So Much In Common (Completed)

So Much In Common

PROLOGUE

8 years ago...

Nasa park ako at mag-isang nakaupo sa duyan.

Iniisip ang mga bagay bagay dito sa mundo. I feel incomplete.

I'm rich,I can get what ever I want,studying in a famous school,
living in a mansion,eat foods that I want,go travel somewhere with my maid...

BUT,even though I can get what ever I want,there's only one thing that I could never have...having a closed friend.

Napapansin ko kasing kinakaibigan lang nila ako kapag may kailangan sila sakin, at minsan hindi na nila ako pinapansin. May mga kaklase din ako na ang tingin sakin na mataporbre akong tao,na masama ang ugali ko.No one ever tried to know who I am.To be closer with me.Kahit isa manlang.

2 years din akong nagtiis na walang kaibigang masasabihan ng aking mga problema. I acted na hindi nila ako ginagamit that time, pero inaabuso na nila ako kaya pinakita ko sa kanila na nang aabuso na sila, I thought it will change the way they see me, bit not.

May parents nga din akong binibigay lahat ng gusto ko,pero kahit TIME manlang ay hindi pa nila maibigay.

Ganito kadalasan ang mga problema ng mga only child.Kulang sila sa oras ng mga magulang.Kaya feeling ko,buong buhay ko,I'M ALONE.

Lumandas ang mga luha sa pisnge ko dahil sa mga naiisip ko. Nakakalungkot.

Habang patuloy sa pag-iyak habang nakayuko at ang dalawang kamay ay nakahawak sa mga chains suddenly,may panyong nagpakita sa mukha ko.

"Hey!bakit ka umiiyak!?"

Napatingla ako sa kung sino man ang nagsasalita.Isang batang lalaki na tingin ko ay kasing edad ko.He looks kind'a scary.Laging salubong ang dalawang kilay nito.

Pinahid ko ang mga luhang lumalandas sa aking pisnge.

"W-wala..."

"Wala!?umiiyak kalang ng walang dahilan!?that's weird"Aniya at umupo sa katabing duyan sa kanan ko.

"H-indi ba pwe-deng ganun?iiyak ka ng walang d-ahilan?"I said in shy tone.

Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas ng loob makapagsalita sa taong hindi ko naman kilala.

"Hindi talaga pwede,lahat tayo may dahilan.Kung gusto mong umiyak,may dahilan din yun,kung ayaw mo,may dahilan din.So...bakit ka umiiyak?"

Bumuntong hininga ako at hinarap siya.

"Hindi kaba naweweirduhan sa'kin?"

Taka naman itong tumingin"Bakit naman ako maweweirduhan sa yo?BUDOY kaba?"

Medyo natawa ako ng konti "E kasi nga wala akong naging friends kahit isa, what I mean is, kinakaibigan lang nila ako dahil may kailangan sila sakin, ang parents ko naman laging walang time sa'kin,kaya nalukungkot ako dahil pakiramdam ko mag-isa lang ako sa buhay,kaya ako umiyak"

"Wala namang mali sayo,a.
Maganda ka naman,mukhang mabait,matalino, wala namang rason para gamitin kalang nila kapag may kailangan sila sayo."

"Hindi ko alam."

"Ang gulo naman pala nila,sila pala yung weird e.Hahaha!ako nga pala si Weiwei,you?"inilahad niya ang kaniyang kamay at napatingin ako dun.

May kaba at hiya naman ako,
somehow I felt good talking to him.

"Ako naman si Aimee"sabi ko at tinanggap ang kamay niya.

1 year past by,marami ng mga magagandang alaala na meron ako sa kaniya.Masasayang pangyayari na kasama ko siya,iba ang school niya at iba naman iyong akin,pero kahit magkahiwalay,we always go to the park at maglalaro kaming dalawa.

