Vampir Hayatım

-10-

Bu Bella'nın kolyesiydi. Gözümden düşen bir yaş kolyeyi ıslattı.

"Buralarda olmalı..."

Dedi Daniel.

"Çünkü kolyesi burada."

Diye devam etti. Kolyeye baktım. Üzerinde kan damlaları vardı.

"Kan var!"

Dediğimde ikisi de kolyeye baktı.

"Ya bir şey olduysa?"

Diye sordum. Daniel beni kendine çekerek kollarını belime doladı.

"Ona bir şey olmadı."

"Nereden biliyorsun?"

Diye sorarak ona baktım.

"Çünkü o Bella."

"Derken?"

"Senin için güçlü olacaktır."

Deyince gülümseyerek kendimi geri çektim. Birden çığlık sesleri duyuldu.

"Aaaa! Yardım edin!"

Bu ses Bella'ya aitti.

"Bella?"

Dediğimde ikisi birden bana baktı. Sesin geldiği tarafa doğru koşmaya başladım. Bir yandan da:

"Bella!"

Diye bağırıyordum. Adımlarımı yavaşlattım. Çünkü ses kesilmişti. Ben de ormanın ortasında kalakalmıştım. Bağırmaya başladım.

"Yardım edin! Bella! Biri yardım etsin."

Sesim sonlara doğru azalmaya başlamıştı. Nedeni burada tek başıma olmamdı. Ay ışığı parıldıyor, kurtlar uluyor, karanlık iyice çöküyordu. Kalbimdeki korku da her dakika artıyordu. Bir ses ile irkildim.

"Ooooo! Bir vampir daha."

Sonrasında kafamda bir acı hissettim. Gerisini sormayın çünkü boşluk...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gözlerimi yavaşça araladım. Her yer karanlıktı.

"Yardım edin! Kör oldum!"

Diye bağırmaya başladım. Birden Bella'nın sesini duydum.

"Sessiz ol. Yoksa bir daha dövecekler."

"Bella?"

"Tamam sonra özlem gideririz."

"Biz neden buradayız?"

"Biz vampirlerin soyunu yok etmek istiyorlar. Bu yüzden bazı vampirleri kaçırıp, onlardan bilgi öğrenmeye çalışıyorlar."

"Ne?"

"Sessiz ol."

"Tamam tamam."

Dedim. Bu kurtlar kesinlikle psikopattı. Sonrasında kalkmaya çalıştım. Bağlı olduğumu şimdi fark etmiştim.

"Bir de bağlamışlar!"

"Kız sessiz."

"Sustum."

Diyerek dudaklarımı birbirine bastırdım. Kapı açıldığı gibi kafamı oraya çevirdim. Daha doğrusu çevirdik. Bir kurt yaklaşıyordu.

"Selam. Bize bir şeyler anlatırsanız sizi bırakırız."

Diyerek sırıttı.

"Biz daha yeni başladık!"

Dedim.

"Tamam bağırma!"

"Sen de arkadaşıma bağırma!"

Diyerek beni korudu Bella.

"Oooo! Bir de arkadaşmışsınız. Rastlantıya bak!"

Diyerek kaşlarını kaldırdı. Kolunu omzuma koydu.

"Söylersen ölmezsin."

Kafamı yavaşça koluna çevirerek ısırmaya çalıştım.

"Hooop! Vahşileşmek yok tamam mı?"

"Sana karşı var ama!"

"Sert vampir... Sevdim."

"Aman senin sevgine kalmadık!"

"Çok ve boş konuşuyorsun!"

"Sağ ol biliyorum."

Aslında zamanı geçirmek için böyle yapıyordum.

"Peki anladım anlayacağımı."

Diyerek odadan çıktı. Bella bana korku dolu gözlerle bakıyordu.

"Ne yaptın sen? Şimdi bizi dövecekler!"

"Saçmalama."

"Saçmalamıyorum."

"Dövemezler!"

"Döverler!"

Biz böyle kavga ederken iki adam içeri girdi. Bu sefer yüzleri tanınmıyordu. Bella ellerini yavaşça yüzüne siper etti. O sırada tanıdık bir ses duyuldu:

"Sen de korkak çıktın Bella."

Bunlar Daniel ve Dave'di.

"Aria sen burada ne yapıyorsun?"

Diye sordu Daniel.

"İyi sen?"

Diye saçma bir cevap verdiğimde derin bir iç çekti.

"Buraya nasıl geldin?"

"Gezinirken 'aa ne güzel bir ev' dedim ve girdim. Sence neye benziyor?"

Dedim ve Dave:

"Gerçekten mi?"

Diye sorunca hepimiz kahkahalara boğulmuştuk.

"O kadar komik mi?"

Diye sordu. Hepimiz:

"Evet!"

Diye cevap verince yüzünü yere indirdi. Ancak unuttuğumuz bir şey vardı...

TEKRAR SELAM! BÖLÜM AZICIK GECİKTİ BİR DE PEK İÇİME SİNMEDİ. YİNE DE GÖRÜŞ VE ŞİKAYETLERİNİZİ BİLDİRMEYİ, OY VERMEYİ UNUTMAYIN!

BU ARADA YENİ BİR HİKAYEYE BAŞLADIM ADI: Dedektif Okulum

NEYSE GÖRÜŞÜRÜZ♡♡♡♡♡