My Loving Husband (gabru)

chapter 17 (pakawala at pagdating)

Agad na dumiritso si breah sa room ng anak niya. Kinakabahan siya ngayon ng subra.

Ma.. dok.. ano po bang nangyari sa kanya?

Nagsilaglagan ang mga luha ko.

Im sorry iha ginawa na namin lahat ..

Anong ibig niyong sabihin dok.?

Sorry breah.. patay na ang anak mo.

Parang na bingi ako sa aking narinig. Parang gumuho ang mundo ko sa aking nalaman. Sana panaginip nalang to.

Ano? Panong nangyari yon dok?sabi mo lagnat lang diba sabi mo?

I thought na it was a fever. But breah mas lumala ang sakit ng anak mo. Dengui pala ito. Huli na ng malaman namin. Di nakayanan ng katawan ng anak mo dahil baby pa siya.

Anong klase kayong doktor.? Sana ginamot niyo siya ng maaga. O sana sinabi ninyong di niyo siya kayang gamutin ng nailipat na namin siya sa ibang hospital.
Buhay pa sana ang anak ko ngayon.

Im sorry breah we did our best. But its to late.

No..no.

Linapitan ko ang anak ko na nakahiga sa bed niya. Niyakap ko siya at doon na ako nag sisigaw...

Bakit? Bakit siya pa? Bakit
...  anak ko ......

Niyakap ako ni mama habang umiiyak din siya.

Anak wala na tayong magagawa.. wala na si baby..

Ma hindi... hindi ko kaya ma........

Maya maya dumating si lance...

What happen ma, breah?

Tumayo ako at lumapit sa kanya.

She's d...e...a...d.
Nanginginig kung tugon sa kanya

No...no..
Sinuntok ni lance ang padir dahil sa galit... lumapit siya sa anak namin at niyakap ito habang umiiyak.

Mas lalong tumulo ang luha ko
..

Hinarap niya ako.

Panong nangyari to breah?

Nanlilisik ang mga mata niyang nakatingin sakin.

Lumala daw ang sakit niya lance. Na akala ng mga doktor lagnat lang ito pero dengui pala ang dumapo sa kanya..

Pano siya nagka dengui..?

Di..di ko alam..

Panong di mo alam e ikaw ang nag aalaga sa anak natin.?
Galit niyang tugon sakin.

So pinapalabas mo ngayon na ako ang may kasalanan ganon ba? Huh..

Mga anak huminahon muna kayong dalawa. Walang may gustong mamatay si baby moneck. Pareho tayong namatayan kaya pwedi ba imbis na mag away kayo mag usap kayo ng mahinahon..

Sambat sa amin ni mama. Pareho kaming natahimik ni lance. Umupo ako sa gilid ganon din siya. Patuloy parin ang pag agos ng luha ko.

Sa tingin niyo matutuwa ba ang anak ninyo kung nakikita niyang nag aaway kayo?

Dagdag ni mama. Di ko na kaya pang pigilan ang mga luha ko kaya lumabas ako.

Pumuta ako sa simbahan upang magdasal.

Lord sa lahat ng pwedi niyong kunin sakin bakit ang anak ko pa?
Alam kung mali na kwestiyonin kita. Pero hindi ko po kayang mawala sa akin ang anak ko.. huhuhhuhuhu..
Siya ang buhay ko. . Siya ang nagbigay ng kulay sa buhay ko. At siya rin ang pinagkukunan ko ng lakas. Paano nalang panginoon kung ang nag iisang tao na alam kung mayroon ako wala na.