Vampir Hayatım

-11-

Düşündüğüm şey oldu. Kurtlar geldi.

"Ne oluyor?"

Daniel ve Dave'e baktı. Yüzümü Bella'ya çevirdim.

"Yandık."

Alt dudağıma işkence etmeye başladım. Artık bu bende alışkanlık olmuştu.

"Başka vampirler de gelmiş."

"İşimiz kolay olacak."

Biri sırıttı.

"Evet."

Korkmaya başlamıştım. Daniel Dave'e kaş göz işareti yaptı. Dave düşündü ve konuşmaya başladı:

"Bir kurt varmış."

Şaşkınca ona baktılar.

"Ne diyorsun?"

Dedi biri.

"Vampirleri severmiş."

Diye devam etti Dave. Şu an iyice saçmalıyordu.

"Biz de severiz. Ama bir şeyler söylerlerse."

Bize baktı. Bizi kast ettiğini anlamıştım.

"Ama kurtlarla vampirler dost olmalı."

Gülmemek için kendimi zorladım.

"Devam et."

Birden bileğimde bir sıcaklık hissettim. Yavaşça arkama döndüm. Daniel ipleri çözüyordu. Planı anlamıştım.
"Yani neden bizden bir şeyler söylememizi istiyorsunuz?"

Güldüler. Komik değildi.

"Bir de açıkça söyleyecek miyiz?"
Doğru söylüyorlardı. Birden bileğimdeki iplerin çözüldüğünü hissettim. Daniel Dave'e baktı. Elini alnına vurdu. Kesinlikle o da saçmaladığını düşünüyordu. Birden burnuma kan kokusu geldi. Önüme baktım. Tek kurt kanlar içinde yerde yatıyordu. Diğeri ise Dave'e sinirle bakıyordu.

"Ne yaptın sen?"

"Daldım."

"Bir de 'daldım' diyor."

"Evet. Çünkü öyle..."

Bunu Dave mi yapmıştı? Ondan bunu beklemiyordum. Ancak buradan kurtulmamız gerekiyordu. Daniel bağırdı:

"Dalın!"

Öylece kalakaldım. Nedeni ne yapacağımı bilmiyor olmamdı. Zaten bir tek Daniel ve Dave uçtu. Birkaç saniye sonra olay bitmişti. Daniel bileğimi tuttu.

"Azıcık hızlı ol!"

Birden beni çekmeye başladı. Uçuyorum sandım bir an.

"Yavaş!"

"Hızlı olmalıyız! Her an başka kurtlar gelebilir!"

Kendimi serbest bıraktım.

"Ben acıktım. Avlansak olmaz mı?"

Durdu.

"Doğru söylüyorsun."

Başka bir tarafa döndük ve ilerlemeye başladık. Burnuma koku gelince durdum.

"Koku geliyor."

Bir hayvan bularak dişlerimi yavaşça boynuna geçirdim. Kanını emmeye başladım. Bunu seviyordum. Bırakınca yere yığıldı. Elimle dudağımı sildim.

"Yola devam!"

Dedi Daniel. Patron gibi davranıyordu. Sinir olmuyor değildim. Bu sefer bileğimi tutmasına zaman vermeyerek koşmaya başladım. Okula yaklaşmıştık. Geldiğimiz yollardan anlıyordum. Okulun önüne gelince durdum. Okul cayır cayır yanıyordu. Herkes koşuşturuyor, kurtları kahkahaları her yeri dolduruyordu. Şafak rengindeki gözkyüzü ateş ile uyumluydu. Bunu kurtların yaptığını anlamam uzun sürmedi. Belki de bu yüzden bizden bilgiler almaya çalışıyorlardı. O manzara hafızama kazınana kadar boş boş bakındım. Birden bire birinin bana seslendiğini duydum.

"Aria!"

Sonrasında başka bir yöne çekildim. Olduğum yöne baktığımda ise, bir kurt ağaçtan oraya atlamaya hazırlanıyordu. Beni çeken kişi ise Daniel'dı.

"Teşekkürler."

"Ne için?"

"Hayatımı kurtardın."

Başımı eğdim.

"Önemli değil."

Gülümsemesine karşılık verdim. Herkes bağırıyordu. Çığlıklarla kahkahalar adeta bir melodi oluşturuyordu.

"Ne oluyor?"

"Kurtlar... Saldırıyorlar. Karşılık vermek zorundayız."

"Ne? Nasıl? Biz daha yeni başladık."

"Ama biz de vampiriz."

Doğru söylüyordu.

"Haklısın."

"Korkuyor musun?"

"Hayır."

Özgüvenim yerine gelmişti.

"Peki."

Karmaşanın içine girdi. Gözümden düşen son yaşı elimin tersiyle silerek koşmaya başladım.
Kolumda bir acı hissettim. Kanlar akıyordu. Arkama baktım. Bir kurt vardı. Gözlerim doldu. Sonrasında sırtımdaki acıyı hissederek yere yığıldım. En son duyduğum şey ise birinin bana seslenmesiydi.

TEKRAR SELAM! BÖLÜM YAZMAYAYIM DEDİM AMA YAZDIM. BU ARADA OKUNMALAR DÜŞTÜ. BÖYLE GİDERSE FİNAL YAPMAYI DÜŞÜNÜYORUM.

ŞARKI:BTS-DANGER

GÖRÜŞÜRÜZ
♡♡♡♡♡☆☆☆☆☆