The trauma twins (compleet)

🖤-20

🖤 Dilan pov 🖤

'Je bent er ook voor mij dus dat geeft niet, ik doe het graag' antwoord Shay. Automatisch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik zit nog steeds op Shay zijn schoot met mijn handen op zijn schouders. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk mezelf tegen zich aan.
'Je bent de beste vriend die ik kan hebben' zeg ik tegen zijn linker schouder aan. Shay slaat zijn armen om mijn rug en wrijft zachtjes van boven naar onder. Ik voel mezelf helemaal zen worden. De rustige hartslag van Shay brengt mij in slaap.

-

'Dilan. Hey' hoor ik Shay fluisteren.
'Mmpf' verlaat mijn mond'. 'We moeten opstaan we gaan zo naar school'.
'Fack school' brom ik. Ik nestel mijn hoofd nog dieper tegen Shay's schouder aan. Shay aait een poosje door mijn haar en zegt nog een keer dat we moeten opstaan. 'Sta zelf op' zeg ik chagrijnig. 'Dat gaat niet, jij zit op mij' zegt Shay. 'Hmpf' brom ik en blijf liggen. 'Oke dan' zegt Shay met een nerveus lachje. Een tijdje doet Shay niks wat mij verbaasd want meestal als hij nerveus lacht is hij wat van plan. Maar hé mij hoor je niet klagen.

Ik voel iets zachts op mijn voorhoofd, iets héél zachts. Het geeft mij een blij gevoel een laat trillingen gaan door mijn lichaam. Ik kijk op en zie dat Shay een kusje op mijn voorhoofd heeft gedrukt. Ik kijk hem met 1 opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik moest je toch wakker maken op een of andere manier en dit werkte blijkbaar'. Shay duwt mij van zich af en loopt richting de deur.
'Ik ga eten voor je maken, cornflakes toch?' Vraagt Shay alsof er niks is gebeurd. 'Ehm ja-ja' knik ik en val op bed. What the fuck deed Shay.

Ik pak een zwarte broek en een zwarte hoodie. Ik neem niet de moeite on mijn haar te doen. Ik trek de hoodie over mijn hoofd en er komen een paar plukjes kastanjekleurig haar eronder vandaan. Ik doe een horloge om en trek mijn vans aan en steek mijn handen in de zakken voor op mijn buik van de hoodie en strompel naar beneden.

Als ik beneden kom zie ik Shay al aan de tafel zitten te appen op zijn telefoon. Naast hem staat een kom met cornflakes. Ik ga naast Shay zitten en kijk naar de kom. 'Wil je dat ik dit met mijn handen ga eten ofzo' brom ik als ik hem aankijk. Shay kijkt mij aan met een domme uitdrukking op zijn gezicht. 'Ja waar is mijn lepel!?' Vraag ik half geïrriteerd. 'Je hebt benen' zegt Shay en typt verder. Ik pak zijn telefoon en zeg 'je krijgt hem pas terug als je een lepel hebt gehaald' zeg ik met een schijnheilig lachje. 'Sjees Dil' zegt hij en pakt een lepel voor mij. 'Moet ik je ook nog voeren?' Zegt hij lichtelijk geïriteerd. 'Ja, graag' lach ik. Shay draait met zijn ogen.

Shay pakt de lepel vast schept er cornflakes op en ik doe mijn mond open. Ik sluit mijn mond als Shay de lepel ik mijn mond heeft gebracht.
Shay legt de lepel in de kom en wuift met zijn hand voor zijn mobiel. 'Alles' ik wijs naar de kom. 'Jemig Dilan!' Roept Shay boos en voert mij totdat de kom leeg is. 'Thanks Shaggie' zeg ik blij en geef hem zijn telefoon terug. 'We moeten gaan' bromt Shay en we pakken beide onze fiets en fietsen naar school.

-vrijdag na het 6e uur bij de toneelzaal-

'Goed gespeeld Shay en Melanie' roept meneer Koet vrolijk. 'Danku meneer!' Zegt Melanie blij als ze van het podium springt. 'Oke nu de eerste scene samen van Cole en Kevin' zegt meneer Koet.
Ik ga het podium op en sta naast Shay.
We spelen onze scene. Deze scene is niet want er gebeurd niks romantisch tussen Cole en Kevin. 'Proficiat' wordt er geroepen als de scene voorbij is.
Als er genoeg scenes zijn gespeeld ga ik samen met Shay naar meneer Koet.

' eh meneer Koet, ik wil echt niet deze scene spelen, kan het misschien geschrapt worden?' Vraag ik als ik de scene aanwijs in er boekje. 'Nee! En ga het niet nog eens proberen want dat moet' meneer Koet kijkt naar ons en vertelt verder 'het is maar gespeeld. Dat is de bedoeling van toneelspelen. Je kan iemand anders zijn zonder invloed te hebben op je echte leven'. Ik knik en voel toch een beetje narigheid in mijn lichaam opkomen. Gelukkig duurt het nog wel een tijdje voordat we bij die scene zijn.

Ik en Shay pakken onze jassen en fietsen uit de fietsenstalling. 'Hoelang zou het nog duren voordat we bij die ene scene zijn?' Vraag ik aan Shay.
'Ik denk 3 weken ofzo?' Zegt Shay vragend. Ik knik kort. 'Vind je dat niet stom dan?' Vraag ik. 'Nee het is maar een stukje wat je speelt Dilan, speelt'
Ik knik en zwaai Shay uit. Ik probeer mezelf te overtuigen dat het zo is. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet denken. Ik moet me net als Shay gewoon voorstellen dat het niks is. Het is ook niks. Wat doe ik nou moeilijk. Echt soms word ik zo moe van mezelf.
Ik ga mijn positieve energie erin steken en ik ga niet meer de drama king uithangen. Tevreden fiets ik naar mijn huis.

'Hey schat het eten is al klaar hoor' zegt ze vrolijk. Ik was mijn handen en ga aan tafel zitten bij mijn moeder en vader. 'Mam ik zit nu bij de toneelvereniging' meld ik. 'Aha daar zag ik jou niet voor aan' zegt mijn vader grappend. 'Mel heeft mij overgehaald' zeg ik. Mijn moeder knikt. 'Wie speel je?' Vraagt ze nieuwsgierig. 'Cole. De hoofdrolspeler' zeg ik best wel trots. Positieve energie erin steken en dan komt het wel goed. 'Wat goed van je!' Zegt mijn vader trots. 'En waar draait het om?' Vraagt mijn moeder. Ik vertel alles plus het zoen gedeelte met Shay.
Positieve energie. 'Ow wat leuk, ga je het ook echt doen?' Vraagt mijn moeder verbaasd. 'Het moet maar' zeg ik zuchtend. 'Wij komen zeker te weten schat' zegt mijn moeder en mijn vader knikt vrolijk. Akward met je beste vriend zoenen voor allemaal mensen en je ouders. Ik kap de gedachte af en denk er niet meer over na. Positieve energie en positieve gedachte.

——————————————————-

Wow YaY weer een hoofdstuk.
Bij de 700 woorden wist ik niet meer wat ik moest schrijven. Maar he ik heb het toch gebracht naar de 1106 woorden.
Inspiratie is overal je moet het alleen weten te vinden.

Toodles