İrene

Beni Bırakma

 ''Abla. Telefonumu karıştırma lütfen!'' 

 ''Ablandan ne gizliyorsun sen bakalım. Hani sevgilin olursa bana anlatıcaktın?''

 Telefonu ondan alıp koşmaya başladım. Girdiğim tünel o kadar karanlıktı ki...

 Kahkaha. Kahkaha sesleri yükseliyordu. 

 Yeni birini daha bulduk... Bulduk... Yeni birini...

 ''Ordan geri çık hemen! Hadi çabuk.''

 İRENE ORADAN ÇIK... 

 ''Abla! Gelme!''

 Ona doğru koşuyordum. Çıkışa yaklaştığımda görünmez bir duvar vardı sanki. Ablama elimi uzattığımda dışarı çıkan elim silikleşmeye başladı.

 ''Abla çıkamıyorum...''

 BENİ BIRAKMA... 

 ''Korkuyorum! Çok karanlık abla.''

  ''Abla korkuyorum...''

 Abla...

 ''YARDIM EDİN!!!''

  Dizlerimin üstüne çöktüm. Çok korkuyordum. Gözlerimden yaşlar düşmeye başlamıştı. Son saniyelerim olduğunu anladım. Bir büyüde esir alınmıştım. Cinler, büyücüler etrafımdaydı. Ölemezdim. Şimdi olmazdı.

 Görünmez duvarın arkasından ablama baktım. Ağlıyordu. 

 İki kişi gelip kollarımdan tutmaya başladı. Geriye doğru götürürlerken haykırıyordum.

 ''Ben korkarım abla! Karanlıktan çok korkarım! Beni bırakma!!''

 Beni bırakma...

 Kollarımı saran ellerden kurtulmaya çalıştım. Karanlık üstüme çöküyordu. Ağlıyordum...

 Korkudan titriyordum.

 Ben hiçbişeyden bu kadar korkmamıştım. Gözlerimden yaşlar süzülürken ablama baktım.

 ''ABLA!!'' 

 Ölücekti. Onu öldürüyorlardı. 

 ''Ablaa...''

 ''Bırakın beni, ablama gideyim. Nolur bırakın! Ölüyor! Nolur!!''

 Kafamı sağa çevirdiğimde karşımda bir insan yoktu. Karalık bir varlık.

 ''AAHH!''

 Haykırışlarım yankılanıyordu. Ablam yere çökmüştü. Gözlerimin içine baktı. Onu kaybediyordum. Onu bu hayatta herşeyden çok seviyordum. 

 ''Abla...''

 Bu ona son seslenişimdi. Acı bir gülümseme gönderdi bana. Arkasındaki karanlık başını gövdesinden ayırırken haykırışlarım çığlıklara dönüştü. Yere çöküp başımı göğe yükselttim. Yanaklarımdan yaşlar süzülüyordu.

 Onu yakarlarken karanlıktan kurtulup kapıya doğru koştum. Duvarı aştığımda bedenim silinmeye başladı. Bende karanlığa dönüşüp kayboldum.