Το Αλφάβητο ( Candy Candy Fan Fic )

Ο όπως Ομίχλη (Δεύτερο Μέρος)

Περπατούσε στις μύτες των ποδιών της προσπαθώντας να μην κάνει το παραμικρό ήχο. Αν και ξυπόλυτη, τα ξύλινα παλιά πατώματα δεν βοηθούσαν στην αποστολή της. Ο διάδρομος ήταν σχεδόν σκοτεινός, αλλά μπορούσε να διακρίνει που πήγαινε. Με κάθε της βήμα, το λευκό μακρύ φόρεμα που είχε φορέσει, χόρευε και μπλεκόταν επικίνδυνα στα πόδια της. Προσπάθησε να διώξει κάθε άλλη σκέψη πέρα από τον στόχο της... θα έδινε στον Τέρρυ ένα μάθημα που θα του έμενε αξέχαστο!

- ''... πάντως να το παραδεχτούμε ότι η ιστορία του Τέρρυ ήταν καταπληκτική'', είπε η Πάττυ την ώρα που τα τρία κορίτσια ετοιμαζόντουσαν για ύπνο. Τους είχε δοθεί μια μεγάλη κοινή κρεβατοκάμαρα, που όπως και όλος ο πύργος, είχε βικτωριανή διακόσμηση.

- '' ... δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ!'', είπε ακόμη θυμωμένη η Κάντυ.

- '' ... Κάντυ, κάνεις σα να μην ξέρεις τον Τέρρυ'', είπε η Άννυ καθώς εντυπωσιασμένη από το δωμάτιο, άνοιξε την παμπάλαια ντουλάπα και βάλθηκε να χαζεύει.

- ''... αυτό είναι αλήθεια Κάντυ, όλοι μας τρομάξαμε πολύ! Αλλά αυτό το σκοπό είχε το παιχνίδι και ο Τέρρυ βγήκε νικητής!'', επισήμανε η Πάττυ πηγαίνοντας κοντά στην Άννυ να δει γιατί έκανε θαυμαστικά επιφωνήματα.'' Ω! Άννυ... βρήκες θησαυρό!''

- '' Πράγματι! Κοίτα αυτό το λευκό νυχτικό! Σα να βγήκε από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν είναι!''

Τα δυο κορίτσια συνέχιζαν για λίγα λεπτά να σχολιάζουν χασκογελώντας, όταν μπήκε με φούρια η Κάντυ ανάμεσα τους και άρπαξε το νυχτικό νευριασμένη.

- '' Κάντυ!... τι κάνεις?!''

- '' ... θα του δείξω εγώ...'', άρχισε να ξεντύνεται βιαστικά,''... τι πάει να πει τρομάρα...'', έμεινε με τα εσώρουχα της, ''... τον αγριάνθρωπο!...'', φόρεσε το παμπάλαιο νυχτικό και πριν να προλάβουν οι φίλες της να αντιδράσουν, είχε φύγει σαν εξαγριωμένο φάντασμα από το δωμάτιο.

Όταν έφτασε λίγο έξω από την κρεβατοκάμαρα του Τέρρυ- που ήλπιζε να είχε καταλάβει ότι ήταν του Τέρρυ- έλυσε τα μαλλιά της και έπιασε αργά το πόμολο της πόρτας.....

Στο χωρίς φώς δωμάτιο του, το αγόρι στεκόταν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρό και έβλεπε τον καπνό από το τσιγάρο του· τον κατάπινε αργά η λευκή ομίχλη, που ήταν ακόμη εκεί. Τα μάτια του ήταν χαμογελαστά και ευτυχισμένα. Είχε πολύ καιρό να διασκεδάσει τόσο πολύ, είχε ακόμη τόση ενέργεια μέσα του, κυρίως από το πολύ γέλιο, που δεν μπορούσε να τον πάρει ο ύπνος. Η σκέψη επίσης ότι θα κοιμόταν η Κάντυ στο σπίτι του, του προκαλούσε μια επιπλέον αναστάτωση. Καθώς προσπαθούσε να ηρεμήσει για να νυστάξει κάποια στιγμή, άκουσε το πόμολο της πόρτας του να κάνει ένα κλικ... η πόρτα έτριξε λίγο και άρχισε να ανοίγει...