The Vampires [Book 1]

Κεφάλαιο 4

Σήμερα ξύπνησα τόσο ωραία.. Νομίζω ότι μετά από τόσο καιρό είναι η πρώτη φορά που ξυπνάω με τόση όρεξη και νιώθω τόσο καλά.
"Γιατί με κοιτάς;" Ρωτάω την Άλισον η οποία στεκόταν έξω απο την πόρτα του δωματίου μου.
"Σε ζητάνε" μου λέει και χαμογελάει.
"Είναι εδώ τα κορίτσια;" Την ρωτάω.
"Όχι... " Μου λέει και γελάει.
"Άλισον" της λέω εγώ.
"Το όνομα Τάιλερ...σου λέει κάτι;" Με ρωτάει.
" Έρχομαι αμέσως" της λέω και αυτή την φορά γελάω και εγώ.
Ντύθηκα γρήγορα και κατέβηκα στο σαλόνι.
"Γεια" του λέω όταν τον βλέπω.
"Γεια" λέει και εκείνος.
"Λοιπόν; Πώς και από εδώ;" Τον ρωτάω.
"Σκέφτηκα μήπως θα ήθελες να περάσουμε την μέρα μαζί και να σου κάνω και μια μικρή ξενάγηση" μου λέει.
"Ναι... Νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα" του λέω και κοιτάω την Άλισον.
"Φυσικά... Θα ήταν καλή ίδεα... άλλωστε και εγώ έχω δουλειές σήμερα" λέει εκείνη.
"Πάω να πάρω τα πράγματα μου και έρχομαι" του λέω και πάω στο δωμάτιο.. παίρνω την τσάντα μου και επιστρέφω στο σαλόνι.
"Έτοιμη" του λέω.
"Καλά να περάσετε" μας λέει η Άλισον και φεύγουμε από το σπίτι.
"Πιστεύεις ότι ενόχλησε την θεία σου που ήρθα... Ξέρεις ένα αγόρι που δεν γνωρίζει πήρε την ανιψιά της για βόλτα" μου λέει.
"Η Άλισον; Όχι.. είναι εντάξει με αυτό... Μην σου πω ότι μπορεί να χάρηκε κιόλας που με βλέπει καλά" του λέω και εκείνος χαμογελάει.
"Λοιπόν... Που θα με πας;" Τον ρωτάω.
"Στο σπίτι μου αρχικά... Και μετά θα δεις" μου λέει.
Φτάσαμε στο σπίτι του και μπήκαμε μέσα... Εχθές που ήρθα δεν είχα μπει μέσα και πραγματικά είναι πολύ ωραίο και μέσα. Και είναι τεράστιο.
"Ζεις σε όλο αυτό το σπίτι μόνος;" Τον ρωτάω.
"Ναι... Είναι της οικογένειας μου και δεν ήθελα να μετακομίσω άλλου... Συναισθηματικό το θέμα"μου λέει.
"Καταλαβαίνω" του λέω εγώ.
"Διαβάζεις βιβλία;" Τον ρωτάω καθώς βλέπω μια τεράστια βιβλιοθήκη.
"Μου αρέσει η ιστορία... Να μαθαίνω καινούρια πράγματα" μου λέει καθώς κοιτάζω τα βιβλία του.
"Έλα" μου λέει και με ανεβάζει πάνω.
"Εδώ είναι το δωμάτιο σου;" Τον ρωτάω.
"Ναι" μου απαντάει.
"Κι άλλα βιβλία" λέω και γελάει.
"Κάποια είναι του πατέρα μου ...του παππού μου... Τα έχουμε κρατήσει" μου λέει.
Καθώς χάζευα το δωμάτιο του τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μια φωτογραφία.
"Ποια είναι αυτή;" Τον ρωτάω.
"Αυτή είναι η Κλαίρη... Μια από τις καλύτερες μου φίλες.... Είναι λίγο μεγαλύτερη από εμένα αλλά μου έχει σταθεί σε όλα" μου λέει.
"Είναι όμορφη" του λέω. " Που είναι τώρα;" Τον ρωτάω ενώ αφήνω κάτω την φωτογραφία.
"Ταξιδεύει... Πάντα τις άρεσαν τα ταξίδια" μου λέει.
"Έχεις άλλες φωτογραφίες;" Τον ρωτάω.
