Vampir Hayatım

-9-

Bu kişi ise Daniel'dı.

"Bu saatte burada ne işin var?"

"Sana ne?"

"Söyle!"

Deyince tırsmadım değil.

"Canım sıkıldı."

"Odanda oyalansaydın."

"Bir dakika sen ne zamandan beridir hayatıma karışıyorsun?"

"..."

"Hayatım karışma hakkın yok!"

Diyerek bileğimi elinden kurtararak odaya yöneldim. O kim oluyordu da benim hayatıma karışıyordu? Bella da bana gözlerini dikti.

"Ne oldu?"

"Yok bir şey. Sen ne zaman uyandın?"

"Konuyu değiştirme!"

"Daniel..."

"Ne olmuş ona?"

"Hayatıma karışmaya çalışıyor."

"Anladım."

Diyerek önüne döndü ve gülmesini gizlemeye çalıştı.

"Neden gülüyorsun?"

"Ben mi? Gülmüyorum ki!"

"Yalan söyleme gördüm."

"Evet gülüyordum."

"Neden?"

"Aklıma şey geldi."

"Ne geldi?"

"Hiçbir şey."

"Söylemezsen Dave'e her şeyi anlatırım."

"Tamam tamam."

"Dökül."

"Belki de Daniel sana karşı boş değildir."

"Ne? Ne saçmalıyorsun?"

"Saçmalamıyorum."

"Nereden çıktı?"

"Hayatına karışmaya çalışmış."

"Peki sen Dave'in hayatına karışıyor musun?"

"O başka."

"Başka değil."

Dememle önüne döndü ve yüzünü yorganının altına gizledi. Gülerek ona bakıyordum. Birden bire kapı açıldı. Daniel gelmişti. Gözlerimi kaçırdım. Başka yöne döndüm.

''Özür dilerim. Yani öyle davranmamalıydım.''

''Hatanı anlamışsın.''

''Yüzüme vurmak zorunda değildin.''

''Özür diledin. Çıkabilirsin.''

Dedim ve itiraz etmeden çıktı. Ona hala kırgındım. Affetmesi için başka bir şey yapmalıydı. Ama şuan aklıma gelmiyor. Bella sırıtarak çıktı.

''Neden affetmiyorsun onu?''

''Niye?''

"Affetsen ne olacak?''

''Ben sen gibi değilim.''

''Derken?''

''Herkesi hemen affedemiyorum. Bir kere güvenimi kaybettiyse kazanması için bir şeyler yapması lazım.''

''Örneğin?''

''Bilmiyorum.''

"Haydi ama."