The trauma twins (compleet)

💣-26

🗡Melanie Pov 🔪

Ik wordt gek van de hele tijd binnen zitten. Het is 10 uur in de avond op een zondag. Het is dan wel morgen school maar ik weet nu toch al dat ik de hele avond niet ga slapen. Ik trek mijn sneakers aan het een leren jasje. Ik prop mijn telefoon erin. Ik trek een lade op en pak een zwarte doos waar een slot op zit. Ik toets de code in en de doos gaat open. Een glinsterend mes haal ik eruit en doe hem in mijn broekzak. Ik ga er niks mee doen het is alleen zelfbescherming. Ik, als meisje, loop wel alleen in de avond over straat. Ik sneak mijn kamer uit en ga naar beneden om de voordeur zachtjes dicht te doen. Ik loop rustig richting het park. Ik grijp het elastiekje van mijn pols en maak een knot in mijn haar. Er staat een stevig briesje en ik vind het fijn. Met mijn handen in mijn zakken loop ik naar 'het' bankje. Het bankje waar ik een paar maanden geleden nog zat met Johnny. Mijn broer.

Ik mis hem heel erg. We appen soms wel is en skypen wel, maar het is niet zo als je iemand in het echt ziet. Dat je degene kan knuffelen kan voelen. Ik ben benieuwd hoe het daar gaat in Australië. Ik ben wel blij dat Johnny zijn liefde heeft gevonden. Ik mis mijn vader ook wel. Hij probeert niet eens contact te leggen of sorry te zeggen. Niks noppes nada niksnog. Ik ben ook niet van plan naar hem toe te stappen. Het is zijn probleem wat hij heeft veroorzaakt. Hij mag het dus zelf gaan oplossen. Ik ben in staat om hem te vergeven want ja hij is toch mijn vader. Hij is altijd een goede vader geweest. Behalve als Jase op bezoek kwam. Ik snapte nooit waarom. Later werden ze goede vrienden. En nog later kreeg ik de schok van mijn leven. Ik beschouw Devin nog steeds als mijn echte vader en niet Jase.

Er komt een wat oudere man in het zwart gekleed naast mij zitten op het bankje. Het boeit mij vrij weinig. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het als kwart voor elf is dus duw ik mijn telefoon terug in mijn jaszak en sta op van het bankje. Als ik net wegloop pakt de man mijn schouder vast. 'Niet zo snel meisje' zegt hij met een zware stem. 'Flikker op!' Roep ik boos. Ik sla zijn hand weg van mijn schouder en wil weglopen maar hij pakt mij nu vast bij mijn middel. 'Pittig hoor' hoor ik hem grinniken. 'Laat me LOS!' Schreeuw ik.
'Stil' mompelt hij en slaat 1 van zijn handen om mijn mond. 'MPFF' verlaat mijn mond maar hard komt het er niet uit want het is maar een gedempt geluid. Ik geef met mijn elleboog een stomp in zijn buik. Ik ren zo hard als ik kan dieper het parkje. Ik word omver geduwd en val hard op de stenen grond. De man zit op mij. 'Nu ren je niet meer zo hard eh?' Lacht hij. Voordat ik erover na kan denken bedenk ik iets. Ik pak mijn mes uit mijn broekzak en steek het achter mij. Ik hoor een kokhalzend geluid en het gewicht valt van mijn bovenrug af. Ik zit op mijn knieën naast hem. Ik kijk of hij leeft maar zie dan waar mijn mes zit. In zijn keel. Yup die is dood...

Het begint tot mij door te dringen dat ik hier bijna midden in de nacht in een park zit op een zondag avond en ik heb een oudere man van rond de 40 gedood! Shit wat moet ik doen. De laatste keer dat dit gebeurde was Johnny erbij. Hij wist wat we moeten doen ik wist het niet precies.

