The Pink Book

Κεφάλαιο 5

Αυτό το κεφάλαιο είναι απο τη μεριά του Ντέιβιντ.

Απολαύστε το και πείτε μου τη γνώμη σας!!

-Έχεις αναρωτηθεί ποτέ,ποιό είναι χειρότερο; Να πείς κάτι και μετά να μετανιώσεις που το έκανες ή να μην πείς τίποτα και να μετανιώνεις που δε το έκανες; Όταν μετανιώσεις κατι που έκανες ή δεν έκανες,αυτό λέγεται λάθος. Και παραδέχομαι οτι έκανα λάθος μαζί σου. Πολλά,μάλιστα. Δε ζητάω να με συγχωρέσεις.Θέλω απλά να ξέρεις οτι δεν είμαι αυτό που δείχνω. Και...παραδόξως,σε εμπιστεύομαι. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα Άνα,έτσι έχω εκπαιδευτεί. Οπότε,όταν σου λέω οτι σε εμπιτεύομαι,μη με κάνεις να το μετανιώσω.

Σε γνωρίζω...λίγο,σχεδόν καθόλου. Αλλά αυτό που με κάνεις να νιώθω,είναι αλλόκοτο,πρωτόγνωρο για μένα. Θα σου τα πώ όλα,με τον καιρό. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται Άνα αλλά εσύ απλώς την πήρες χωρίς να παλέψεις,και δε σε κατηγορώ,εγώ το επέτρεψα αυτό. Γιαυτό σου χρωστάω κάποιες εξηγήσεις. Όλα άρχισαν τέσσερα χρόνια πρίν.

Ήμουν στο στρατό. Ήμουν καλός,όλοι μου οι εκπαιδευτές έλεγαν οτι χαραμίζομαι εκεί. Έτσι σκέφτηκα να έρθω πιο κοντά σε κάποιον απο τους ανώτερούς μου,να μάθω για την πολεμική αεροπορία,να εκπαιδευτώ έτσι ώστε να μή χρειαστεί να πάω πανεπιστήμιο. Δεν ήξερα τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου,πάντα ήμουν το πλουσιόπαιδο που τα είχε όλα,λεφτά,ακριβά ρούχα,μεγάλο σπίτι,ικανοποιητική θέση στην ιεραρχία του σχολείου,καταλαβαίνεις. Ποτέ,όμως,δεν ήμουν εκείνος που ονειρευόταν τα μεγάλα,φανταχτερά πτυχία με τις χρυσές σφραγίδες. Ήθελα να ξεφύγω απο τον πλούτο μου,ζούσα σε μια πλατινένια φυλακή,όσες ελευθερίες και αν είχα. Οι γονείς μου,παντρεμένοι απο συμφέρον,με μεγάλωσαν λές και ήμουν άκαρδος. Μου φώναζαν χωρίς λόγο,τους έβλεπα να μαλώνουν,ο πατέρας μου χτύπαγε τη μανα μου. Κάθε βράδυ τους άκουγα,η μάνα μου έλεγε οτι δε θέλει,αυτός όμως την ανάγκαζε να του κάτσει. Δε ξέρω τι γινόταν αν αρνιόταν. Ήμουν κλειστός στον εαυτό μου. Όταν ήμουν γύρω στα δεκαεννιά,σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό. Έτσι μου είπαν οι συγγενείς,τουλάχιστον. Έζησα μόνος μου με τη θεία μου η οποία πέθανε απο καρκίνο όταν ήμουν πια εικοσιενός. Ήταν δική μου επιλογή να πάω στο στρατό,δεν είχα κανένα να με επιβλέπει,έκανα ότι ήθελα,όποτε το ήθελα,αλλά ποτέ δεν έγινα ο παρτάκιας,έμπορος ναρκωτικών. Ήμουν καθαρός,τίμιος. Γυμναζόμουν,και έτσι ο στρατός ήταν παιχνιδάκι για μένα. 

Ο λοχαγός μου αποδείχτηκε καλός άνθρωπος,είχε χάσει το παιδί του απο μια σοβαρή ασθαίνεια,δεν θυμάμαι. Μου φέρθηκε σαν έναν πατέρα που ποτέ δεν είχα. Εκείνος,μάλιστα ήταν που με παρότρυνε να κάνω αίτηση στο Μπράουν. Πιλότος,αυτό διάλεξα. Μου φάνηκε καλή ιδέα να ταξιδεύω πάνω απο τα σύννεφα. Και ήταν,πράγματι. Το οτι ήμουν στο στρατό βοήθησε για να πάρω το πτυχίο μου γρηγορότερα. Άρχισα αμέσως να δουλεύω,πέταξα το πρώτο μου αεροπλάνο όταν ήμουν εικοσιτριών χρονών. Όλοι πίστευαν στο παιδί-θαύμα. Η πολεμική αεροπορία με ζητούσε,μου έδιναν σπίτι και καλό μισθό,όμως μου άρεσε η δουλειά μου. Ένα απόγευμα. Αυτό το απόγευμα. Είχα περιπολία για να προσέχω τα τείχη του στρατοπέδου. Τα κινητά απαγορεύονταν,όμως έιχα ένα. Χτύπησε. Μία,δύο,τρείς φορές. "Παρακαλώ;" είπα. Μια αλλοιωμένη φωνή απάντησε. Είπε να είμαι την επόμενη μέρα στις 8 το απόγευμα σε μια διεύθυνση άγνωστη για μένα. Ρώτησα ποιός ήταν,αλλά έκλεισε. Το σκεφτόμουν συνέχεια. Ποιός ήταν; Ποιός ήταν; Πήγα στο λοχαγό μου και του τα είπα όλα. Χλώμιασε. Άλλαξε τρία χρώματα μέχρι να βρεί ξανά τη φωνή του. Τι είναι; του λέω. Να προσέχεις,παιδί μου.απαντάει αυτός και βγαίνει απο το δωμάτιο. Απο τότε ούτε που τον είδα,ούτε που τον άκουσα ποτέ. Πληγώθηκα. Έφυγα το επόμενο πρωί και δεν ξαναγύρισα στο στρατόπεδο απο τότε. Πήγα στη διεύθυνση απο τις 5 το μεσημέρι. Τί ήταν εκεί;  Χωματερή. Ξερός τόπος,ερημιά. Δεν είχε σκοτεινιάζει ακόμη. Κατα τις 7 και μισή ακούω αμάξια. Δύο. Δύο; Τρόμαξα. Ήξερα να παλεύω,όμως.  Τα αμάξια σταματάνε δίπλα απο το δικό μου,ένα επαγγελματικό αμάξι της αεροπορίας. Κατεβαίνουν δύο κύριοι,χαμογελαστοί. Δε το περίμενα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά αλλά ήμουν σκληρός,δε φαινόταν οτι φοβάμαι. 

