The Vampires [Book 1]

Κεφάλαιο 1

"Ξύπνα γλυκιά μου... Θα αργήσεις στο σχολειό" ακούω την θεία μου να φωνάξει με αποτέλεσμα να ξυπνήσω για τα καλά.
Έχω τρεις μήνες που έχω μετακομίσει στο Μπρίστολ και ακόμα δεν έχω συνηθίσει την αλλαγή. Ολο το καλοκαίρι μου το πέρασα εδώ μαζί με την θεία μου κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους... Δεν έχω συνηθίσει ακόμα με την απώλεια των γονιών μου. Η θεία μου προσπαθεί πάρα πολύ για εμένα και το εκτιμώ αυτό αλλά δεν μπορεί να πάρει την θέση των γονιών μου. Κανείς δεν θα μπορέσει.
"Άντε αγάπη μου...θα αργήσεις... Πρώτη μέρα στο καινούριο σχολειό" μου λέει και με βγάζει από τις σκέψεις μου.
"Ναι... Τώρα έρχομαι" της λέω μελαγχολικά.
"Ίζαμπελ είσαι καλά;" Με ρωτάει.
"Σου λείπουν καθόλου;" Την ρωτάω εγώ.
"Πολύ.... Αλλά το προσπαθώ" μου απαντάει.
"Και εγώ...αλλά νομίζω ότι κάθε μερα που περνάει η απώλεια τους είναι όλο και πιο μεγάλη" της λέω.
"Αγάπη μου... Πρέπει να προχωρήσεις... Οι γονείς σου σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να σε δουν έτσι... Πέρασες όλο το καλοκαίρι σου μέσα στο σπίτι.... Καιρός να βγεις... Να κάνεις φίλους" μου λέει.
"Θα το κάνω... Στο υπόσχομαι" της λέω και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο.
"Ετοιμάσου τώρα... Γιατί θα αργήσεις... Και θα αργήσω και εγώ στην δουλειά" μου λέει και αφού μου χαμογελάει πάει στην κουζίνα.
Αφού ετοιμάστηκα και εγώ πήγα στην κουζίνα ήπια λίγο καφέ και μετά μπήκα στο αυτοκίνητο με την θεία για να με πάει στο σχολειό. Μέχρι να μάθω τον δρόμο για το σχολειό θα με πηγαίνει εκείνη αν και από είδα δεν είναι και πολύ μακριά από το σπίτι.
"Θα είσαι εντάξει;" Με ρωτάει η θεία.
"Ναι μην ανησυχείς" της λέω.
"Θα μπορέσεις να γυρίσεις μετά το σχολειό.. γιατί δεν θα έχω γυρίσει από την δουλειά;"ρωτάει.
"Ναι... Δεν είναι και πολύ μακριά" της απαντάω.
"Ωραία...καλή αρχή... Και όπως είπαμε... Να κάνεις φίλους" μου λέει και χαμογελάει.
"Γεια σου Άλισον" της λέω.
Πάντα την φώναζα με το όνομα της. Σπάνια την έλεγα θεία.
"Νέα χρονιά νέα αρχή" λέω χαμηλόφωνα και αφού παίρνω μια βαθιά ανάσα μπαίνω στο σχολειό.
Δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά λέω και καθώς προχωράω κάποιος πέφτει πάνω μου.
"Συγγνώμη δεν κοιτούσα μπροστά μου" μου λέει και σκύβω για να μαζέψω τα βιβλία.
"Δεν πειράζει... Είμαι εντάξει" μου λέει και σκύβει και εκείνος για να με βοηθήσει.
"Ορίστε" μου λέει και μου δίνει το βιβλίο του.
"Ευχαριστώ" του λέω και εκείνος χαμογελάει.
"Είμαι ο Τάιλερ" μου λέει και μου δίνει το χέρι του.
"Ίζαμπελ" του λέω και του δίνει το δικό μου.
"Δεν σε έχω ξανά δει εδώ...είσαι καινούρια;" Με ρωτάει.
"Ναι... Έχω μετακομίσει εδω και τρεις μήνες" τους απαντάω.
"Δύσκολη η μετακόμιση;" Με ρωτάει.
" Αρκετά..αλλά θα προσπαθήσω να προσαρμοστώ" του απαντάω.
"Θα τα καταφέρεις" μου λέει.
