Το Αλφάβητο ( Candy Candy Fan Fic )

Θ όπως Θέλω

- '' ... θέλω'', μονολόγησε σχεδόν αθόρυβα.

Το δωμάτιο του ήταν θεοσκότεινο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι κοιμόταν. Το παράθυρο του ανοιχτό, με την κουρτίνα να χορεύει πότε πότε από το νυχτερινό αέρα, που έφερνε το άρωμα πρόωρης άνοιξης. Μοναδικό ίχνος από φως, η κάφτρα από το τσιγάρο του. Καθόλου δεν τον ένοιαζε αν θα περνούσε η μυρωδιά του καπνού στους διαδρόμους του κοιτώνα. Τι θα ήταν άλλωστε μια τιμωρία παραπάνω?! Ήξερε ότι και το χειρότερο να έκανε, δεν θα τον απέβαλαν ποτέ!

'' Αλαζόνας?!'' Ρώτησε τον εαυτό του. Ναι, μπορεί και να ήταν, αλλά ήταν ειλικρινής. Η αφορμή της αλαζονείας του, δεν πήγαζε παρά μόνο από την ίδια την φύση των πραγμάτων. Ήταν ακόμη ένα εργαλείο του Δούκα. Ελαττωματικό, μπάσταρδο, αλλά δεν έπαυε να είναι ένα εργαλείο. Ένα μέσο του Δούκα, να φαίνεται στα αυλικά σαλόνια ως άξιος πατήρ ενός πρωτότοκου γιου! Τι και αν ήταν μπάσταρδος, αυτοί δεν το ήξεραν, ούτε οι καλόγριες το ήξεραν! Πόσο πολύ ήθελε να τους στείλει όλους στο διάολο! Να γελάει όταν το λέει! Αλλά δεν είχε πλέον νόημα να το κάνει... γιατί ο Τέρρυ πλέον ήθελε κάτι πολύ περισσότερο απ' όλα αυτά.

'' ... θέλω...'', επανέλαβε μέσα του και έκλεισε τα μάτια του σφιχτά, μέχρι που είδε αστεράκια...'' ...σαν τα αστέρια στα μάτια της... όταν την φιλάω...''. Έφερε το χέρι του επάνω στα χείλια του, η αίσθηση των δικών της απαλών χειλιών έμοιαζε να είναι ακόμη εκεί. Με την άκρη της γλώσσας του, γεύτηκε για μια στιγμή το κάτω χείλος του...

- '' Γαμώτο!'' μουρμούρισε ξεφυσώντας. Έσβησε βιαστικά το τσιγάρο του και κοίταξε το χάος των χαρτιών που βασίλευε στο πάτωμα του δωματίου του. Τσαλακωμένες, μισό γραμμένες σελίδες ... αυτό το πράγμα γινόταν σχεδόν κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ ξεκινούσε να γράφει, να της γραφεί... ή τουλάχιστον προσπαθούσε. Αλλά κάθε βράδυ, βρισκόταν αντιμέτωπος με το ίδιο σκηνικό. Αδιέξοδο. Κάθε βράδυ, νόμιζε πως είχε βρει τις κατάλληλες λέξεις να πει και κάθε βράδυ άλλαζε γνώμη.

'' ... γιατί είναι τόσο δύσκολο να της πω όλα όσα θέλω?! Γιατί δεν της λέω απλούστατα ότι την αγαπάω...? Ότι είμαι τόσο ερωτευμένος μαζί της, που μου κόβεται η ανάσα ακόμη και στην σκέψη να μην την δω κάθε μέρα! Ότι θέλω να περνάω κάθε στιγμή, κάθε λεπτό της ημέρας μαζί της! Γαμωτο... θέλω τόσο πολύ να της φωνάξω ότι είναι δική μου! Μόνο δική μου!... ότι αυτός ο άγγλος, μικρός μπάσταρδος... είναι τόσο εγωιστής που δεν τον νοιάζει τίποτε άλλο, παρά να την κάνει δική του! Το ξέρω ότι πρέπει κάποια στιγμή... να μιλήσουμε. Η αμοιβαία σιωπή μας, δεν ξέρω που θα μας βγάλει...''