The Vampires [Book 1]

Κεφάλαιο 18

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα ακούγοντας ομιλία από το σαλόνι. Αυτός είναι ο Ντέιμον; Ακουγόταν σαν τον Ντέιμον αλλά δεν μπορεί να είναι αυτός.. τι δουλειά έχει εδώ;
Έριξα κάτι πάνω μου και κατέβηκα στο σαλόνι. Κι όμως... ήταν ο Ντέιμον. Αναρωτιέμαι τι να κάνει εδώ.
"Όχι... Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ" ακούω την Άλισον να λέει.
"Μα πρέπει... Δεν θα το έχεις κρυφό για πάντα... Θα μαθευτεί κάποια στιγμή" της λέει ο Ντέιμον.
"Το ξέρω... Λες να μην το ξέρω" λέει η Άλισον.
"κάνε κάτι τώρα που μπορείς" της λέει.
"Δεν μπορώ να κάνω τίποτα"λέει εκείνη.
"Κι όμως μπορείς.. απλά φοβάσαι" της λέει.
Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται αλλά μάλλον είναι κάτι σοβαρό. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που κολλάει ο Ντέιμον σε όλο αυτό.
"Διακόπτω κάτι;" Τους ρωτάω.
"Όχι... Ο Ντέιμον έφευγε" λέει η Άλισον.
"Και γιατί ήταν εδώ ο Ντέιμον;" Ρωτάω.
"Εγώ... Ήρθα... Ήρθαν απλά για να σε ευχαριστήσω... Γιατί... Τα πράγματα με τον αδερφό μου πάνε καλύτερα.." μου λέει.
"Αυτό είναι πολύ καλό... χαίρομαι που το ακούω" του λέω.
"Οπότε... ευχαριστώ" μου λέει.
"Παρακαλώ" του λέω.
Ξαφνικά δεν ένιωσα καλά... Το κεφάλι μου πονούσε πολύ... Δεν ξέρω τι έπαθα ξαφνικά.
"Αααααα" λέω και ο Ντέιμον εκεί που ήταν έτοιμος να φύγει γυρίζει και έρχεται κοντά μου.
"Τι έγινε;"με ρωτάει.
"Δεν ξέρω" του λέω" βλέπω κάτι... Γιατί μου συμβαίνει αυτό;" Ρωτάω τρομοκρατημένη.
"Τι είδες Ίζαμπελ;" Με ρωτάει ο Ντέιμον.
"Εμένα... Κάπου ήμουν... Δεν ξέρω που.." του λέω.
"Μόνο αυτό;" Με ρωτάει.
"Ναι... Τι ήταν αυτό;" Ρωτάω.
"Δεν ξέρω"  μου λέει κοιτώντας την Άλισον.
"Είσαι καλά;" Με ρωτάει η Άλισον.
"Τώρα ναι" της λέω.
"Ελα... Πάμε πάνω να ξαπλώσεις" μου λέει ο Ντέιμον και με βοηθάει να ανέβω πάνω.
"Ντέιμον" λέω όταν φτάνουμε στο δωμάτιο.
"Ναι" μου λέει.
"Ξέρω ότι κάτι δεν πάει καλά... Σε παρακαλώ πες μου την αλήθεια" του λέω.
"Ίζαμπελ... Δεν ξέρω... Βρυκόλακας είμαι... Θέλω πολύ να σε βοηθήσω αλλά δεν μπορώ" μου λέει.
"Κάνε μου μια χάρη" του λέω μετά.
"Ότι θες" μου λέει.
"Μην πεις στον Τάιλερ για αυτό" του λέω..
"Εντάξει" μου λέει και φεύγει.

