The Pink Book

Κεφάλαιο 2

Τα μάτια του ατενίζουν το σώμα μου απο πάνω μέχρι κάτω. Φοράω ένα μακρύ μπλέ φόρεμα με δαντέλα στο πάνω μέρος της πλάτης και κλειστό ντεκολτέ. Ακόμη φοράω μπέζ Prada γόβες με κόκκινο πάτο. Τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε γαλλικό διακριτηκό κότσο στο κάτω μέρος του κεφαλιού μου. Κρατάω μια γκρί Prada τσάντα. Για κάποιο λόγο ανατριχιάζω με το βλέμμα του πάνω μου,όμως το αγνοώ. Κοιτάω απευθείας στα μάτια του. Τόσο όμορφος. Μαύρο κουστούμι,μπορντό γραβάτα και λευκό λινό πουκάμισο. Προσέχει την εμφάνιση του.

"Καλησπέρα." μιλάει αργά,η φωνή του κρύβει μυστήριο έτοιμο για εξερεύνηση. Με πιάνει απο τη μέση και προχωράμε χωρίς να μιλήσω. Κατευθυνόμαστε προς το μοναδικό αμάξι στη λεωφόρο έξω απο το πανεπιστήμιό μου.

"Δικό σου είναι αυτό;" δεν ξέρω πολλά απο αμάξια αλλά μπορώ να διακρίνω κάτι επιεικώς υπεβολικό.

"Μπορείς να το πείς κι έτσι!" λέει,με προφανή τον σαρκασμό στη φράση του. Μου έχει κεντρίσει το ιατρικό ενδιαφέρον,πραγματικά,ιατρικό ενδιαφέρον........ Δεν απαντάω,μου ανοίγει την πόρτα και κάθομαι στο μαύρο δερμάτινο κάθισμα. Κάνει τον κύκλο του αυτοκινήτου και κάθεται δίπλα μου. Ο οδηγός βάζει σε λειτουργία τη μηχανή και μπούμ,βρισκόμαστε διακόσια μέτρα μακριά. Κρατάω την άκρη του καθίσματος για να μην κολλήσω τελείως πίσω το σώμα μου λόγω της ταχύτητας.

"Λοιπόν Άναμπελ,σπουδάζεις ψυχολογία... Ενδιαφέρον." λέει με τη φωνή λάγνα και τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Πώς το ξέρει; Τι σκατά;

"Ναί,αλλά πώς το έμαθες; Έχεις κάποιον γνωστό στη διεύθυνση του πανεπιστημίου;" ρωτάω με τα μάτια μου στα μάτια του. Δε θα υποκύψωστην γοητεία του,δε νιώθω συχνά άβολα.

"Μπορείς να το πέις κι έτσι!" απαντάει,ίδια φράση,δεύτερη φορά; Μάλλον όχι τυχαίο.

"Αυτή πρέπει να είναι η φράση της ημέρας,κύριε Ντέιβιντ." χαμογελάω.

"Ναι..." λέει,αμήχανος. Ώπ! "Πώς και αποφασίσατε να ακολουθήσετε την επιστήμη της ψυχολογίας δεσποινίς Ράιλυ;" ρωτάει,εντελώς επαγγελματικά. 

"¨Εσείς; Πώς και θελήσατε να σπουδάσετε δημοσιογραφία;" ευχαριστιέμαι να το κάνω αυτό.

"Μα δεν..." λέει όμως τον προλαβαίνω.

"Το γνωρίζω,κύριε Γκόρντον,απλώς κάνετε τις ερωτήσεις που θα έκανε ένας δημοσιογράφος αν ήμουν,ας πούμε,ένα μοντέλο." λέω και χαχανίζουμε. Σταματάει και με κοιτάζει στα μάτια.