The trauma twins (compleet)

💣-14

Melanie pov

Ik haat dinsdagen met mijn hele hart.
Ik ben nog steeds aan het slapen in het huis van Stanley. Ik heb mijn vader nog niet onder ogen durven te komen. Ik druk mijn wekker uit en sta op uit mijn bed en zwieper mijn deur open.
'Agh.. verdomme' hoor ik de ochtendstem van Stanley. Ik kijk en zie hem liggen op de grond en wat bloed drupt uit zijn voorhoofd. 'Oh kak.. kwam dat door de deur?' Vraag ik.
'Nee door een vliegende eekhoorn, nou goed!' Bromt Stanley. Stanley probeert te gaan zitten maar ik zie dat het hem pijn doet. 'Blijf liggen' zeg ik tegen Stanley en druk hem zachtjes weer liggend. 'Ik ga je wond even verschonen'. Ik loop naar de badkamer en pak de benodigdheden. 'Sorry Stennie' giechel ik en dep het bloed weg. 'Nog steeds Stanley voor jou' bromt hij. 'Aww ik mag je gewoon Stanley noemen, dat vind ik zó lief van je wat een eer' glimlach ik en leg een stukje verband op zijn hoofd en maak het vast. 'Vandaag er nog ophouden' ik geef Stanley een knipoog en trek hem zachtjes omhoog. 'Genoeg Melanie aandacht gehaad, ik wil je niet meer zien en stoor me niet' bromt Stanley weer en sluit zichzelf op in de badkamer. 'Kijken of dat je lukt, Stennie' grinnik ik en loop weer terug naar mijn kamer om daar alvast mijn haar en make-up te doen.

{ op school }

Ik duw mijn jas en overige boeken in mijn kluis en draai hem dicht. Ik loop de aula in om naast iemand te zitten. De twee erg bekende gezichten van vroeger neem ik in mij op. Orlando en Census. Als ik eerlijk ben mis ik ze wel. Ook gewoon omdat ik nu op dit moment alleen Dilan, Shay en een kwart van Stanley als vrienden heb. En zo groot is de haat naar Census en Orlando nou ook weer niet, voor mij dan. Ik weet niet hoe het zit met hun twee. Ik stap op ze af en ga bij ze aan de tafel zitten. 'Ehm hey' zeg ik een beetje beschamend. Ze kijken beide op en een glimlach komen op hun gezichten. Ze lijken beide te stralen. 'Haai' zeggen ze beide enthousiast. 'Sorry dat ik zo afstandelijk deed, ik vind het nu een beetje onterecht'. 'Geeft niet' grijnst Census. We gaan met zijn drieën weer een gesprek aan net zoals vroeger alsof we nooit uit elkaar zijn geweest. 'Zijn jullie nu bij elkaar?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Ja' zegt Census vrolijk en Orlando geeft een kusje op de kruin van Census. 'Cute hoor' giechel ik en beweeg mijn wenkbrauwen. 'Haha doe dat alsjeblieft nooit meer!' Lacht Census. 'Hey Mellie' hoor ik een bekende stem en de stoel naast mij wordt naar achter geschoven. ( voor de duidelijkheid Melanie zit tegenover Census en Orlando)
'Ik Ben Shay' glimlacht Shay en steekt zijn hand uit naar Census en Orlando die hem beide schudden.
'BOE!' Wordt er achter mij geroepen en ik schrik me kapot. Zo te zien schrikt Shay ook erg hard. 'Hahaha daar had ik je mooi' hoor ik en ik draai me half om om te zien wie het is. 'Hey Dilbil' grijnst Shay. 'KUT SHAY ik zei niet in openbaar en prive DUS GEWOON HELEMAAL NIET' Roept Dilan boos uit. Ik probeer mijn lach in te houden maar dat lukt mij echt niet meer. Samen met Census en Orlando proesten we het uit van die bijnaam.
'Hahaha.. Dil..bil' gier ik uit. Dilan staat met een rood gezicht van woede of schaamte naar ons te kijken. 'Je word weer bedankt, Shay' gromt Dilan en hij loopt weg. 'Graag gedaan, Love!' Roept Shay hem nog na. 'Hoe kom je bij die naam?' Giechelt Census. 'Omdat ik VROEGER, met de nadruk op vroeger, altijd op zijn billen sloeg' zegt Shay schouderophalend. 'Goals' lacht Orlando. 'W-wat?' Vraagt Shay.
TTTTTTRRRRRIIINNNNNGGGG
'Ik heb geschiedenis, doei' zeg ik tegen Shay, Orlando en Census.