Μεριά Ντέιμον

Της είπα ψέματα. Δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ αυτό. Δεν μου άρεσε που το έκανα αλλά δεν μπορούσα και να της πω την αλήθεια... Είναι ανάμεσα σε εκείνη και την θεία της. Δεν θέλω να ανακατευτώ.... Αλλά δεν ήθελα και να της πω ψέματα. Εκείνη κάνει τα πάντα για να τα βρω με τον αδερφό μου... Βλέπει σε εμένα τον άνθρωπο που δεν πίστευα ότι υπάρχει μετά από τόσα χρόνια. Όταν είμαι μαζί της θέλω να γίνω καλύτερος.. να ξεχάσω ότι έχω κάνει...αλλά δεν είναι τόσο εύκολο... Εγώ είμαι πάντα ο κακός που λύνει όλα τα προβλήματα με τον εύκολο τρόπο... Λες και δεν έχω αισθήματα... Σαν να είμαι από πέτρα. Κανείς δεν ξέρει τι είμαι πραγματικά γιατί δεν άφησα και κανέναν να με μάθει....αλλά με εκείνη είναι αλλιώς... Εκείνη θέλω να με μάθει... Θέλω να ξέρει ότι δεν είμαι αυτό που βλέπει ο αδερφός μου δεν έμενα. Αν και νομίζω ότι ήδη το ξέρει.

Μεριά Τάιλερ

"Πού ήσουν;" Ρωτάω τον Ντέιμον όταν γύρισε στο σπίτι.
"Είχα πάει στην Ίζαμπελ... Να την ευχαριστήσω... Πού μας "ένωσε" σαν αδέρφια" μου λέει.
"Γιατί να το κάνεις αυτό;" Τον ρωτάω.
"Για να είναι πιο πειστικό" μου λέει.
"Θα προσποιηθείς εσύ ότι τα έχεις καλά μαζί μου;" Τον ρωτάω.
"Γιατί όχι; Και εσύ θα το κάνεις" μου λέει.
"Εγώ θα το κάνω για την Ίζαμπελ.... Εσύ γιατί;" Τον ρωτάω.
"Για κανένα λόγο... Έτσι απλά ..για την αλλαγή" μου λέει και φεύγει.
Δεν μου αρέσει που θα το κάνω αυτό. Δεν θέλω να προσποιούμαι στην Ίζαμπελ.. αλλά με τον Ντέιμον μας χωρίζουν κι άλλα πράγματα που δεν λύνονται τόσο εύκολα. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρουμε να τα λύσουμε αν και έτσι όπως το πάει εκείνος θα είμαστε έτσι για όσο ζούμε...και πιστέψτε με είναι πολύς καιρός ακόμα.

Μεριά Ίζαμπελ

"Είσαι καλύτερα;" Με ρωτάει η Άλισον.
" Ναι ...απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβη" της λέω.
"Δεν ξέρω..  δεν μπορώ να το εξηγήσω" μου λέει.
"Κανείς δεν μπορεί... Και αρχίζω να ανησυχώ... Νομίζω ότι τρελαίνομαι" της λέω.
"Όχι.. δεν είσαι τρελή.. μπορεί αυτό να μην ήταν τίποτα.." μου λέει.
"Μακάρι να έχεις δίκιο... Γιατί.... Δεν με βλέπω και πολύ καλά" της λέω και εκείνη γελάει.
"Μια χαρά θα είσαι" μου λέει" ξεκουράσου και όλα θα είναι καλά" λέει και πάει κάτω.
Μακάρι να έχει δίκιο...γιατί πραγματικά στο που έγινε ήταν απαίσιο και πονούσε.

______________________________________________

Χεϋ

Τι κάνετε;

Η Ίζαμπελ αρχίζει να συμπεριφέρεται λίγο περίεργα και θα δούμε τον Ντέιμον να στέκεται συνεχώς στο πλευρό της.

Θα μάθει ποτέ η ίδια πως νιώθει ο Ντέιμον για εκείνη η όχι;

Θα μάθει γιατί έρχονται αυτές οι εικόνες στο μυαλό της;

Αυτό ήταν το κεφάλαιο...

Ελπίζω να σας άρεσε..

Τα λέμε στο επόμενο

Φιλάκια πολλά 💋💋💋💋💋💋💋