"Μήπως ξέρεις που είναι το γραφείο της διευθύντριας;" Τον ρωτάω.
"Ναι...έλα θα σου δείξω" μου λέει και με οδηγεί.
Πήγα στο γραφείο να ρωτήσω για τις τάξεις και τα μαθήματα και μετά με οδηγεί στην τάξη.
Μέσα στην τάξη μου είναι και ο Τάιλερ. Είναι το μόνο άτομο που γνωρίζω εδώ έστω και για δέκα λεπτά.
Αφού βγήκαμε για διάλειμμα με πλησίασε μια κοπέλα.
"Γεια είμαι η Τζένα" μου λέει
"Ίζαμπελ" της λέω και εκείνη χαμογελάει.
"Λοιπόν πως σου φαίνεται εδώ;" Με ρωτάει.
"Καλά... Θα το συνηθίσω" της απαντάω.
"Αααα αυτή είναι η Άρια... Φίλη μου" μου λέει και μία άλλη κοπέλα μας πλησιάζει.
"Ίζαμπελ" της λέω και δίνουμε τα χέρια.
"Επειδή είσαι καινούρια και υποθέσαμε ότι δεν έχεις φίλους ακόμα εδώ... Θα θέλαμε να σου κάνουμε παρέα μέχρι να προσαρμοστείς ξέρεις...αν θέλεις και εσύ βέβαια" μου λέει η Τζένα.
"Κορίτσια... Σας ευχαριστώ πολύ πραγματικά... Το έχω πολύ ανάγκη αυτό... Και φυσικά και θα ήθελα την παρέα σας" τους λέω.
"Ωραία" λέει η Τζένα χαρούμενη.
  Αφού σχολασαμε έφυγα με τα κορίτσια. Είπαν ότι θα με πάνε μέχρι το σπίτι για παρέα.
"Λοιπόν πες μας για εσένα Ίζαμπελ" μου λέει η Άρια.
"Εμμ... Μετακόμισα εδώ το καλοκαίρι μετά τον θάνατο τον γονιών μου... Είμαι μοναχοπαίδι και μετά με την θεία μου τώρα" της απαντάω.
"Ίζαμπελ... λυπάμαι πολύ" μου λέει και αναφέρεται στους γονείς μου.
"Είναι εντάξει.... εννοώ... Το προσπαθώ... Κάνω μια νέα αρχή εδώ" της λέω" και σας ευχαριστώ που είστε μέρος αυτής" τους λέω και χαμογελάνε.
"Είναι χαρά μας" μου λέει η Τζένα.
"Εδώ είμαστε... Ευχαριστώ για την παρέα... Θα τα πούμε αύριο" τους λέω και μπαίνω στο σπίτι.
Έφτιαξα κάτι πρόχειρο να φάω και μετά πήγα στο δωμάτιο μου.
Μετά από λίγο ήρθε και η θεία μου.
"Λοιπόν για πες... Πώς ήταν η πρώτη μέρα;" Με ρωτάει και κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου.
"Ήταν καλά.... Έκανα και φίλους...οπως είπα" της λέω.
"Αλήθεια; Μπράβο κορίτσι μου" μου λέει και χαμογελάει.
"Άλισον... Θα είμαι εντάξει... Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα" μου λέει.
"Δεν ανησυχώ...απλά θελω να είμαι σίγουρη ότι θα είσαι εντάξει" μου λέει.
"Είμαι εντάξει" της λεω.
"Έφαγες;" Με ρωτάει.
"Ναι... έφτιαξα μια μακαρονάδα... Έχει κι άλλη αν θες να φας" της λέω.
"Εντάξει... Πάω να σε αφήσω λίγο μόνη σου" μου λέει και βγαίνει από το δωμάτιο.
Υποθέτω ότι αυτό είναι μια καλή αρχή έτσι;
Δεν ήταν και τόσο άσχημα. Απλά πρέπει λίγο να το παλέψω... Για τον εαυτό μου...για τους γονείς μου... Και αυτό θα κάνω...  Είπαμε νέα χρονιά νέα αρχή... Αυτό είναι για εμένα μια νέα αρχή... Και θα ζήσω όπως όλες οι έφηβες κοπέλες.

______________________________________________

Χεϋ

Τι κάνετε;

Αυτή είναι η νέα μόδα ιστορία.
Είπα να προσπαθήσω να γράψω μια ιστορία διαφορετικού είδους... Ελπίζω να είναι καλή και να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο.

Φιλάκια 💋💋💋💋