Maybe, you're the one || ChanDara

Chapter 29.

A/n: Waaaa! Bat daw ang hilig kong manakit ng karakter? Pag hindi daw broken hearted, maaaksidente o kaya mamatay? Hahaha! Wag kayo. Kanya kanyang style lang yan ng pagsusulat. ^^v Well anyway. Chapter 29 for all of you! Enjoy reading~!

   - - - - - - - - - - - - - - - - - X O X O

Amanda's Point of view.

                     Dahan dahan kong iminulat yung mga mata ko.. It was blur, but after a span of minutes it becomes clear. I look at the surroundings. White, have a couch, table with flowers and fruits. I look at my side, and its him.. Dahan dahan kong ginalaw ang kamay ko. Hes sleeping..

           " Kent .. " i called out. Gumalaw siya and nagulat ng makita niya ako. Bigla namang tumulo yung luha niya, shit. Why is he crying?! I look at him and yinakap niya ako ng sobrang higpit. Can't breath -_____-" I heard his sobs. Babycry -_-

         " Buhay ako, wag kang oa dyan. " wika ko sabay irap. Bigla naman siyang kumalas sa yakap niya sakin at pinunasan yung mga luha niya. I smile. Hes cute, thats why i love this man. Ngumiti rin siya at hinawakan ng mahigpit ang kamay ko. I remember everything. Ang pagamin ni Kent sakin, ang pag uusap namin ni Tyrone at ang ang aksidente na parehas naming kinasangkutan. Si Tyrone. I look at Kent, naalala ko si Ty  i try to get up in my bed. I want to see Tyrone!

      " Shit Mandy! Stop! Hindi ka pa pwedeng tumayo! " sabe ni Kent, while trying to stop me from getting up. I refuse and try to push him. No, i need to see Tyrone. I look at him.

     " Si Ty.. I want to see him! " i shout. He just shook his head and held my hand and hug me so tight. No! Ayoko. Gusto kong makita si Tyrone, is he okay? I need to know. I refuse and pilit na tinatanggal yung mga detrox ko. Wala akong pake kung may mga sugat pa ako i need to see my bestfriend i want to know if his okay!

       " Mandy! Ano ba?! Kakagising mo lang! Stop it! " he almost shouted then hug me. Naramdaman ko ang pagtulo ng mga luha ko, si Tyrone.. I followed him that night just to see if his okay. Naaksidente rin siya diba? Kailangan niya ako, dahil kung hindi sakin hindi siya maaksidente.. Kung hindi siya nasaktan, hindi siya aalis nung gabeng yon. Pero damnit! Wala man lang akong nagawa para sa kanya, dahil ako mismo naaksidente ren. Mas lalo akong napahagulgol. Considering the fact that i almost lost my bestest friend of mine, not just once but twice.

      " DALHIN MO KO SA KANYA! GUSTO KO SIYANG MAKITA!! " sigaw ko ulit at kumalas sa yakap niya. Tinanggal ko yung nakakabit sa 'kamay ko at tumayo sa kinahihigaan ko pero fuck. Napatumba lang ako. Fucktingtape! I feel weak. My vision is getting blur, nagiging dizzy yung paningin ko.. Shit! Shit! I need to stand up! I need to go to Tyrone!

    " MANDY??! " napatingin ako sa pinto ng bigla tong bumukas at pumasok si Mommy at Daddy with their worried faces. Mas umiyak naman ako. I badly need them right now. Lumapit sila sakin at niyakap ako ni Mommy ng sobrang higpit while im still crying. Ang bigat talaga ng pakiramdam ko, i feel that this is all my fault.

     " Mandy, ssshh. Stop crying. " pag aalo niya pero umiling lang ako. Nasasaktan ako, para kay Tyrone. Nasasaktan ako para sa bestfriend ko. I feel weak, wala akong magawa sa kanya. Wala akong kwenta. Hindi man lang ako makatayo para puntahan at dalawin siya. Lage siyang andyan pag kailangan ko siya pero ngayong siya ang nangangailangan, wala ako. I am selfish. I look at my mom with my pleaded eyes. I badly want to see him..