The Pink Book

Κεφάλαιο 9

Την κοιτάζω ξαφνιασμένος,μα τι κάνει; Αυτή σχεδόν δεν ήθελε να τη φιλάω και τώρα.... Το βλέμμα της είναι βαθύ,με αντικρίζει με προσμονή και πόθο. Και γώ τη θέλω. Αλλά είμαι παράλυτος,δε μπορώ να κουνηθώ. Ξαφνικά παρατηρώ τα σέξι οπίσθιά της να λικνίζονται μπροστά μου. Γδύνεται. Χριστε μου......... Μια αισθησιακή μουσική ηχεί στα αυτία μου,εισβάλει στο μυαλό μου,με συναρπάζει. Ο τρόπος της είναι μοναδικός,ερεθιστικός. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο πέος μου. Πιέζει ελαφρά την κοιλιά μου,πιό πολύ απο ποτέ. Με κοιτάζει που κοιτάζω και στέφει το βλέμμα της και εκείνη. Αμέσως αναδεύεται και ορθώνεται πιέζοντας περισσότερο την κοιλιά μου. Πώς θα κρατηθώ; Δε μπορώ να της δώσω αυτό που θέλει... Δεν έχω ξανα κάνει σέξ με παρθένα. Γενικά,δεν έχω ξανα κάνει σέξ με γυναίκα που να θέλω να την ξαναδώ. Γαμώτο. Με καβαλάει πάλι και κρυφογελάει. Με μια μάλλον απρόθυμη κίνηση την ακουμπάω,το μεθυστικό βλέμμα της με τρυπάει. Πιάνει τη στύση μου και....'Ω,τόσο απαλή,τόσο πρόθυμη. Κουνιέται απο πάνω μου και την παρακολουθώ να ηδονίζεται με αυτό που μου κάνει.... Τόσο όμορφη... Απρόσμενα,τα μέλη μου λύνοται και της ορμάω σαν τίγρης σε ελάφι. Ανεβαίνω απο πάνω της και τυλίγει τα καλλίγραμμα πόδια της γύρω απο τους μηρούς μου. Σκατά! Αυτοέλεγχος,αυτοέλεγχος. Για μια στιγμή κρατιέμαι,μπαινοβγαίνω ήρεμα και αργά μέσα της,μετάτο τέρας εμφανίζεται και δε μπορώ να το κρύψω. Σφυροκοπάω την περιοχή ανάμεσα στα πόδια της αναλέητα και δείχνει να το απολαμβάνει,φωνάζωντας και ανασαίνοντας βαριά. Τα χαρακτηριστικά της είναι τραβηγμένα και μια κραυγή απόλαυσης ξεφεύγει απο το στόμα μου. Είμαι κοντά. Μιλάώ,όμως ο  ήχος δε φτάνει ώς τα αυτία μου. Τι σκατά;  Ολοκλήρωσε. Ώ.......ένα θριαμβικό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό μου. Εκείνει αρχίζει να κλαίει,σπαράζει με λυγμούς απο κάτω μου και πανικοβάλλομαι,σταματάω αυτό που κάνω και την αγκαλιάζω,της μιλάω,όμως καμία απάντηση. Δεν ακούγονται τα λόγια μου ώς τα αυτιά μου. Πώς γίνεται αυτό; Μια στιγκλιά εισχωρεί στο κεφάλι μου και ανοίγω απότομα τα βλέφαρά μου. Οι ανάσα μου βγαίνει ακανόνιστη. Τι; Όνειρο; Γαμώτο! Φυσικά και ήταν όνειρο. Ψάχνω ανεπαίσθητα το δωμάτιο. Η Άνα κοιμάται ήρεμη,και γώ ονειρεύομαι,τι όνειρο είδα; 

Το απόγευμα,όταν ξυπνάει η Άνα,της έχω έτοιμη την κοτόσουπα. Μυρίζει υπέροχα και είναι ότι πρέπει για το σόκ που πέρασε. Την τρώει και είναι εμφανώς καλύτερα... Μια σκέψη έρχεται απρόσκλητη στο μυαλό μου....Μου αρέσει να την φροντίζω.

