Vampir Hayatım

-18-

Evet, iki yıl bitmişti sonunda. Kurtulmuştum kapmtan. Yalnızca iki yıllık bir okul vardı. Ondan sonra özgürdüm. Size o geceyi anlatmayı unuttum.

"Seni sevdiğimi göremeyecek kadar kör müsün Aria?"

Çalılar oynadı. O kızıl saçlı kız çıktı. Hani şu odamıza böcek koyan kız.

"Beni hemen unuttun mu Daniel?"
Daniel yüzünü ona çevirdi.

"Sen beni unutmuştun Emma. O adama ne dediğini duymuştum. Şimdi de benim kimi sevip sevmediğime karışamazsın." Emma da hiçbir şey diyememiş hatta ayaklarını vurarak gitmişti.

Tekrar döndüm Daniel'a. O da bana baktı.

"Yalnızca bir şans ver Aria. Pişman olmayacaksın."

Tahmin etmişsinizdir zaten. Ben de kabul ettim. Bir de bizim Bella ile Dave de sonunda birbirlerine açılabilmişti.

Her gün çalışmıştım. Güçlü bir vampir olmak böyle bir şey işte.

***

"Bella! Formalarımı nereye attın?"

"Ben senin formalarına dokunmadım Aria!"

"O zaman kim aldı?" Daniel karşımda gülerek bana bakıyordu.

"Sen aldın değil mi?" Yanına koştum.

"Doğru cevap."

"Versene!" Yanağını uzattı.

"Fırsatçı."

"Biliyorum." Yanağına minik bir öpücük kondurdum.

"Şimdi ver!"

"Ver mi?"

"Verir misin?"

"Peki." Formamı uzattığı gibi kaptım. O ise gülümseyerek bizi izliyordu.

"Çıkar mısın? Giyineceğiz ya."

"Doğru." Odadan çıktı. Gittiğinden emin olmak için kapıdan baktım. Gerçekten de gitmişti.

Banyoya geçerek giyindim. Bella'nın sesleri duyuluyordu. Şarkı söylüyordu benim güzel, cici arkadaşım.

Banyodan çıktım. Şarkı söylemeye devam ediyordu. Beni görünce kendine geldi. O sırada bir kahkaha patlattım.

"Sesim o kadar kötü müydü?"

"Hayır, sadece..." gülmekte  konuşamıyordum.

"Sadece?"

"Tipin... Tipine bak!" Dememle banyoya koşarak aynaya baktı. Bir çığlık sesi doldurdu kulaklarımı o sırada.

"Sakin."

"Ya biri yüzümü boyamış! Of!"

"Geçiririz şimdi."

"Geçmez ki bu boya." Sesi ağlamaklı çıkmıştı. Aklıma bir fikir geldi. Banyoya koştum yine.

"Ne yapıyorsun?" Cevap vermeyerek kovaya su doldurdum.

"Gel." Bella yaklaştı. Planımı anlayamaması komiğime gitmişti.

Kafasını birden kovanın içinde buldu. Kafasını kovadan çıkarttım.

"Ölüyorum zannettim."

"Biz vampiriz canım sıkıntı yok yani." Kafasını tekrar kovanın içinde buldu. Ben de o sırada elimle yüzünü kazıyordum. Tekrar çıkarttım kafasını.

"Geçiyor."

"Yapsana o zaman!"

**

Sonunda yüzündekiler geçmişti.

"Yüzün kıpkırmızı oldu." Kırkırdadım.

"Kırmızı yakışmış mı?" Saçlarını savurdu.

"Çok." Kapıya yöneldim. Aralamamla bir ses duyuldu.

"Yavaş!" Daniel kapının arkasındaymış.

"Pardon. Ama sen de kapının arkasında durmasaydın."

"Korkutacaktım ama."

"Korkutma. Korkmam ben zaten." Sırıttı. Arkadan da Bella'nın sesi duyuldu.

"Bekleyin!"

"Bekliyoruz zaten." Sonrasında Dave göründü.

"Günaydın."

"Günaymadı bana." Bella'nın böyle söylemesinin nedenini biliyordum.

"Ne oldu?"

"Yüzümü sen boyadın değil mi?" Dave gülüşünü gizlemeye çalıştı.

"Gülme. Onu çıkartana kadar canımız çıktı. Öleceğimi zannettim bir an."

"Özür dilerim."

"Küstüm sana." Bella çocuk gibi davranmaya başlamıştı. Adımlarını hızlandırarak öne geçti.

Daniel ile konuşa konuşa gidiyorduk. Keyfimizi kızıl Emma bozdu.

"Ne konuşuyorsunuz öyle?" Yanımıza geldi.

"Sana ne?" Göz devirdi Emma. Giderken ise bana şu öldürücü bakışlarını fırlattı.

"Şu kızdan nefret ediyorum."
O sırada telefonum titredi. Elime aldım. Bilinmeyen bir numaradan mesaj vardı.

|Aileni özeldin mi? Artık onlara veda et.|

Bu da neydi böyle? Biri benimle oyun falan mı oynuyordu? 'Veda et' derken öldürmekten mi bahsediyordu? Bir dakika biz vampiriz. Ölebilir miyiz? Yanarak veya kalbine hançer saplayarak diye biliyorum ama... Neyse okuldan sonra düşünürüm. Tekrar telefonum titredi. Cebime falan da koymamıştım zaten. Tekrar açtım.

|Senin yerinde olsam onların yanına giderdim.|

Doğru söylüyordu. Onların yanına gitmeliydim.

"Daniel ben... Gitmeliyim." diyerek hızlı adımlarla ters tarafa ilerledim. Elini kolumda hissettim. Sonra yanıma geçti.

"Bensiz hiçbir yere gitmiyorsun."

**

Müdürün odasından çıkmıştık. İzin vermişti. Ancak yarın okulda olacaktık.

"İlk defa aileni göreceğim." Sırıttım.

"Seni seveceklerdir."

"Umarım."

**

Eve varmıştık. İki yıldır buraya gelmiyordum. Derin bir iç çekerek kapıyı tıklattım. Kapı açılmadı. Birkaç defa saha tıklattım ancak cevap yoktu.

"Evde değiller mi acaba?"

"Evdelerdir ya."

Bir taş alarak cama fırlattım ve kendimi içerde buldum.

"Anne baba! Ben geldim!"

Kimseden cevap gelmemesi beni ürkütmeye yetmişti. Onların odasına gitmeliydim bence. Yanlış olur muydu? Şimdilik hayır.

Odanın kapısını açmamla öylece kalakaldım.

Anında dünyam yıkıldı başıma. İçimdeki ağaçlar yapraksız kaldı. Bir vampir olsam bile bizim de duygularımız vardır değil mi? Gözyaşlarıma eşlik eden yağmur, yaprakları ıslatıyor, rüzgârlar ise yüzüme doğru ediyordu. Evet, artık yalnızdım. Yalnız bir vampirdim.

TEKRAR SELAM CANLAR! SİZCE NE OLDU? YORUMLARDA BELİRTMEYİ UNUTMAYIN.

OKUNMALARIMIZ HIZLA ARTIYOR ANCAK YORUMLARDA BİR SIKINTI VAR. YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN!

GÖRÜŞÜRÜZ CANLAR!
♡♡♡