Shit shit shit

Het enige wat in mij opkomt is om Stanley te bellen. Hij kan toch begrijpen dat dit een zelf verdedigings actie was. Ik hoop dat hij het daar mee eens is. 'Uhm S-s-Stanley k-kom n-naar het p-p-parkje s-snel' probeer ik te zeggen. Er vormt zich een brok in mijn keel en ik kan amper praten. Ik zit diep in de shit. Ik ben een moordenaar. Het dringt tot mij in wat ik net gedaan heb. Ik kleine snik verlaat mijn mond. 'Mel! Waar ben je het is bijna half twaalf' hoor ik hem zachtjes zeggen omdat Janiek ( moeder van Stanley )waarschijnlijk slaapt.
'K-kom p-please' smeek ik hem. 'Oke ik kom wacht even' zegt hij en er komt een monotone toon. Ik zucht zacht en pak kijk naar het mes in de man zijn keel. Ik ruk het eruit en kijk meteen weg. Ik loop naar het meertje om het bloed van het mes af te spoelen. Ik loop terug naar de man en droog mijn mes aan mijn jasje om hem vervolgens in mijn broekzak te stoppen.

'Mel' wordt het gefluisterd en ik schrik me helemaal dood. Wat denk jij dan?! Ik heb net een man vermoord en iemand springt achter mij. 'Sjees Stan! Ik schrok me dood' sis ik. 'Jij leeft tenminste nog...' zegt hij en kijkt mij aan. 'Okey whatever wat moeten.... wat!? Hoe weet je dat?!' Vraag ik verbaasd. Ik had hem helemaal niet verteld dat ik iemand heb gedood. 'Die man achter je? Je probeerde hem te redden toch?' Vraagt Stanley met onschuldige ogen. 'Hij heeft mij bijna aangerand!' Roep ik boos. Ik vertel het verhaal wat er gebeurd is plus dat ik mezelf wilde verdedigen en dat ik heb per ongeluk in zijn keel stak. Het verhaal vertel ik steeds hakkeliger met af en toe een snik. 'Het was niet mijn bedoeling ik was bang!' Zeg ik gespannen. Stanley heeft al de hele tijd mij aangekeken met grote ogen. 'Zeg iets' snik ik en er loopt een traan langs mijn gezicht. Stanley trekt mij in een knuffel.

'Ik snap je frustratie maar iemand neersteken is niet echt goede zelfbescherming' Stanley kucht en gaat verder 'maar ik snap het dus we slepen dat manneke weg en doen alsof dit niet is gebeurd okey Melanie?' Vraagt hij met een strenge toon in zijn stem. Ik knik tegen zijn borstkas aan en geef hem een stevige knuffel en samen slepen ik en Stanley het lichaam weg en dumpen het midden in het meer.

Hand in hand lopen we naar huis. Het is na deze gebeurtenis na een mooie nacht. Er zijn geen wolken aan de lucht waardoor de sterren duidelijker stralen. Het zijn er heel veel. 'Mooi hè?' Vraag ik bewonderend. 'Heel mooi' zegt hij. Ik kijk naar hem op en zie hem naar mij staren en niet naar de lucht.
'Ik bedoel de s-sterren' zeg ik als hij mij nog langer aankijkt. 'En ik bedoelde jou' zegt Stanley met een lachje op zijn gezicht. Ik voel dat ik bloos en tintelen schieten door mijn hand die hij vastheeft. Ik kijk naar de grond en samen lopen we verder naar huis. We sluipen naar binnen en gaan beide naar onze kamer.

Ik trek mijn onesie aan en ga ik bed liggen. Elke keer als ik net in slaap ben gevallen krijg ik weet het beeld van die man in mijn hoofd. Het mes zat vast in zijn nek. Ik krijg koude rillingen in mijn lichaam. Ik probeer mijzelf warm te laten worden door mijn dekbed hoger op te trekken. Het koude verlaat mijn lichaam maar het nare beeld blijft.
Ik twijfel of ik naar Stanley zou gaan. Ik sta op en sluip richting zijn kamer. Ik trek de deur op en sluit hem achter mij.
Ik ga liggen in zijn bed. 'Mel?' Vraagt Stanley. Ik draai mij om zodat ik zijn gezicht zie. 'Kan niet slapen' zeg ik snel en sluit mijn ogen. 'Mkay' mompelt Stanley en sluit ook zijn ogen. 'Night' zegt ik zacht. 'Night beauty' Stanley zegt het laatste woord bijna onhoorbaar maar net hard genoeg dat ik het kan horen en val vredig in slaap.

———————————————————

Weer een pov van Mel. Wrede wereld.

Wereldvrede🖤

Vote❤️

🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈🏳️‍🌈