baktı fütursuzca.

" Ne o! Acılarımla dalga geçiyordun. Hadi şimdi yine konuş!" konuşacakken homurdanıyor Afran..

" Ben de durmuş beni anlamanı bekliyorum! Sen de haklısın.." dediği anda kapının kulpunu indiriyor. Indirirken çıkan ses gibi içi çatırdıyor. Yüreği acıyor, duyduğu sözler bir ağacın kökleri gibi kalbini kaplıyor. Soğuk nefesi odayı dolduruyor. "Taşlaşmış bir kalp hissedemez!" diyor kadın. Acılarını sırtlanıp çıkıyor dışarı.

Rüzgar var.

Buz kesen rüzgar yüzüne vuruyor, gözlerini kapıyor kadın.

Gece içinde!..

Gece bile içinde.. Açılan gözleri, bir nehir gibi dökülmesini sağlıyor gözyaşlarının..

Adım atıyor, yüreği eziliyor bu esnada..

Acıları..

Onu dertlere salan geçmiş kalbinde beliriyor.. Dudaklarını ısırıyor sonra. Diline değen, acının tadı. Geçmişte kalan kanın tadı bulanıyor sonra diline..

Nefessiz kalıyor..

Yürüdüğü esnada etekleri ayaklarına dolanıyor. Düşmemek için, yıkılmamak için merdivenlerin taş zeminine tutunuyor. Ince kürdan parmakları deyince taştan zemine bedenine ulaşan karanlıkla acı çektiğini ve kara geçmişin peşini bırakmayacağını yine ve yeniden hissediyor.

Merdivenleri inip Konak'ın en alt katında bulunan köşeye geçiyor. Ufacık olan kimsenin göremeyeceği köşeye oturuyor.

Etraf kapkaranlık. Ayaklarını kendine doğru topluyor, hıçkırığı dudaklarında.

Yüreği acıdı.

Sonra göz kapakları.. Ağladığının farkında değildi. Sanki ağlamıyorduda yüreği ortaya dökülüyordu. Sanki Hüzün dokuyordu kirpiklerini. Bir bir damlalar okşuyordu gözlerini.