Tylko przyjaciele I ZAKOŃCZONE

Rozdział 8

                           Liam
Uwaga! rozdział zawiera wulgaryzmy.

-Oh!Liam!Tu jesteś!Cała szkoła cię szukała...Nawet nie wiesz jak mi przykro!-powiedziała Jessica z udawanym smutkiem

-Nie rozumiem...czemu ci przykro?-zapytałem ze zdziwieniem

-Liam,skarbie!Przy mnie nie musisz udawać,wiem że to twoja przyjaciółka i na pewno jest ci ciężko po tym co się stało,ale nie martw się,zaraz cię pocieszę-powiedziała po czym zarzuciła mi ręce na szyję i zbliżyła się by mnie pocałować

Natychniast ją odsunąłem

-O czym ty do cholery mówisz!-krzyknąłem z przerażeniem

-Aaa... to ty naprawde nic nie wiesz?W takim razie miłego dnia-powiedziała i odwróciła się na pięcie by odejść ale ja tak łatwo się nie poddaje
Złapałem ją za nadgarstek i odwróciłem spowrotem w moją stronę-Powiedz co się stało!-krzyknąłem na co ona odpowiedziała   bezczelnym uśmieszkiem.
Co za suka...-Gadaj!-warknąłem i przycisnąłem ją lekko do ściany za nadgarstki
-No dobrze...powiem ci.Pewnie i tak jest już za późno...-znowu ten bezczelny uśmieszek-teraz zostaliśmy tylko ja i ty
Co ona pieprzy do cholery!-Biedna Mercia Srelcia miała zawał serca,została zaniesiona do karetki i mam nadzieję że już nigdy się nie obudzi

-Pieprzona suka!-krzyknąłem i skierowałem się biegiem przed szkołę

-Zawsze do usług-krzyknęła z oddali

Gdy wybiegłem przed szkołe rzeczywiście było już za późno,zobaczyłem jak karetka odjeżdża a w środku ma moją ukochaną księżniczke.W tym momencie mój  świat stanął na głowie.
Gdy się rozejrzałem ujrzałem Miake a po jej policzkach spływały łzy,natychmiast do niej podbiegłem.

-Cześć-powiedziałem,spojrzała na mnie a pod jej oczami ujrzałem rozmazany tusz do rzęs.Natychmiast ją przytuliłem bo wiedziałem że potrzebuje męskiego wsparcia.

-Wiesz do jakiego szpitala ją zabrali?-zapytałem głaszcząc ją po włosach

-Tu masz adres-odsunęła się i podała mi małą karteczkę

-Dzięki,chcesz jechać ze mną?-zapytałem

-Nie możesz tam pojechać,zanim odjechali zbadali ją i powiedzieli że jest w złym stanie, żyje ale musi dzisiaj odpocząć by dojść do siebie,chciałam z nią jechać ale mi nie pozwolili-mówiąc ostatnie słowa znowu się rozpłakała

-No dobrze a więc jeśli chcemy aby szybko doszła do siebie musimy to uszanować-powiedziałem i znowu ją przytuliłem ale natychmiast się odsunęła

-Przepraszam...-powiedziała łamiącym głosem

-Nie masz za co przepraszać-powiedziałem

-Mam...bbo to...tto...to wszystko...moja wina-z jej oczu zaczęło płynać milion łez naraz

-O czym ty mówisz?-zapytałem spokojnie

-Przepraszam,ja...ja nie wiedziałam że tak na to zareaguje...

-Na co?

-Powiedziałam jej o...o tobie i Johnym... o tym że kiedyś ...próbował cię...zabić i wtedy...straciła przytomność...-wybuchła płaczem-Przepraszam...-powiedziała cicho.

-Nie obwiniaj się nie wiedziałaś jak zareaguje-powiedziałem i ponownie ją przytuliłem tym razem na szczęście mnie nie odepchnęła.

Zastanawia mnie jedno,czemu tak na to zareagowała?To było dawno temu...Czy myśl o tym że mogła mnie stracić wywołała u niej taki szok? Może czuje do mnie to samo co ja do niej?Nie wiem tego ale jest szansa że ona też już nie patrzy na mnie jak na tylko przyjaciela.