The Vampires [Book 1]

Κεφάλαιο 11

"Ώρα να σηκωθείτε δεσποινίδες μου" ακούμε την Άλισον να λέει.
"Ενα λεπτό ακόμα κ. Χόκινς" της λέει η Τζένα.
"Καλά...εσείς θα αργήσετε" μας λέει η Άλισον.
"Κορίτσια... Είναι ο αγώνας σήμερα"λέω και σηκωνομαστε πάνω και οι τρεις.. Ετοιμαστηκαμε στα γρήγορα φάγαμε και φύγαμε για το γήπεδο. Έχουμε αγώνα ποδοσφαίρου σήμερα. Στην ομάδα του Μπρίστολ είναι Τάιλερ και ο Ίαν. Οπότε πρέπει να πάμε να τους δούμε και να καμαρώσουμε.
Φτάσαμε στο γήπεδο και καθίσαμε στις κερκίδες.... Δέκα λεπτά μετά ξεκίνησε και ο αγώνας.
"Καλοί είναι εεε;" Λέω .
"Ναι...αλλά κάνουν βλακείες" μου λέει η Άρια.
Ξαφνικά σκάσει μύτη ο Ντέιμον.
"Ντέιμον" του λέω όταν τον βλέπω.
"Γεια σου μικρή περίεργη" μου λέει και κάθεται δίπλα μου.
"Σταμάτα το αυτό" του λέω.
"Ότι πεις εσύ" μου λέει.
"Κορίτσια... Αυτός είναι ο Ντέιμον.. ο αδελφός του Τάιλερ... Ντέιμον... Η Τζένα και η Άρια" του συστήνω.
Ο Ντέιμον απλά χαμογέλασε και γύρισε να κοιτάξει τον αγώνα.
"Στα κέφια σου σήμερα" του λέω ειρωνικά και απλά με κοιτάει.
"Τι; Απλά μου κάνει εντύπωση που δεν πειράζεις κανέναν όπως κάνεις πάντα" του λέω.
"Αυτά είναι λόγια του Τάιλερ" μου λέει.
"Έχω καταλάβει Ντέιμον... Είσαι πειραχτηρι" του λέω και γελάει.
"Λίγο" μου λέει και χαμογελάω.
Συνεχίσαμε να βλέπουμε τον αγώνα μέχρι που έγινε κάτι τρομερό.
"Το είδες αυτό; Τον χτύπησε" λεω.
Χτύπησαν τον Τάιλερ...
"Ηρέμησε μικρή μια χαρά θα είναι" μου λέει ο Ντέιμον.
"Χτύπησε ο αδερφός και δεν κάνεις τίποτα;" Τον ρωτάω και φεύγω από τις κερκίδες για να πάω να δω πως είναι.
"Έλα τώρα Ίζαμπελ... Κάτσε κάτω.. δεν έχει τίποτα" μου λέει αλλά εγώ έφυγα χωρίς να του πω τίποτα.
"Τάιλερ... Είσαι καλά;" Τον ρωτάω.
"Τι κάνεις εδώ; Πήγανε πάνω" μου λέει.
"Όχι.. πες μου πού χτύπησες" του λέω
"Είμαι καλά" μου λέει.
"Μα το αίμα .... Πού χτύπησες Τάιλερ... Δεν βλέπω πληγή" του λέω.
"Δεν χτύπησα" μου λέει.
"Τάιλερ... Με δουλεύεις; Σε είδα που χτύπησες και έχεις αίματα  αλλά πουθενά η πληγή... Τι γίνεται έχω;" Τον ρωτάω.
"Δεν είναι δικό μου το αίμα... Χτύπησε εκείνος που έπεσε πάνω μου" μου λέει.
"Δεν είναι λογικό.. τι μου λες τώρα... Είναι ένα να κύλησε αίμα από εδώ" του λέω.
Θα με τρελάνει... Δεν βγάζει νόημα αυτό που λέει. Τι γίνεται;
"Ίζαμπελ... Είμαι καλά... Δεν είναι δικό μου το αίμα ηρέμησε" μου λέει.
"Έλα μικρή Ιζαμπέλ πάμε" μου λέει ο Ντέιμον και με απομακρύνει από τον Τάιλερ.
"Αυτό είναι τρελό" λέω.
"Ποιο;" Με ρωτάει ο Ντέιμον.
"Ντέιμον... Χτύπησε... Το είδα με τα μάτια μου.. βλέπω το αίμα... Δεν γίνεται να μην υπάρχει πληγή" του λέω.
Σίγουρα αρχίζω να τρελαίνομαι.
"Ει.... Σου είπα ότι είναι μια χαρά... Προφανώς εσύ δεν κατάλαβες καλά... Δεν χτύπησε... Ηρέμησε" μου λέει και έχει πιάσει τους ώμους του.
"Το είδα ... Ντέιμον... Μην με βγάζεις τρελή" του λέω.
"Κανείς δεν είπε ότι είσαι τρελή Ίζαμπελ... Και εγώ νόμιζα ότι ο Τάιλερ χτύπησε αλλά κάναμε λάθος... Οκ; Χαλάρωσε τώρα" μου λέει.
"Εντάξει... " Του λέω αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω... Είμαι σίγουρη ότι τον είδα να χτυπάει
"Έλα... Θα σε πάω σπίτι" μου λέει.
"Όχι... Θέλω να περπατήσω λίγο" του λέω.
"Ίζαμπελ... Θα σε πάω σπίτι... Δεν θα πας μόνη σου έτσι" μου λέει και μπαίνουμε τελικά στο αυτοκίνητο.
"Ευχαριστώ" του λέω όταν φτάνουμε στο σπίτι.
"Στην διάθεση σου" μου λέει και βγαίνω από το αυτοκίνητο.
Μπήκα στο σπίτι και έπεσα κατευθείαν στο κρεβάτι μου.
Δεν είμαι τρελή....είμαι σίγουρη ότι χτύπησε.