Άνα αυτά σου τα λέω εμπιστευτικά. Άν κάποιος με παρακολουθεί,είμαστε και οι δύο νεκροί,όμως πρέπει να μάθεις.

"Κύριε Γκόρντον" είπαν,ήρεμα. "Είμαστε απο το FBI." Σκατά,σκέφτηκα. Με κυνηγάει η αστυνομία; Εμένα; Τον πατέρα μου; "Ο πατέρας σας,ξέρετε. Δεν ήταν απο τους καλύτερους οικογενειάρχες. Ήταν όμως καλός πράκτορας." Πράκτορας; Είδαν την απορία μου. Μου τα εξήγησαν όλα. Είδικός πράκτορας του FΒΙ για πολλά,πολλά χρόνια,είπαν. Για να μην φλυαρώ,θέλαν  να πάρω τη θέση του. Τι να πώ; Δέχτηκα μετά απο αρκετές βδομάδες σκέψης. Τις πρώτες μέρες μου ώς μυστικός πράκτορας της πέρασα προπονώντας το σώμα μου,στα πεδία βολής,σε μάχες με έμπειρους μαχητές πολέμου. Άριστος,λέγαν. Με κανάκευαν. Όταν τόλμησα να ρωτήσω γιατι με θέλουν εκεί,όλοι σώπασαν. Αναρωτήθηκα ξανά μετά απο αρκετές μέρες,τα ίδια πάλι. Τότε ήταν που μου μπήκε η ιδέα οτι ο πατέρας μου κάτι έκρυβε. Κάτι μεγάλο,λίγοι γνώριζαν. Έτσι έπρεπε.

Άρχισα την έρευνα,γύρισα πίσω στο πατρικό μου,εγκαταστάθηκα εκεί. Έκανα το σπίτι φύλλο και φτερό. Τίποτα. Πέρασαν ένας χρόνος και έξι μήνες. Έψαχνα συνεχώς. Όμως δεν βρήκα τίποτα. Απελπίστηκα,και σταμάτησα να ψάχνω. Συνειδητοποίησα οτι κρατιόμουν απο κάτι που δεν υπήρχε πια,δεν υπήρξε καθόλου. Η δουλειά μου ώς πιλότος ήταν παρελθόν. Μυστικός πράκτορας Ντέιβιντ Γκόρντον. Ανακάληψα δεκάδες δολοφόνους,άνέβηκα στην ιεραρχία,τόσο,που απο τη μια στιγμή στην άλλη,βρέθηκα να διευθύνω το FBI. Μέχρι σήμερα. Ναι,Άνα. Είμαι μυστικός πράκτορας και η αποστολή μου ήταν η Έλεν Άμποτ. Είναι έμπορος ναρκωτικών,μεγάλο όνομα στη μαύρη αγορά. Όλα όσα κάνει,λέει,είναι ψέματα. Ήσουν μια ευκαιρία για να την πλησιάσω αλλά είναι δύσκολο κάποιος να αντισταθεί σε εσένα Άναμπελ Ράιλυ. Η απόφαση είναι δική σου. Θέλω να ξέρεις οτι δεν έχω σταματήσει να ψάχνω για το μυστήριο που κρύβεται πίσω απο το όνομά μου. Αλλά σε θέλω κοντά μου. Μπορώ να σε προστατεύσω καλύτερα έτσι.

Ελπίζω κάποτε να πάρω μια απάντηση σε αυτό το μήνυμα Άνα. Δεν είμαι τέρας,είμαι χαμένος.

Υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να μάθεις. Για κάληψη,είμαι ιδιοκτήτης μια μεγάλης εταιρίας αγοροπωλησιών στη Νέα Υόρκη. Έχω ένα μάτσο λεφτά και είμαι μόνος μου. Οι γυναίκες με θέλουν για τα λεφτά μου,μόνο. Εσύ,δεν είσαι σαν αυτές. Να το ξέρεις πάντα αυτό. Μην πουλήσεις ποτέ τον εαυτό σου Άνα. 

Πρέπει να πηγαίνω,μόλις διαβάσεις αυτό το μήνυμα,σβήστο,δε θέλω να χάσω τη δουλειά μου,αλλά ούτε και εσένα αν και είμαι ενήμερος οτι ποτέ δε σε είχα.

Συγχώρεσέ με.

Οι άνθρωποι αλλάζουν Άνα,τα γεγονότα αλλάζουν. 

Και μπορούμε να προσευχόμαστε κάθε μέρα,όλη μέρα να μην αλλάξουν ποτέ,όμως θα το κάνουν έτσι κι αλλιώς.

Αντίο,Ντέιβιντ Γκόρντον.-