The Pink Book

Κεφάλαιο 13

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τον Ντέιβιντ να κοιμάται ήρεμος. Χαιδεύω τα γέννια του απαλά χωρίς να τον ξυπνήσω. Αναδεύεται αλλά δεν ξυπνάει. Νιώθω πιασμένη στα πόδια,προφανώς απο τις ξεδιάντροπες κινήσεις που με ανάγκασε να κάνω αυτός ο σεξομανής που αγαπάω,όμως είμαι ευτυχισμένη και ερωτευμένη μαζί του. Σηκώνομαι. Είναι εννιά το βράδυ και πεινάω αφάνταστα. Κοιμόμασταν αρκετές ώρες. Μπαίνω για ένα ντούζ,όμως ακόμα και όταν βγαίνω εκείνος κοιμάται ακόμα. Αποφασίζω να παραγγείλω κινέζικο. Ψάχνω παντού για φυλλάδια ή κάτι τέτοιο. Πηγαίνω στο γραφείο του μήπως και τα έχει εκεί. Είναι μουντό κάπως,με βαριά έπιπλα και μια εντοιχισμένη βιβλιοθήκη ώς την οροφή. Κοιτάζω πάνω,και παρατηρώ κάτι σαν άνοιγμα στην οροφή,ένα εσωτερικό μπαλκόνι. Πάνω απο αυτό συνεχίζεται η βιβλιοθήκη. Εντοπίζω τη σκάλα και ανεβαίνω. Ουάου! Το θέαμα μου προκαλεί δέος. Μπροστά μου απλώνονται τέσσερεις σχετικά μακριοί διάδρομαι με στάντ βιβλίων.  Τι τα κάνει τόσα βιβλία; Τα έπιπλα είναι καλυμένα απο περίτεχνο ξύλο και κάποιες χρυσές λεπτομέριες. Πώς και δεν είχα έρθει τόσο καιρό; Προχωράω στον δεύτερο διάδρομο και στρίβω δεξιά σε ένα άλλο διάδρομο με βιβλιοθήκες ώς το ταβάνι. Πλησιάζω για να επεξεργαστώ το είδος των βιβλίων. Λογοτεχνία,ξένη και ακόμη και βυζαντινή λογοτεχνία. Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα ασυνήθιστο μαύρο στρογγυλό στόλισμα στη στήλη που στηρίζει τη βιβλιοθήκη. Σκατά,είναι κουμπί. Τολμάω να το πατήσω και,μια φωτεινή σκάλα αρχίζει να ξεπροβάλει απο το χώρο που έκανε η βιβλιοθήκη όταν άνοιξε στο κάτω μέρος της. Κατεβαίνω,ηλίθια και ανήξερη. Ένα παραλληλόγραμμο κουτάκι είναι στηριγμένο στην είσοδο της πόρτας.Απο κάτω έχει ώς παρατήρηση "Απαιτείται ανίχνευση μυρωδιάς για την είσοδο στο γραφείο. Θυμάμαι οτι φοράω ένα καθαρό λευκό πουκάμισό του,το κολλάω πάνω στο κουτάκι και η γυάλινη φιμέ πόρτα ανοίγει με ένα ηλεκτρονικό ήχο. Σκατά,είμαι μέσα. Το θέαμα είναι τρομακτικό. Παντού υπάρχουν λευκοί πίνακες φωτισμένοι.πάνω τους φωτογραφίες μου οι οποίες χρονολογούνται μπορεί και πριν απο τρία χρόνια. Η ζωή μου με τους γονείς μου,το κατεστραμένο αυτοκίνητο όταν σκοτώθηκαν απο ένα τεράστιο φορτηγό,η ζωή μου μετά,μένοντας με την Έλεν. Σκατά,η Έλεν. Έχει ένα ξεχωριστό δικό της πίνακα δίπλα απο το δικό μου.Φωτογραφισμένη να παραδίδει ναρκωτικά σε άγνωστους,να μπαίνει σαν κυνηγημένη στο σπίτι μας,να χασκογελάει μαζί μου σε κάποια καφετέρια. Το ήξερα οτι ξέρει τα πάντα για την Έλεν. Αυτό που με σοκαρίζει,ίσως,είναι όλες αυτές οι δικές μου φωτογραφίες. Δεν έχω αναφέρει ποτέ τους γονείς μου στο Ντέιβιντ,ούτε ρώτησε ποτέ για αυτούς. Το καθίκι,με γνωρίζει τρία χρόνια,και τώρα με πηδάει κανονικά. Τι σκατά συμβαίνει; Ακούω,όλως περιέργως το κουδούνι. Το φαγητό. Τρέχω να ανοίξω,κατατρομαγμένη,μπερδεμένη και εξοργισμένη με τον Ντέιβιντ. Βρίσκεται εκεί,ντυμένος,με τον πατέρα μου παρατεταγμένο δίπλα του. Ο χριστός και η παναγία! "Μπαμπά;" λέω ανύμπορη να καταλάβω τι στο διάολο είναι τούτο. Οι γονείς μου πέθαναν σε δυστήχημα. Φαίνονται και οι δύο σαστισμένοι. Ειδικά ο Ντέιβιντ.