Sin Fin

1.Bölüm

~İyi Okumlar...

~ Hadi herkes saat kaçta başladığını yazsıııın.

~Yorumlara cevap veriyorum :))

~ Multimediadaki şeyi beğendiyseniz devamı gelecek.

Hava güneşli, tatlı bir rüzgâr yoldaki sıra sıra ağaçların yapraklarını sallandırıyor.
Ben ise ailemle altımızdaki nissan qashqai ile uzun mu uzun olan yolda kuzenim Yağmur'un doğum günü partisine gidiyorduk.

"Rüya, kızım. Sen Yağmura ne diyeceksin bakalım." Kafamı cama yaslamış yolda hızla ilerleyen tekerlekleri izlerken annemin sesiyle ona döndüm.
"Valla annecim ben kuru bi şekilde kutladıktan sonra direk pastaya gömülmeyi planlıyorum." bu söylediğime ablam güldüğünde annem ve babamda ona katılmıştı.
"Ya kızım, sen o kadar yiyipte nasıl kilo almıyosun ona şaşırıyorum cidden."
Ablamın bu cümlesi üzerine güldüm ve
"Ee ablacım genetik napıcaksın, anneme çekmişim." Annem bana ön koltuktan öpücük atarken sırıttım.

Dreksiyon başındaki babam, gözlerinde son derece cool duran güneş gözlükleriyle konuştu
"Ne yani bana şişko mu diyosun Rüya hanım." ablam hadi cevapla der gibi baktığında, babam ve annemin koltuklarının arasından kafamı babama çevirdim.
"Tabiki hayır babişim, sen hâlâ çok karizmatik bir adamsın." ben babamı herkesten çok severdim ve her zamanki gibi ona hayrankıkla bakarken, babam kafasını bana çevirdi, göz rengimi ondan almıştım mavi..
O kocaman gülümsemesi ve yanağında oluşan iki gamzecikle bana bakmayı sürdürdü, ona karşılık verdim.

"Önüne baksana kaza yapı- aaa!" Annemin bağrışıyla acelece önümüze döndük ama artık çok geçti bi tırla çarpışmıştık.

Gözüme giren şeyle bian öyle bi çığlık attım ki , başka hiçbir sesi algılayamıyodum canım çok yanıyodu...

______

Burnuma dolan iğrenç kokuda neydi böyle, ah tabi ya hastane.
Peki buraya nasıl ve neden gelmiştim!?

Kaza!

K-kaza yaptık.

Annem..

Babam..

Ablam..

Onlara ne olmuştu.
Aklıma gelen şeyle gözlerimi anında açtım.
A-ama neden hâlâ karanlık!?

Ben karanlıktan çok korkarım.
Gözlerimi bi kaç kez kırpıştırdım ve gelen ayak sesleri ile yatakta dikleştim.

"Rüya." bu ablamın sesiydi ama sesi çok kötü geliyodu, ağlamış gibi.
"A-abla."
"Korkma kardeşim. Sakın korkma ben burdayım." Nefes alışverişim hızlanmıştı.
"Abla? Neden burası karanlık, ışıkları açarmısın korktuğumu biliyosun."

Ablamın ağlama sesi geldiğinde sesin geldiği tarafa döndüm ama ablam YOK!
Neden onu göremiyorum ki.
"Artık şu ışıkları biri açsın! Neler oluyor!" diye bağırdım daha fazla dayanamayarak
Allahım çıldırıcam!

"Sakin ol küçük hanım." sırtıma konulan elle bi an irkildim. Bu hemşireydi galiba ve onunda sesi tuhaf geliyodu.
Artık gözlerim dolmaya başlamıştı.
"Abla! Annem ve babam nerde!? Ben neden sizi göremiyorum!" ablam artık şiddetli bi şekilde ağlıyordu.
Benimde gözümden bi kaç damla yaş firar etmişti ve çığlık atmadan hemen önce o hayatımı mahfeden cümleleri duydum.

"A-annem ve b-babam artık yok."

"Artık yalnızız kardeşim ve sen bu karanlığa alışmak zorundasın."