The Pink Book

Κεφάλαιο 15

Μετά απο ένα ολόκληρο μήνα μέσα στη μιζέρια το μυαλό μου αποφασίζει να κάνει επανεκκίνηση. Πρέπει να γράψω στο τελικό μου διαγώνισμα αλλιώς η ζωή μου έχει καταστραφεί στα αλήθεια. Σηκώνομαι για ένα ντούζ και μετά τρώω ένα σάντουιτς στα γρήγορα. Φοράω πρόχειρα ρούχα όλο αυτό τον καιρό οπότε αποφασίζω να περιποιηθώ τον εαυτό μου λίγο. Διαλέγω ένα εμπριμέ ελαφρύ φορεματάκι με μια καφέ χοντρή ζώνη στη μέση,στράπλες. Φοράω τα κλασσικά σανδάλια μου και είμαι έτοιμη! Έχω πολύ άγχος για αυτό το διαγώνισμα,αν και το ευχαριστώ,επειδή απασχολούσε το μυαλό μου όλο αυτό το μήνα. Δε θέλω να φέρνω στο μυαλό μου το Ντέιβιντ,πραγματικά. Νιώθω μια χαρά τώρα που δεν τον βλέπω.

"Δεσποινίς Ράιλυ,παρακαλώ." ο δρ. Γκρίν προτείνει το χέρι του για να ανέβω στο βάθρο της μεγάλης αμφιθεατρικής αίθουσας. Η εργασία μου είναι για τις αντιδράσεις των παιδιών σε διάφορα ερεθίσματα,όπως ένας θάνατος ή μια εγκυμοσύνη. Είναι εκπληκτικό. Όταν τελειώνω η Κίμ και εγώ πάμε για ένα καφέ. Κανονίζουμε να βγούμε για ποτό,αυτή τη φορά νωρίτερα. Έχουμε και οι δύο ξεπεράσει τα όλα όσα συμβαίνουν και πραγματικά  μετά απο τόσ καιρό που έχουμε να βγούμε,χρειαζόμαστε κάτι καλό. Θα μαγειρέψω σπίτι μου κάτι ειδικό για την περίσταση και μετά θα βγούμε. Θα είναι υπέροχα! Μόλις έχωαλλάξει ρούχα όταν ακούω το τηλέφωνο. Είναι η θέια μου,η αδερφή της μαμάς μου. Είναι η αγαπημένη μου!  "Θεία Κρύσταλ!" αναφωνώ στο ακουστικό μου.

"Άναμπέλ!" η γλυκιά απαλή φωνή της με κάνει να βουρκώσω,όπως η φωνή της μαμάς... "Χρυσό μου...πάει τόσο καιρός...τρία χρόνια." ω.... "Τέλος πάντων σε πήρα για να σου πώ οτι μόλις έφτασα στην Καλιφόρνια Άνα μου! Έφτασα σπίτι!" είναι εθουσιασμένη και δακρύζω,δε μπορώ να το πιστέψω. "Κρύσταλ,δε το πιστεύω! Ξέρεις τη διεύθυνσή μου; Θα σε φιλοξενήσω,δεν σηκώνω αντίρρηση." την ακούω που ξεφυσάει. "Θα είμαι εκεί σε καμμία ώρα. Καλά,Άνα μου;" ώ,είμαι τόσο ενθουσιασμένη. Θα φτιάξω κις λορέν και τσίζκεικ. Μόλις κλείνουμε το τηλέφωνο αρπάζω την τσάντα μου και ανοίγω ενθουσιασμένη την πόρτα,πρέπει να πάω να αγοράσω τα υλικά. Το σόκ είναι τόσο έντονο που σχεδόν χάνω την αναπνοή μου. Ο Ντέιβιντ στέκεται στην πόρτα μου λαχανιασμένος.

"Άνα,γεία. Έμαθα μόλις οτι η θεία σου ήρθε στην Αμερική. Ήρθα για να.." τον κόβω.

"Πόση ώρα με παρακολουθείς;" είμαι εκνευρισμένη και σοκαρισμένη και σαστισμένη και ερωτευμένη μαζί του.

"Άνα,μου έλειψες,όμως δεν ήρθα για αυτό. Ήρθα για να μην με κατηγορήσεις οτι δε σου τα λέω όλα. Η θεία σου δούλευε μαζί με τη μαμά σου στα εργαστήρια,όμως όταν έμαθε τι σκάρωνε η γλυκιά της αδελφούλα,η Κρύσταλ έβαλε καβγά στη μητέρα σου,ούρλιαζε οτι είναι πουλημένη και οτι η επιστήμη δεν είναι για να καταστρέφει αλλά για να βοηθάει τον άνθρωπο. Μόλις της ήταν πλέον ξεκάθαρο οτι η μητέρα σου δε θα άλλαζε τη γνώμη της,ήρθε σε εμάς. Μας είπε που βρισκόταν το εργαστήριο της και τι σκόπευε να κάνει η Ρέιτσελ,η γλυκιά μαμά σου. Εμείς,δηλαδή, το FBI προστάτεψε για αρκετά χρόνια την Κρύσταλ για αυτή την ομολογία της και της έδιναν χρήματα,τα χρήματα που στέλνει και σε εσένα τώρα απο την Αυσταλία,τα χρήματα που έχεις για να ζήσεις." είναι λαχανιασμένος και απότομος. "Ημητέρα σου είχε απομακρύνει όσους την αγαπούσαν για αυτή τη χαζο έρευνα που έκανε,τους πάντες. Την βρήκαμε και τη σκοτώσαμε,της άξιζαν όσα έπαθε,Άνα. Αυτό προσπαθούσα να σε κάνω να καταλάβεις αλλά με παράτησες. Όπως βλέπεις,δε βρήκα το δρόμο μου. Πάντα όταν σκέφτομαι εκείνη τη νύχτα...σπαράζει η καρδιά μου. Μου είχες πεί οτι δε θα έφευγες." μιλάει με μια ανάσα.