The Pink Book

Κεφάλαιο 7

ΝΤΈΙΒΙΝΤ

Ανοίγω τα μάτια μου,προσπαθώντας να φέρω στο μυαλό μου την τελευταία εικόνα. Ένας μαυροφορεμένος γκριζομάλλης με το όπλο στραμένο προς εμένα. Ο Τζόνυ! Ο αντρας που με βοήθησε,με πήρε κοντά του στο στρατό,θέλει να με σκοτώσει; Πώς βρέθηκα σπίτι μου; Ώχ οχι! Οχι,οχι,οχι.....Η Άνα ήταν μαζί μου. Τι έπαθε; Χριστέ μου. Σπρώχνω το σώμα μου για να σηκωθώ και τότε καταλαβαίνω που βρίσκομαι. Στην κληνική του FBI. Γιατί είμαι εδώ; Κουνάω τα μέλη μου ασυναίσθητα και μια σουβλιά μου προκαλεί ρίγος. Ο ώμος μου. Σκατά,με πυροβόλησε τελικά,προφανώς ξόφαλτσα,και προφανέστατα επίτηδες. Ποτέ δε χάνει βολή. Ακούω κάποια φωνή στο βάθος,η χροιά είναι γνωστή,όμως δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε αυτήν. Ίσως και να κάνω λάθος. Προσπαθώ να ανταποκριθώ στον έξω κόσμο όμως οι σκέψεις είναι βασανιστικές. Η Άνα. Που είναι; Το κεφάλι μου στροβυλλίζεται σε ένα επιηκώς οδυνηρό πονοκέφαλο και χάνομαι. Άνα....................

Ξυπνάω απο ένα τσίμπημα στο δεξί μου μπράτσο. Τι σκατά; "Κύριε Ντέιβιντ,καλωσήρθατε." μια νοσοκόμα με περιποιείται,με τριπάει με απαίσιες βελόνες και μου χαμογελάει μελιστάλαχτα. Η Άνα....

"Η Άνα;" η φωνή μου βγαίνει ίσα ίσα απο το στώμα μου. Η νοσοκόμα χαμογελάει γλυκά. Νιώθω το κεφάλι μου να γεμίζει υγρό,θολώνει η όρασή μου και πέφτω ξανά σε βαθύ εξαντλητικό ύπνο. Όταν ξυπνάω είμαι καλύτερα. Δεν πονάω και ανακάθομαι στο κρεβάτι με τα πόδια μου να ακουμπούν το πάτωμα. Ακούω βήματα. Κάνω ανεπέσθητα μια κίνηση να βγάλω το όπλο απο τη ζώνη μου. Τρομοκρατούμαι οταν δεν το βρίσκω εκεί. Σκατά! Φοράω νοσοκομειακή ρόμπα. Δύο χτύποι στην πόρτα και....."Τίμ!" λέω με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο. Δεν πρέπει να εμπιστεύομαι κανέναν μετά απο αυτό που μου έκανε ο Τζόνυ υποθέτω,γιαυτό κρατάω αποστάσεις,όμως και αυτός δεν είναι εύθυμος σαν τις άλλες φορές.

"Άκου,Ντέιβ. Θα μπώ απευθείας στο θέμα γιατί έχεις δουλειά να κάνεις. Πήραν την Άναμπελ Ράιλυ,δεν έχουμε ιδέα που την έχουν πάει. Πρέπει να τη βρούμε είναι η καινούρια μας υπόθεση. Ξέρω για τον Τζόνυ,ξέρω πολλά που εσύ δεν έχεις φανταστεί. Θα τα πούμε όμως όταν βρεθεί το κορίτσι. Το απόγευμα θα σε βγάλω απο δώ,δεν έπαθες και τίποτα,ένας πυροβολησμός ήταν στον ώμο." λέει σαρκαστικά την τελευταία πρόταση αλλά δεν γελάω. Τι σκατά λέει; "Τίμ,για τι πράγμα μιλάς; Γνωρίζεις τον Τζόνυ; Πώς;" ακούγομαι σαστισμένος,γιατί είμαι. Πώς στον πούτσο γνωρίζει για το παρελθόν μου; Πίστευα οτι το έχω θάψει,και για μένα και για τους υπόλοιπους. Τον ακούω να μιλάει αλλά έχω μπερδευτεί τόσο πολύ,δε ξέρω τι να πιστέψω. Ο Τζόνυ; "Ντέιβ,Ντέιβ! Κοίτα με! Έχουμε εκπαιδευτεί να αντέχουμε,κατάλαβαίνεις; Πρέπει να έχεις υπομονή και αντοχή για να βρούμε την Άναμπελ Ράιλυ και μετά θα μάθεις ότι θέλεις για το παρελθόν σου,για αυτά που δεν γνωρίζεις.Θα φύγω τώρα,η νοσοκόμα θα έρθει για να σου κάνει υπνωτική ένεση. Θα κοιμηθείς και το απόγευμα θα είσαι μια χαρά,έτοιμος να πιάσεις δουλειά." λέει με το γνωστό του πάθος για τη δουλειά του,και φεύγει. Τι σκατά; Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τι σχέση έχουν ο Τίμ με το παρελθόν μου; Με τον Τζόνυ; Η νοσοκόμα έρχεται και αφού ξέρω τι θα μου κάνει,παραδίνομαι πριν καν με ακουμπήσει. Η ΄Ανα....τι της κάνουν; Άνα.....................μετά κενό.