The Pink Book

Κεφάλαιο 14

Παιδία!!!! Το ένα τραγούδι στο πλάι είναι cover απο το glee,το έβαλα γιατί μου άρεσε καλύτερα. Βάλτε το όταν η Άνα μπαίνει στο γραφείο του,θα είναι τέλειο! Ευχαριστώωωωωωωωω!!!!!

.

.

.

Μερικοί άγνωστοι απο την υπηρεσία του FBI καθαρίζουν το αίμα απο το πάτωμα. Είμαι καθησμένη με τον μπαμπά και τον Ντέιβιντ στο πάγκο της κουζίνας,όλοι πίνουμε απο ένα φλιτζάνι τσάι. Δε μπορώ να νιώσω οτιδήποτε. Η κολλητή μου είναι σε κώμμα,την μεταφέρουν με φορείο στο νοσοκομείο και μετά θα μπεί σε αναμορφωτήριο. Έχασε πολύ αίμα,είπαν. Αναρωτιούνται πως απέδρασε απο τις φυλακές,όμως εγώ ξέρω οτι εκείνη όταν βάλει κάτι στο μυαλό της δεν ησυχάζει αν δε το καταφέρει. Αυτό δεν ήταν μέρος του ψεύτικου εαυτού της. Ο Ντέιβιντ με κοιτάζει με απολογητικό βλέμμα. Ναι,είναι και μαλάκας και δολοφόνος. Υπέροχα. Και είμαι ερωτευμένη μαζί του. "Λοιπόν,πάω. Να σας αφήσω μόνους να μιλήσετε. Άν,το ξέρω οτι με είχες για νεκρό,κράτησέ το έτσι. Δε πρόκειται να με ξανα δείς." πετάει ο πατέρας μου και φεύγει. Τον κοιτάζω αποσβολωμένη. Τι; Δε μπορώ να μιλήσω. Κοιτάζω το κενό στον απέναντι τοίχο. Το δωμάτιο τώρα είναι ακατάστατο και βρωμάει,υπάρχουν μερικές κυλίδες αίματος στο χαλί και στο ριχτάρι του καναπέ. "Μωρό μου..." ο Ντέιβιντ μιλάει αλλά τον αγνοώ,δεν έχω όρεξη για απολογίες τώρα,για τη ακρίβεια δεν έχω όρεξη για κανενούς είδους συζήτηση. "Δε χρειάζεται να μιλήσεις,απλά ακουσέ με. Σου το έκρυβα γιατί...είσαι τόσο καλός άνθρωπος Άνα,και εγώ είμαι ένα άψυχο τέρας. Έχω πάρει όλες τις γυναίκες που βρέθηκαν ποτέ μπροστά μου,αλλά τώρα υπάρχεις εσυ. Με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος,πιό...ανθρώπινος. Σ'αγαπάω..." βλέπω τον πόνο στα μάτια του όταν λέει εκείνη τη λέξη,όμως κανένα συναίσθημα δε με συγκινεί.

"Αν μαγαπούσες θα μου είχες πεί όλα όσα συμβαίνουν. Εκείνο το μήνυμα,τώρα φαίνεται μισό,ή ακόμα και λιγότερο απο μισό μπροστά σε όλα αυτά που γίνονται. Και ο πατέρας μου....ένας μαλάκας. Όλοι απο την ασυνομία έτσι είστε;" ρωτάω άψυχα. Γελάει αχνά και ξανα απομακρυνόμαστε,βουλιάζοντας στη σιωπή μας. Δε ξέρω πως ακριβώς συνέβη,ξυπνάω όμως στο κρεβάτι μου. Ώ,πόσο μου είχε λείψει. "Άνα..." ω,οχι πάλι. Θέλω απλά να φύγει.

"Ντέιβιντ,χρειάζομαι να μείνω μόνη για μερικές μέρες. Να σκεφτώ. Όλο αυτό μεταξύ μας ήταν πολυ βιαστικό και απερίσκεπτο,απλά...φύγε."λέω και φαίνεται οτι τα συναισθήματά μου έχουν επιστρέψει. Θέλω αλλά και δε θέλω να φύγει,ξέρω οτι θα μου λείπει όμως δε μπορώ να μείνω μαζί του. Σκότωσε τη μητέρα μου γαμώτο! Με κοιτάζει σαν πληγωμένο κουτάβι όμως τελικά αποχωρεί. Νιώθω ανακουφισμένη όταν ακούω την εξώπορτα να κλείνει. Κάνω ένα εξαγνιστικό μπάνιο για τον οργανισμό μου. Αποφασίζω να μαγειρέψω για να ξεχάστω... Όταν τοποθετώ το πυρέξ με τα λαζάνια στο φούρνο,κάθομαι στον ολοκάθαρο τώρα καναπέ και ανοίγω το κουτί με τα ρούχα μου. Τα βγάζω ένα προς ένα,πετώντας τα πάνω στον καναπέ. Μου έφερε και τα ρούχα που μου αγόρασε εκείνος,όμως θα του τα επιστρέψω,δε γίνεται να τα κρατήσω. Υπάρχει ένα κόκκινο μπορντό φόρεμα με σκούρες λεπτές γραμμές ασήμμετρα οριζόντιες. Είναι με κοντό μανικάκι και έχει ένα ασημί φερμουάρ απο το στήθος ώς το γόνατο. Είναι φανταστικό. Θα βγώ με την Κίμ,ναι! Θα της πώ όλα αυτά που συμβαίνουν. Το έχω ανάγκη. Αμέσως σηκώνω το κινητό μου και καλώ την Κίμ,κανονίζουμε να πάμε κατά τις μία σε ένα κοντινό μπαράκι. Χώρισε κι εκείνη με το αγόρι της,τέλεια! Τα λαζάνια ήταν υπέροχα,έφαγα τρία κομμάτια. Φοβάμαι πραγματικά για την σωματική μου κατάσταση,άν μένω μέσα στο σπίτι συνέχεια χωρίς κάποια ασχολία,θα γίνω τετράπαχη. Είναι κιόλας εντεκάμιση,και έτσι αρχίζω να ετοιμάζομαι.