Soruyorum size;
Hep yanında nefes bile
alamadıklarımız değilmiydi,
bizi nefessiz bırakıp giden. Uçurumlara sürükleyip ayağımıza çelmeler takan.
Hep bir tarafımızı yalnız; yapayalnız bırakıp gidenler değilmiydi.
Damla damla akan göz yaşlarımız, uçurumdan atıldığımızın habercisi değilmiydi.
Yokmuy'du tek bir dal; bize uzanıp uçurumdan çekip alacak,
Hayatın ne olduğunu, yaşamın ne demek olduğunu; hissettirecek bir dal yokmuydu.
Ancak uçurumdan yere düştüğümüzdemi anlayacaktık.
Bize uzanacak tek dal'ın kendi düşüncelerimiz olduğunu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Son Bahar
PoetryYarınıma saatler kadar yakın, bu günümü yaşayamayacak kadar yorgun, dünlerime ulaşamayacak kadar'da imkansızlardayım