'Hey Rogier' zeg ik als ik het klaslokaal binnenloop. 'Mevrouw Scamander, houd het voortaan bij mijn achternaam' zegt Rogier. 'Maar het is maar 1 lettertje verschil' zeg ik. 'Dus dat zou niet zo veel moeite moeten zijn toch?' Zegt Rogier met een glimlach. 'Nou eigenlijk wel' zeg ik en plof neer op mijn stoel. Hij kijkt mij nog even boos aan het klapt dan met zijn handen.
'Hallo iedereen' Zegt Rogier.
'Niet fijn dat je er bent' mompel ik.
'Als je de les wilt verlaten moet je dat nu doen in plaats van de les verstoren'.
'U verstoort mijn leven OKEY!' Ik loop boos uit het lokaal en sjok naar de aula toe. Ik ga niet eens de moeite nemen om mezelf te melden. Ik pak mijn telefoon erbij en ga daar het hele uur zo zitten. Als de bel gaat is het pauze dus pak ik mijn koekje. 'Kak waár is mijn koekje?' Fluister ik tegen mezelf. 'Oja!' Ik heb mijn koekje in mijn kluis gelaten, domme ik.

Ik stop mijn koekje in mijn tas en wil weer weglopen, maar ik bots tegen iemand op. 'Kijk uit!' Schreeuwt iemand. Ik kijk op en zie James, een van de ozo leuke stoere jongens uit de bovenbouw. 'Kijk zelf toch uit' mopper ik en loop weg. Maar James pakt mijn pols vast. 'Laat me los smeerlap' roep ik nu geïrriteerd. 'Zeg sorry!' Beveelt hij.
'Zeg het maar tegen jezelf als je het zo nodig wilt horen' brom ik en probeer mijn pols weg te schudden. 'Nee! Jij.gaat.nu.sorry.zeggen' hij probeert dreigend over te komen, wat fataal mislukt. 'N.E.E' spel ik langzaam en geef met mijn losse hand een stomp in zijn maag. 'Oef' klinkt het uit zijn mond. 'Gaan we het zo spelen' hij zet een grijns op en draait met een ruk mij pols om. 'AUW' komt er uit mijn keel.
'Laat los!' Beveel ik hem maar hij draait zachtjes mijn pols nóg verder. 'S-sorry'.
'Wat zei je?' Vraagt James.
'Sorry!' Zeg ik snel. 'Aha' hoor ik hem zeggen. Hij draait mijn pols snel nog een stukje om en draait hem dan weer in normale staat. 'Auwahw' roep ik en tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Een pets doet mijn ogen weer openen. Stanley duwt James weg en slaat hem in elkaar. 'WEG!' Roept Stanley boos. Ik heb hem echt nog nooit zo boos gezien. James gromt en sjokt dan weg. 'Gaat het?' Vraagt Stanley bezorgt. Ik schud nee en val huilend in zijn armen. 'Kom we gaan naar huis' zegt Stanley terwijl hij over mij rug wrijft. ( btw Stanley is groter dan Mel, niet heel veel maar toch wel wat)

{ Bij Stanley Thuis }

'Doet je pols nog pijn?' Vraagt Stanley bezorgd. Ik knik zacht. 'Het spijt me' zeg ik zacht. 'Voor wat?' Vraagt Stanley en hij gaat naast mij zitten op de bank.
'Het was nooit mijn bedoeling om iemand te doden, het ging per ongeluk echt!' Ik kijk hem aan in zijn ogen die op mij gericht zijn. Stanley humt maar zegt niks. 'Ik ben niet in die gang gegaan, ik zie in wat ik deed dat dat fout was' ik snuif een keer 'het spijt me echt, ik wil je niet kwijt als vriend, je bent echt speciaal geworden' zeg ik en kijk Stanley weer aan en frummel een beetje met mijn handen. Na een tijdje staren zegt Stanley:' nah tis al goed' en hij trekt mij in een knuffel die ik al lang niet meer heb gehad. Ik knuffel hem stevig terug en leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Vrienden?' Vraag ik. 'Vrienden' bevestigd Stanley. 'Ik ben echt zo blij dat ik je weer terug heb!' Zeg ik blij en ga weer vrolijk op de bank zitten. 'I HAVE YA BACK YO' roep ik blij en sta op en doe een dans, die enorm faalt natuurlijk. Stanley lacht, LACHT. Dat is zo lang geleden dat ik hem heb horen lachen. 'Ben blij dat je weer vrolijk bent' zegt Stanley met een glimlach 'ik heb jou ook gemist' de glimlach verandert naar een lach. Ik spring op zijn schoot en geef hem nog een knuffel.

-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)

Wohoo Stanley en Mel zijn weer vrienden!

Wat vind je ervan dat Mel weer bevriend is met Orlando en Census?

Ik vind het persoonlijk wel leuk :)

Vote en comment

Tot volgend hoofdstuk allemaal!