The Story Creppypasta

30. Nic kurwa nie pamiętam.

~~
I to bardzo...
~~
- Co ci się stało Jeff? - on popatrzał na mnie jakby zobaczył ducha. - C-coś nie tak?

- Z kąd znasz jego "ksywkę"? - szczena opadła Jeffowi.

- Toby? Powiedziałabym ci, ale mi nie uwierzysz. - popatrzałam na niego smutno.

- Mów. - i tak opowiedziałam mu całą historię z tym snem i wgl.

- Ty chora jesteś? NARA. - i poszli.

Wołałam ich, ale oni mówili, że jestem chora psychicznie. Podobno bardziej od nich.

Zaczęłam płakać.

Wzięłam kartkę i zaczęłam pisać.

"To smutne, kiedy osoby, które dają ci najlepsze wspomnienia, stają się jednym z nich"

Siedziałam na ławce i patrzyłam tępo na moje sznurówki.

Zobaczyłam Emily.

Podeszłam do niej.

- Hejka Em. - chciałam ją przytulić, ale ona mnie odepchnęła.

- Znamy się? - czyli ona też mnie nie zna.

- Pomyliłam cię z kimś. Sorry. - przeprosiłam i poszłam.

- Wariatka - usłyszałam, jak mówiła to za moimi plecami.

Nikt mnie nie zna?

Moi najlepsi przyjaciele mnie nie znają?

Czy to możliwe?

Znowu zaczęłam płakać.

- To nie prawda! NIE PRAWDA KURWA! - zaczęłam krzyczeć do siebie.

Ludzie się dziwnie na mnie patrzyli, ale mam ich w dupie.

Nienawidzę ich! Nienawidzę wszystkich!

Nie dość, że nikt mnie nie zna to uważają mnie za wariatkę.

Brawo Susan. Spieprzyłaś se życie w jeden dzień. Rekord normalka.

Wogóle jaka ja byłam przed wypadkiem?

Nie pamiętam.

Nic kurwa nie pamiętam.

Pójdę do domu i pooglądam zdjęcia.

Może wtedy mi się coś przypomni?

-TIME SKIP-

Jestem już w domu.

Nikogo nie ma.

I dobrze...

Wzięłam karton ze zdjęciami i zaczęłam oglądać.

Ja uśmiechnięta z jakimś chłopakiem.

Nie pamiętam go.

Dalej... Ja, mama i znowu ten chłopak.

Dalej... Mama i... Pies? Nie... To wilk.

Dalej... CHWILA WILK?!

Później ją o to zapytam.

Dalej... Ja i mama.

Dalej... Nie wieżę. Ja, mama i....

~~
POLSATOS 😏

JAK MYŚLICIE KTO JEST NA ZDJĘCIU Z SUSAN I JEJ MAMĄ?

PISAĆ W KOM 😎

ZA NIEDŁUGO KONIEC.

THE END.

BUUUM....

BAYO.

~~