Matalino si Weiwei,matapang,
gwapo at pala salita.Kaya sa kaniya ako natutong maging matapang,at wag katakutan ang takot.Kung walang pasok pupunta kaming fair at sasakay ng bumper car,siya lagi ang nagdadrive at ako naman ang passenger niya.

Kapag kumain naman kami ng ice cream,he always chooses strawberry flavor kasi nga favorite niya daw to.Nakakatawa naman pero ang CUTE niya tignan.Parehas kami ng favorite,
paborito ko ang strawberry flavor,parehas ng favorite color, black,parehas ng may gusto kapag kumakain sa isang shop ay malapit sa bintana ang pwesto.Ayaw niya sa mga taong sobrang daldal.Ganun din ako.Parehas din kami ng favorite ng kanta."Gift of a Friend by Demi Lovato"

Kapag sabay kaming matutulog ayaw niyang walang kayakap.Kapag may unan,iyon lagi ang kayakap niya,pero one time na nagsleep over ako sa bahay nila.Ako ang ginawa niyang unan.Ganun din ako.

Mga dislikes namin parehas din.
We don't like to much cheese,kina-
tatakutan namin ang MULTO at higit sa lahat takot kami sa ISDA kapag maliligo kami sa dagat.Ayaw namin kapag gumagalaw sila,parang gusto kang kainin.

Feeling ko nga KAMBAL kami dahil may mga bagay na parehas kami ng gusto.

Pero habang tumatagal hindi kapatid ang turing ko sa kaniya kahit nasa murang isipan palang ako,alam kung GUSTO ko na siya.

Sa katunayan siya ang kauna unahang nagustuhan ko.

Nagkaroon kami ng picture na dalawa.Habang kumakain kami ay pinicturan kami ng yaya ko.
Pina-developed namin ang picture na iyon at pinunit sa gitna para maging dalawa,picture niya ang meron ako,at picture ko ang meron siya.

Para daw maalala namin ang isa't-isa kung sakaling magkahiwalay kami.

Sa panahong masaya kami,hindi talaga mawawala ang pinaka masakit na mangyayari sa buhay mo.Kung gaano ka kasaya ganun rin kasakit ang balik nito sayo.

MAGPAPAALAM na siya dahil ililipat na raw siya ng kaniyang mga magulang sa US.

Pinangako namin sa'ming mga sarili na kami ang magkakatuluyan sa dulo.

"Pagnagkita ulit tayo,ako ang lalaking papakasalan mo huh? 'Wag mo akong kakalimutan."Sabi niya at ang takas ng buhok ko na sumasagal sa mukha ko ay nilagay niya sa likod ng aking tenga.

Nagsimula na akong umiyak.
Hanggang sa hindi ko na mapigilan ito. I burst into tears.

I saw his tears starting to fall "Wag ka nang umiyak,pangako ko kapag nagkita tayo,papakasalan din naman kita e."

Mas lalo pa akong umiyak.

"Ba-bakit kailang-an mo pang
*sob*sob* umalis?*sob*sobra akong malulungkot kung wala k-kana..."mas umiyak pa ako lalo.

"Malukungkot din naman ako e,
ma...mami-miss kita...SOBRA..."
UMIYAK na din siya at niyakap na ako.

Niyakap ko siya pabalik at umiyak sa braso niya.Siya lang ang taong, nagparamdam sakin nang ganitong saya, pakiramdam ko napaka importante niya at dapat hindi kailan man kalimutan.

"A-ko rin..mamimiss kita"sabi ko at hinigpitan pa ang yakap.

"Someday,we will meet again"
Bumitiw siya sa yakap at tinignan ako.

Gamit ang kaniyang hinlalaki ay pinahid niya ang mga luha na lumalandas sa aking pisnge.

"Aalis na ako...mag-iingat ka huh?
Maging matapang ka,at wag kang matakot sa umaaway sayo,be strong. Bye...see you soon"His last words...at parang bula siya na nawala na sa paningin ko.

Kailan?kailan ulit tayo magkikita Weiwei?