The Pink Book

Κεφάλαιο 8

Μια τρομερή βροχή ξεσπάει και αρχίζω να τρέχω στη μέση της νύχτας. Σκατά! Δεν είμαι γρήγορη,θα γίνω μούσκεμα. Οι ψηλοτάκουνες γόβες μου διαμαρτύρονται σε κάθε χτύπο με το έδαφος,γιαυτό τις βγάζω. Τις χώνω βιαστικά στην ευρύχωρη τσάντα μου και σηκώνω το κεφάλι μου. Παίρνω μια απότομα ανάσα. "Ντέιβιντ; Τι κάνεις εδώ;" ρωτάω σαστισμένη στη σκιά,μερικά μέτρα μακριά μου.Είναι τρομακτική,αλλά ξέρω οτι ο Ντέιβιντ δε θα μου έκανε ποτέ κακό. Δε μιλάει απλά με κοιτάζει,όταν παρατηρώ οτι δεν υπάρχει το άσπρο στα μάτια του,μόνο μάυρο. Χριστέ μου. "Ντέιβιντ,τι σου συμβαίνει; Μωρό μου,μιλά μου!" προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Κατηφορήζω με το βλέμα μου στο σώμα του. Ώχ,οχι. Είναι γεμάτος αίματα.. Παντού,στο ολόλευκο μπλουζάκι του,στη λευκή φόρμα... Γιατί είναι ντυμένος στα λευκά; Σκατά. Τι συμβαίνει; Ξαναγυρίζω στο πρόσωπό του και χαμογελάει με στόμφο. Για κάποιο λόγο έχω αρχίσει να φοβάμαι. Ηρέμισε,απλά ηρέμισε,δεν είναι τίποτα. Και τότε κουνιέται. Με πλησιάζει με ένα τεράστιο γυαλιστερό ατσάλινο μαχαίρι γεμάτο αίματα. Χριστέ μου! "Ντέιβιντ; Τι κάνεις;!" φωνάζω τώρα απο πανικό. Χωρίς να ξέρω αν κάνω τη σωστή επιλογή αρχίζω να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τι είναι αυτό; Παναγίτσα μου,τι θα κάνει; Δε θέλω να πεθάνω,μόλις με έσωσε. Κοιτάζω πίσω μου για να ελέγξω αν με ακολουθεί,όμως δεν είναι πουθενά. Σταματάω λαχανιασμένη. ΣΚΑΤΆ! Πώς βρέθηκε μπροστά μου; "Τώρα είσαι δικιά μου." λέει με μια βραχνή,ανατριχιαστική φωνή. Σηκώνει το μαχαίρι και.........."ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙ!" ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα. Ο Ντέιβιντ αμέσως τινάζεται. Τρόμαξε.

"Μωρό μου; Ει,ει. Ήρεμα,ένα όνειρο ήταν." η φωνή του είναι βελουδένια,χαιδεύει γλυκά το μάγουλό μου και μαζεύει μια τούφα γύρω απο το αυτί μου. "Τι έγινε;" ακούω τον εαυτό μου να μιλάει. Εκείνος με κοιτάζει συγκαταβατικά και με την αναστροφή της παλάμης του χαιδεύει το μάγουλό μου. "Ένα κακό όνειρο ήταν μωρό μου,ηρέμισε." η φωνή του είναι βάλσαμο στην ταραγμένη μου σκέψη. Ηρεμώ εμφανώς και του χαμογελάω συνεσταλμένα. "Που είμαστε;" ρωτάω με δυσκολία. Βήχω ηχηρά. Μάλιστα...  "Στο δωμάτιό μου,ησύχασε. Σε λίγο θα σου φέρω να φάς μια κοτόσουπα." με αυτά τα λόγια τα μάτια μου σβήνουν...Όταν ξυπνάω νιώθω καλύτερα,δεν είδα εφιάλτη. Χαμογελάω στα πανέμορφα μάτια του. Σηκώνω το αδύναμο χέρι μου και χαιδεύω τα αξύριστα γένια του,είναι τόσο απαλά. "Πώς είσαι;" ρωτάει γλυκά και τα μάτια του κλείνουν για να απολαύσει το άγγιγμά μου. "Μια χαρά,πεινάω." λέω και χαμογελάω ξανά. Σηκώνεται για να μου φέρει ένα κόκκινο μπόλ γεμάτο με ενα κρεμώδη χυλό. Μμμ,μυρίζει απίστευτα. Με ταίζει,προσέχοντας να μην είναι καυτό. Νιώθω γαλήνια. Περνάμε λίγη ώρα μιλώντας για διάφορα πράγματα προφανώς για να με πάρει ο ύπνος. Μετά απο λίγο νιώθω τα βλέφαρά μου βαριά,μου δίνει ένα φιλί και ψιθυρίζει κάτι στο αυτί μου,όμως δεν ακούω,έχω ήδη παρασυρθεί... Βλέπω καρδούλες και πεταλούδες να αιωρούνται στο απέραντο και ασυναίσθητα βγάζω πόρισμα. Είμαι ερωτευμένη με τον Ντέιβιντ.