"Τι να τις κάνεις;" Με ρωτάει εκείνος.
"Να δω... Μ αρέσει να κοιτάζω φωτογραφίες" του λέω και εκείνος χαμογελάει.
"Έχω αλλά δεν θυμάμαι πού τις έχω βάλει... Ίσως τις δεις μια άλλη φορά" μου λέει και αφού πιάνει το χέρι μου βγαίνουμε από το δωμάτιο.
"Πού πάμε;" Τον ρωτάω.
"Θέλω να δεις κάτι" μου λέει και βγαίνουμε από το σπίτι.
Περπατήσαμε και πήγαμε πίσω από το σπίτι του στο οποίο ήταν το δάσος. Δεν ξερω που με πάει ακριβώς. Περπατήσαμε για λίγο και μετά ακούσα νερό να τρέχει.
"Τι είμαι αυτό;" Τον ρωτάω.
"Καταρράκτης... Κοίτα" μου λέει και ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ένα βουνό που πάνω σε αυτό βρισκόταν ο καταρράκτης.
"Υπέροχο" του λέω.
"Έρχομαι εδώ κάθε φορά που δεν είμαι στις καλές μου. ..με χαλαρώνει να ακούω τον ήχο του νερό... Τον ήχο της φύσης... Για αυτό και ήθελαν οι δικοί μου σπίτι μακριά από την πόλη" μου λέει.
"Είναι πρακτικά τέλειο" του λέω.
Ήταν το πιο όμορφο τοπίο που είχα δει.
Είχα βάλει μια παγκάκι εκεί και καθίσαμε.
Για λίγη ώρα δεν λέγαμε τίποτα και απλά χαζεύαμε το τοπίο.
"Τι;" Τον ρωτάω ενώ τον έβλεπα που με κοιτούσε.
"Τίποτα... Απλά χαζεύω το τοπίο" μου λέει.
"Από εκεί είναι" του λέω και γελάει.
"Αυτό εδώ είναι καλύτερο" μου λέει και με φιλάει.
Καθίσαμε λίγο ακόμα εκεί και μετά γυρίσαμε στο σπίτι του.
"Τι κάνεις όλη την μέρα εδώ μόνος σου;" Τον ρωτάω.
"Διαβάζω κυρίως" μου λέει.
"Όλη την ημέρα; Πρέπει να είναι περίεργο να ζεις μόνος σου...και να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις για το οτιδήποτε μόνο και μόνο για να περάσεις την ώρα σου" του λέω χαζεύοντας τα παλιά πράγματα του σπιτιού.
"Το έχω συνηθίσει" μου λέει.
"Και πάλι... Είναι περίεργο να ζεις μόνος σου" του λέω
Και όντως είναι... Και ιδικά στην φάση που είναι τώρα δεν θα ήθελα με τίποτα να ζω μόνη μου... Και σε εμένα μέρος αρκετά μακριά απο την πόλη.
Δεν είπε τίποτα μετά απο αυτό. Έχω συνέχιζα να χαζεύω τα αντικείμενα του σπιτιού μέχρι που βρήκα μια κορνίζα πάνω σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης .
"Αυτοί είναι οι γονείς σου;" Τον ρωτάω και παίρνω μια κορνίζα στα χέρια μου.
"Εμμμ ναι" μου απαντάει..
"Και αυτός δίπλα σου ποιος είναι;" Τον ρωτάω με περιέργεια..
"Αυτός είμαι εγώ"

______________________________________________
Χεϋ

Τι κάνετε;

Αυτό είναι το κεφάλαιο...
Δεν είναι κάτι τρομερό αλλά ελπίζω να σας αρέσει.

Είναι ένα διαφορετικό είδος ιστορίας θα το καταλάβετε και στην συνέχεια... Ελπίζω να το έχω γράψει καλά γιατί δεν συνηθίζω να γράφω τέτοιου είδους ιστορίες.

Μακάρι να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια πολλά 💋💋💋💋💋💋