The Pink Book

Κεφάλαιο 4

Κάθομαι στο αμφιθέατρο με την Έλεν δίπλα μου. Η Κίμ είναι  η νέα μας παρέα,καστανόξανθη με υπέροχο σώμα και ατελείωτες καμπύλες. Φαίνεται καλή. Περιμένουμε έναν σοβαρό,νέο επιχειρηματία,όπως μας είπαν,για να μας εξηγήσει κάτι οικονομικές βλακειές που δε με ενδιαφέρουν,πρέπει όμως κανείς να μαθαίνει απο όλα. Η Έλεν μιλάει με την Κίμ για ένα φόρεμα απο το H&M οπότε αποφασίω να παρακολουθήσω.

"Είναι τέλειο σου λέω. Ακριβό όμως. Το κίτρινο είναι πολύ στη μόδα τώρα τελευταία,νομίζω θα το αγοράσω." λέει η Κίμ,όταν νιώθω μια παρουσία δίπλα μου. Ο Ντέιβιντ. Τί σκατά; "Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρωτάω με τα μάτια γουρλωμένα.

"Ήρθα να παρακολουθήσω. Εσύ; Νόμιζα οτι δε σε ενδιαφέρουν τα οικονομικά." είναι ειρωνικός και σέξυ όπως πάντα.

"Πρέπει να παίρνουμε απο όλα μια μικρή γεύση κύριε Ντέιβιντ και να ακολουθούμε αυτό μου πας αρέσει." απαντώ με αυτοπεποίθηση. "Και τώρα φύγε." 

"Νόμιζα οτι μου έδωσες μια ευκαιρία,αν θυμάμαι καλα... Στο αυτοκίνητό μου." λέει και το βλέμμα του σκοτινιάζει. Σκατά, το είχα ξεχάσει αυτό. Άλλαξα γνώμη. "Πέρασαν πέντε μέρες απο τότε Άναμπελ,θέλω να ξέρω. Κάθε μέρα περίμενα να μου στείλεις μήνυμα,αλλά τίποτα." ακούγεται παραπονεμένος.

"Ντέιβιντ φύγε. Με ενοχλέις και θέλω να παρακολουθήσω την παρουσίαση." λέω μόλις τα φώτα σβήνουν και ένας κύκλος φωτός πέφτει πάνω στον δόκτωρ Γκρίν. Είναι ο καθηγητής ψυχολογίας μου,όμως είναι πολύ καταρτησμένος επιστημονικά. 

"Καλησπέρα παιδιά!" λέει ο δρ. Γκρίν. "Θα ήθελα να σας παρουσιάσω έναν πραγματικά φανταστικό άνθρωπο,με πολλά προσόντα και μέλλον." πάντα ευθύς. Ψάχνω στην αίθουσα για τον φιλοξενούμενο,αλλά δε τον βλέπω. Ο Ντέιβιντ δεν έχει φύγει ακόμα,αλλά τουλάχιστον δε μου μιλάει. Ο δρ. Γκρίν συνεχίζει "σας παρουσιάζω τον κύριο Ντέιβιντ Γκόρντον!" αναφωνεί και η αίθουσα ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Ε; Τον κοιτάζω. Χαμογελάει με ένα εκθαμβωτικό αμερικάνο χαμόγελο που δε μπορώ να αντισταθώ. Τι σκατά συμβαίνει με αυτό τον άνθρωπο; Σηκώνεται απο τη θέση του και περπατάει με το αβίαστο βήμα του προς την σκηνή. Είναι στ'αλήθεια σέξι. Αρχίζει να μιλάει ευχαριστώντας το θερμό ακροατήριο. Γαμώ! Δεν ακούω ούτε λέξη απο την ομιλία,παρακολουθώ τους συμφοιτητές μου που κρέμονται κυριολεκτικά απο τα χείλη του. Η 'Έλεν και η Κίμ τον κοιτάζουν και χασκογελούν που και που με κάποιο χυδαίο σχόλιο. Προσπαθώ να τον αγνοήσω αλλά είναι σαν να με τραβάει κάτι πάνω του,μια εξωκοσμική δύναμη που με τρομάζει. Ποτέ δεν έχω δεί κάποιον ερωτικά,σεξουαλικά πως να το πώ. Είχα διάφορες σχέσεις με φίλους όμως τίποτα σπουδαίο και αξιοσημείωτο. Δεν έχω φτάσει ούτε στο τρίτο στάδιο (στοματικό σέξ). Με αυτόν,πρώτη φορά στα εικοσιτρία χρόνια της ζωής μου θέλω να τον αγαπήσω,να ξαπλώσω μαζί του και να μη τον σταματίσω. Αγωνιώ να πείσω  τον εαυτό μου οτι τον απεχθάνομαι αλλά δε μπορώ να κοροιδεύσω τα ίδια μου τα συναισθήματα. Απο το ακροατήριο ακούγεται μια χαύρα,απο σφυρίγματα,χειροκροτήματα και επιδοκιμαστικές κραυγές. Όλοι μεμιάς σηκώνονται για να τον πλησιάσουν,ζητούν αυτόγραφα και αφιερώσεις,ακόμα και οι φίλες μου. Κάποιες φορές νιώθω ξέταιρη. Μέσα σε όλο αυτό το χαμό,πιάνω τον εαυτό μου να του χαμογελάει. Χριστέ μου,οχι,οχι,οχι! Ξεροβήχω ελπίζοντας να με ακούσει και βγαίνω πανικοβλημένη απο την αίθουσα στον καθαρό αέρα του Τορόντο. H πόρτα κλείνει όμως την ακούω να ανοίγει μετά απο μερικά δευτερόλεπτα.