İrene

Cadı

 ''Bak Cadı, Ateş'i nerede bulucağımı söyle. Yoksa yemin ediyorum o kafanı gövdenden koparır, yakarım!'' bana gayet rahat bir biçimde bakıyordu. Başıma giren ağrıyla yere çöktüm. Hırlamaya başladım. Kendime geldiğimde konuştu.

 ''Dünyanın en güçlü kadını olabilirsin ama barış uğruna hala safsın.''

 ''Ateşi nerede bulucağımı ve vampirler hakkında ne yapmam gerektiğini söyle.'' dediğimde kafasını eğip önündeki boş kartlara baktı. Kartlarda şekil alırken sessizce onu izledim.

 ''Eğer savaşa geçersen kötü vampirlerinin kökü kazınır. Ne yazık ki, sen İrene'sin. Bunu seçmeyip anlaşma yapmaya çalışıcaksın. Zorlu günlerin olucak. 1250 yıldır göremediğin kocanı tekrar görüceksin.'' yutkunup devam etti ''Biri var. Öylesine kuvvetli ki. Asıl aşkı onda tadıcaksın. Onun için barış getirmeye çalışıcaksın. Yenilme İrene. Önünde çok uzun bir yolculuk görüyorum. Ölme İrene. Bir daha ölme.''

 Cadının suratına anlamsızca bakıp kafa salladım. Beni neler bekliyordu?

 ''Ablam. Ablama ne oldu?'' diye sorduğuma güldü.

 ''Ablan. Doğru ya. Ya onu öldürüceksin, ya da sen ölüceksin İrene.''

Adadan çıktığımızda hala cadının dediklerini düşünüyordum. Neden garipsemiyordum? Olanları neden garipseyemiyordum? 

 Başımı Ateş'in omzuna koyup dinlenmeliyim dedim. Kollarını vücuduma dolarken kokusunu içime çektim. Cadılar onlarla konuşmam için tek gelmemi istemişlerdi. Ne yazık ki hiç bişey bilmediğimden yanımda bir kişinin daha gelmesine izin vermişlerdi. Sessizliği bozdum.

 ''Ateş korkuyorum.'': Eğilim dudaklarımı öptü.  ''Korkmana gerek yok İrene. En doğrusunu yapıcağına inanıyorum. Ben yanındayım bak, hep yanında.''

 Uzunca ona baktım. Bu olaylar başladığından beri hep yanımdaydı. Başımı omzuna koyup boşverdim. Ne yazık ki bir süre sonra çenem yeniden düşmüştü. Haklıydım. Siz bunca şeyi yaşasaydınız çok soru sormaz mıydınız?

 ''Ateş, iyi vampirleri nerde bulabilirim? Ablamı dönüştürmeleri savaşın başlangıcıydı. Ben savaş istemiyorum. İçimden bir ses kötü vampirleri ikna edemesekte iyi vampirlerin bize yardım edebiliceğini söylüyor.''

 ''Bilmiyorum İrene. İyi vampirler bunları göze alırlar mı? Kötülerden yana olucaklarını da sanmıyorum. Bu olayda sessiz kalabilirler.''. Kafamı kaldırıp yüzüne baktım.

 ''Ama iyiler. İyiler insanların ölmesine, ya da elementlerin müsade etmez.''

 ''Biz onlara o yüzden iyi vampirler demeyiz. Kötünün iyisiler. Onlara dokunmadıkça sana dokunmazlar.''

 Kafamı salladım. Bunlar çok ağırdı. Normal bir hayat istiyordum. İrene olmadığım bir hayat.''

 Helikopter yavaşça inerken Ateş'e baktım. Gözlerini yummuştu. Çok güzeldi. Çoğu kızdan güzel bir erkekti. Öyle yani. Ah ne saçmalıyordum ben! İrene ergensi şeyler düşünüyor. Aklımdan bu düşünce geçince kısa bir kahkaha attım.

 ''Neye gülüyorsun?'' sesin sahibine baktım. 

 ''Hayatımın nasıl değiştiğine.''

 Uçağın sarsılmasıyla dışarı baktığımda gülümsedim. Derin helikopteri sarsıyordu. Aramız düzelmişti. Hatta iyi bile denebilirdi. 

 ''Sonunda be usta. Bir an cadılar sizi yuttu sandık.'' demesiyle kahkaha atmaya başladık. Cadılardan gerçekten korkmuştum. Çok güçlülerdi.

 ''Ben kurt gibi açım. Cadılar hiç misafirperver değiller.'' dedim gülerek. Onlar da gülmeye başlayınca eve doğru ilerledik. Hala İstanbulda bizim evdeydik. 6 kişi aynı evde yaşamak eğlenceliydi ama ablamı çok özlüyordum. Elementler ablamı görmek için vampirlerin arasına girmeme karşıydılar. Ablamı kullanıp beni öldürüceklerini düşünüyorlardı. Elementleri gerçekten seviyordum. Geçmişteki benle alakası vardır diyordum hep. 

 Ben bunları düşünürken hazırlanan yemeklere baktım. Yüzyılların tecrübesi tabi. Nasıl yemekler yapıyorlar. Karnımı doyurduktan sonra odama doğru ilerledim. 

 Okul zamanı gelmişti. Okula gidecek miydim?

''Gidiceksin'' dediğinde irkilip arkama döndüm. Derin. İnsanların ruhlarını okuyabiliyordu.

 ''Bunu yapmanı sevmiyorum Derin.''

 ''Ne yapayım. Çok düşünceliydin, yardım edeyim dedim.''

 Gülüp ona sarıldım. Kollarını belime doladı. O da diğerleri gibi gerçekten uzundu. Kulağımda doğru fısıldadı ''Mutlu olucaksın İrene. Yüzyıllar sonunda ulaşsanda mutlu olucaksın.''