Love Expression I & II [END]

Chapter VII

It’s been 3 days since I last saw martin. 3 days na siya hindi pumapasok sa school. Si jambog naman.. He’s being nice to me..

Pero like his usual self.. Hindi niya pa rin ako kinakausap.

Puro ‘EXPRESSIONS’ lang?

Pupuntahan ko na sana si martin sa kanila.. Kaso nahihiya ako eh? Feeling ko kaya hindi siya pumapasok kasi hindi pa siya handa. Gusto ko siya bigyan ng time. Patapos na yung klase namin.. Sabay kami ni amy umuwi ulit.

Nagulat kaming dalawa sa nakita namin na lalaki na nag-aabang sa gate namin. Si martin. Sh*t! Nagpagupit siya! Pero gwapo pa rin naman. Nung makita niya ako bigla siya ngumiti.

“Sige pasok na ako ha? Ako na magdadala sa kwarto mo ng gamit mo” Sabi sakin ni amy

“Salamat ams..” Inabot ko yung gamit ko tapos pumasok na si amy sa bahay

Hinihintay ko na magsalita si martin. Hindi ko kasi alam talaga kung anong sasabihin ko sa kanya pagkatapos ng lahat..

“Hale.. I’m sorry..” He paused ng matagal.. Walang nagsasalita even me. Bakit ako ganito? I don’t know what to say..

“Mali yung ginawa ko.. If you want liligawan muna kita. Hale, I can wait.. Just give me a chance! Please.. I can’t live without you..” Nagulat ako.. I still don’t know what to say.. Hinila niya yung mga kamay ko tapos niyakap niya ako. Hinayaan ko siya.. Alam ko na nahirapan siya and it’s all my fault. Dapat pinagisipan ko muna yung mga sinagot ko bago ako nagdecide. Pero...

“Hale.. I will do anything.. anything.. Just say it and I will do it!” He’s crying habang nakayakap sakin.

“Martin.. Let’s just continue what we've started. Please ayusin mo yung buhay mo! Wag ka mag-absent ng dahil sa desisyon ko. Mag-aral ka. Tumayo ka ulit! Wag mo hayaan na madapa ka na lang.. Ang swerte ng babaeng mamahalin mo martin. Pero nakakasiguro ako na hindi ako yung dapat!” Nagsimula tumulo yung mga luha ko.. Tinanggal ko yung mga kamay niya na nakayakap sa akin at pumasok na ako sa bahay..

Dumeretso kaagad ako sa room ko.. UMIIYAK? YEAH. I WAS CRYING LIKE HE**. Hindi ako iniwan ni amy. Pilit niya ko pinapatahan. I can’t stop it.. Nakasakit ako ng tao and it feels like I killed someone. THAT BAD! Lalo na yung taong yun, walang ibang ginawa kung hindi tulungan ka, pasiyahin ka at mahalin ka.

Sighed. Hanggang nagyon hindi ko mapigilan mag-isip. Tulala ako pero hindi na ako umiiyak. Nakaharap ako sa bintana ng kwarto ko.. Tinitignan ko yung langit punong puno ng mga stars.

*PLOK*

Napatingin ako sa baba. Binato niya yung bintana ko. Nagulat ako sa nakita ko..

Nasa baba si jambog! Nakasandal sa kotse niya.. Nakatingin siya sakin tapos ngumiti siya.. Ngumiti ako tapos nagbalot ako ng bathrobe ko.. Nagmamadali ako bumaba ng hagdan.

Pagbukas ko ng gate wala na siya.. Napatingin ako sa langit tapos umiyak. Mixed emotions.. Masaya ako na nakita ko siya pero bakit siya nawala? Bakit hindi niya ko hayaan sandalan siya? Bakit siya umiiwas sa tuwing lumalapit ako sa kanya? Baket? Yumuko ako sa lungkot. Hindi ko na kay---

May roses sa paanan ko. May note..

“Ms. H

Wala sa langit yung bituwin.. Nandito oh..

J”

Nasaan? Roses at note lang naman ito ah. Napangiti ako. Inamoy ko yung roses. Salamat Jed!

Kinabukasan..

Umaga nanaman. Kailangan ko na maghanda para sa school. Naisip ko yung kagabi.. Napapangiti ako bigla kaso nagsalubong ulit yung kilay ko.. Anong ibig sabihin niya sa sulat na yun? Tinignan ko ulit yung note. Nilagay ko yung roses sa maliit na vase.. Yung note naman inipit ko sa notebook ko.

Ngayon ko lang napansin na parang silver na cellophane itong ginamit niya. Binasa ko ulit yung nakasulat..

“Ms. H

Wala sa langit yung bituwin.. Nandito oh..

J”

Napatingin ako sa likod ng sulat..

Nakikita ko yung..

sarili ko..

Nagrereflect ako sa note. AKO? Ako yung bituwin para sa kanya.. Madilim sa gabi at isang beses ko lang rin tinignan yung note na binigay niya.. Yung hambog na yun!! Nakakainis!! Pero eto ako kinikilig ako ng sobra..