Μεριά Τάιλερ

"Ντέιμον... Η Ίζαμπελ;" Ρωτάω τον αδερφό μου όταν επιστρέφει στο σπίτι.
"Την πήγα σπίτι... Είχε φρικάρει... Σε είδε που χτύπησες.. είναι σίγουρη.. δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να την πίσω για το αντίθετο" μου λέει.
"Δεν έπρεπε να την αφήσεις να κατέβει" του λέω.
"Πες μου τώρα ότι φταίω εγώ... Της είπα να μην το κάνει" μου λέει.
"Δεν σε είδα να την εμποδίζεις κιόλας" του λέω.
"Παρατο Τάιλερ... Εσύ έμπλεξες μαζί της.... Ξεμπλεξε τα πράγματα τώρα.... Δεν είναι δική μου δουλειά" μου λέει.
"Πρέπει να σταματήσεις να το βάζεις κάτω στα δύσκολα" του λέω.
"Δεν είναι δουλειά μου να ασχοληθώ με την μικρή... Αν μάθει... Θα είναι δικό σου λάθος... Όχι δικό μου" μου λέει και εξαφανίζεται.
Πάλι εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα..  τέλεια.. Για άλλη μια φορά ο Ντέιμον μου έδειξε ποιος πραγματικά είναι.
Δεν ξέρω πως θα φτιάξω τα πράγματα αλλά είμαι σίγουρος πως και θα σκεφτώ.. δεν χρειάζομαι τον Ντέιμον... Έτσι και αλλιώς τόσο καιρό μόνος μου τα έβγαζα πέρα.

Μεριά Ίζαμπελ

"Γλυκιά μου ... Είσαι καλά;" Με ρωτάει η Άλισον.
" Ναι... Μια χαρά" της απαντάω..
"Χρειάζεσαι κάτι; Γιατί θα πάω να ξαπλώσω" μου λέει.
"Όχι... Πήγαινε...δεν θέλω κάτι" της λέω.
"Ωραία... Καληνύχτα" μου λέει.
"Καληνύχτα" της λέω και εγώ και εκείνη πάει να ξαπλώσει.
Τόση ώρα δεν μπορώ να βγάλω αυτό το πράγμα από το μυαλό μου. Γυρίζει στο κεφάλι μου.. είμαι σίγουρη ότι είχε χτυπήσει... Είμαι απόλυτα σίγουρη... Δεν μπορεί να μου τα αλλάζει τώρα.. βέβαια και το ενδεχόμενο να μην είδα οντως καλά υπάρχει ακόμα αλλά ξέρω τι είδα..  και ξέρω ότι αυτό δεν είναι λογικό..  καθόλου λογικό.

______________________________________________

Χεϋ

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε όλοι καλά.

Αυτό είναι το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Όπως βλέπετε η Ίζαμπελ αρχίζει να αντιλαμβάνεται πράγματα.

Τι λέτε; Θα ανακαλύψει τι συμβαίνει ή απλά θα το ξεχάσει και θα πάει παρακάτω...

Τι συμβαίνει με εκείνη και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ψυχαναγκασμό ενός βρυκόλακα;

Τα λέμε στο επόμενο...

Φιλάκια πολλά 💋💋💋💋💋💋