ငါ--
ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အက်င့္တစ္ခု ရွိခဲ့တယ္
ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ေဝဒနာေလး တစ္ခု---
သူရဲ႕ လက္ေအာက္က နွလံုးသားေလးဟာ ႏုနယ္တယ္
အခုလို သူလက္ေတြနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားရေသာ သူ႔ရဲ႕ နွလံုးသားေလးဟာ ခံစားလြယ္တယ္
အျခားလူရဲ႕ နာက်င္စရာေတြကို အလြယ္တကူ သိနိုင္တယ္
ေျပာမျပရဘဲ ထိုအရာဟာ သူ႔ဆီမွာ အကူညီေတာင္းခံေနရသလို အခ်ိန္တိုင္း ေတြးေနမိတယ္
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘဲ အလိုလို သိမ္ငယ္ေနမိတယ္
ထိုလူလိုပဲ သူပါလိုက္ၿပီး အေဝးကေန နာက်င္လာတတ္တယ္
အသက္ရွစ္နွစ္မွာ Sehun မိဘေတြဆီကရတဲ့ အေမြတစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ ၿမိဳ႕နဲ႔ အေဝးဆံုး တစ္ေနရာကို သူထြက္သြားၾကတယ္
ေတာက ေနရာျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ အစ္ကို ဟာ သူ႔အတြက္သေဘာက်ေနခဲ့တယ္
အျဖဴေရာင္ နို႔ဘူးေလး ကိုင္ထားတဲ့ Sehun ေလးကို ေခၚၿပီး သူတို႔ထြက္သြားခ်ိန္မွာ နွင္းေတြနဲ႔ ခရစ္စမတ္ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ ျမည္ေနတယ္
The Star ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို မထင္မွတ္ေသာ သူ႔အတြက္ ကမ္းလွမ္းလာေသာ ခင္မင္မႈေလးေျာင့္ သေဘာက်စြာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ညည္းဆိုၿပီး သူေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ဖူးတယ္
သူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အတူရွိရတဲ့ အရသာေလးကို သူသေဘာက်ခဲ့တယ္
သူ႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ အဝါေရာင္ မီးလံုးေလးေတြနဲ႔ လွပေနၿပီး အနက္ေရာင္ Piano သံစဥ္ေတြအတိုင္း ခ်ိဳၿမိန္ေနတဲ့ သူ႔အသံေလးကို သူျပန္ၾကားခဲ့ရတယ္
"လူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးေနပါ"
"သူငယ္ခ်င္း မထားပါနဲ႔ဦး Baekhyun"
"ေနာက္က်မွ Hyung ရွာေပးပါ့မယ္" ဆိုလို႔---
တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရတဲ့ သူရဲ႕ အျဖဴေရာင္ေန႔ရက္ေလးေတြမွာ အထီးက်န္ျခင္းကို သူမသိခဲ့ပါဘူး