ΆΝΑΜΠΕΛ

Το πανεπιστήμιο φαίνεται πολύ ξεχωριστό τώρα,παραλίγο να πεθάνω πρίν μια εδβομάδα,παραλίγο να τα χάσω όλα,παραλίγο να χάσω το Ντέιβιντ. Περνάω φανταστικά μαζί του,με προσέχει και όλα φαίνονται φυσιολογικά. Δεν έχω λόγο να μην τον εμπιστεύομαι μετά απο αυτό που έγινε με την Έλεν. Η κολλητή μου προσπάθησε να με σκοτώσει. Αυτή τη φράση είπα στην Κίμ χθές το πρωί. Και τότε ήταν όταν κατάλαβα οτι πραγματικά είναι καλή φίλη. Προσφερθηκε να με φιλοξενήσει,όμως τώρα που η Έλεν είναι φυλακή,υποθέτω μπορώ να πάω σπίτι μου,όσο κι αν μαρέσει να μένω με το Ντέιβιντ. Δε ξέρω αν πρέπει στ'αλήθεια να το παραδεχτώ,όμως τις προάλλες είδα ένα τρομερό όνειρο,με εμένα και αυτόν,στο κρεβάτι. Να το κάνουμε. Ξέρω οτι είμαι ενήλικας πια,και μπορώ να κάνω οτι θέλω,και εννοείται,τον θέλω σαν τρελή,αλλά δε ξέρω. Είμαι επιφυλακτική. Τον γνωρίζω μόλις μερικές βδομάδες,οι πρώτες απο τις οποίες ήταν η χειρότερη εκδοχή του εαυτού του. Είναι δύο  το μεσημέρι και ο Ντέιβ περιμένει με το μαύρο υπερβολικά ακριβό αμάξι του στο ρέιθρο του πεζοδρομίου,έξω απο το πανεπιστήμιο. Οδηγάει προσεκτικά,τέλεια. Παρατηρώ το πρόσωπό του. Ελαφρώς πεταχτά αυτιά,καλοσχηματισμένη μύτη και ζουμερά όμως ταυτόχρονα λεπτά χείλη. Τα μάτια του είναι χωμένα στο κρατίο του με ένα υπέροχο τρόπο,που τον κάνει να φαίνεται πότε ανέμελος και πότε σοβαρός επαγγέλματίας-μυστικός πράκτορας. Οι μύες του φαίνονται ξεκάθαροι απο το λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι του. Καλίγραμμοι και ευδιάκριτοι όταν κινείται. Μμμμ... Γυρίζει και με κοιτάζει εξεταστικά.

"Πώς πήγε σήμερα μωρό μου;" 

"Μια χαρά. Εσύ;" ρωτάω ελπίζοντας να πάρω μια σαφή απάντηση. Χαμογελάω συνεσταλμένα.

"Παραιτήθηκα απο τη δουλειά." πετάει,σχεδόν ενθουσιώδης. Τι; Γιατί; Σκατά,για μένα;

Παίρνω απότομα ανάσα. "Α..." καταφέρνω να πώ.

"Μην ανησυχείς. Το έκανα για εμένα κυριώς,αλλά και για το δικό σου καλό,εννοείται." μιλάει αργά,καθαρά και βραχνά. Πώς το κάνει,να είναι τόσο σέξι μιλώντας απλά για τη δουλειά. Μου ρίχνει ένα λάγνο βλέμμα και αχαλίνωτος πόθος με καταβάλει. Σκατά. Δεν μιλάμε απο τότε,μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Αχνιστό φαγητό είναι τακτοποιημένα τοποθετημένο στον πάγκο της κουζίνας. Προφανώς η οικονόμος,η κυρία Μαρίν. Κοτόπουλο πανέ με ρύζι. Μμμ,νοστιμότατο! Όταν τελειώνουμε,εκείνος χώνεται βιαστικά στο γραφείο του για να δουλέψει και αποφασίζω να δώ τί ρούχα μου έχει φέρει απο το σπίτι. Όλα τα ρούχαμου είναι εδώ. Χμμ..μάλλον έχει σκοπό να με κρατήσει για πολύ ακόμα εδώ μέσα. Όχι οτι δε θέλω. Χαχανίζω με τη διαπίστωσή μου.

"Θα πάμε για ψώνια κάποια στιγμή αύριο,μεθαύριο." μιλάει απο πίσω μου με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό του.. Μμμ,το θέλω. Αποφαζίσω στιγμιαία  να του δωθώ,τώρα. Ορμάω πάνω του και το χαρίζω ένα φιλί με τη γλώσσα μου να χορεύει στο στόμα του. Διακόπτει το φιλί μας,λαχανιασμένος. Χαμογελάει και του κάνω ένα νεύμα για να καταλάβει τι συμβαίνει. Ευτυχώς το πιάνει,και με αρπάζει απο τους γοφούς σηκώνοντάς με πάνω του. Ώ...στύση...

Χαμογελάω αυτάρεσκα καθώς λάγνα έκπληξη μας περικυκλώνει σε μια αόρατη μπάλα. Ένα λοξό χαμόγελο υπάρχει στο πρόσωπό του όταν τον κοιτάζω.... Παναγία μου... Οι κινήσεις του είναι αρμονικές,καθώς με φιλάει και  με πασπατεύει και με ζουλάει παντού. Το άρωμά του είναι μεθυστικό,με παρασύρει σε άγνωστα μέρη. Βογκάω απο φιλήδονη λαχτάρα για αυτόν. Αποκρίνεται με ένα παρόμοιο βογκητό και αρχίζει να με γδύνει με επιδέξια χέρια...Σκατά. Τον ποθώ.................