A Suffering Wife

Kabanata 22

Heal

Alam mo kung ano ang masakit? Yung akala mo okay na ang lahat, that everything is in peace. Ngayon lang eh, ngayon ko lang naramdaman na may buong pamilya, masaya at nagmamahalan pero ang sakit lang kasi... Kasinungalingan lang pala lahat ng iyon.

Oo, inaamin ko. Naging masaya ako kahit na kasinungalingan iyon.

It's been two days, hanggang ngayon hindi ko padin pinapansin sila ni momny. Yes, they tried to ask me nor consult me but... I know, what they are now are lies.

The issue between her and tita Jane is indelible. Hindi ko alam kung bakit galit si mommy sakanya gayong siya ay napakabait.

"Hey, are you okay?" Napatalon ako nang hawakan ni Eli ang aking baywang.

Tumango ako sakanya. Ilang minuto ko na palang tinitigan ang inumin saaking harapan. Eli is beside me doing some paper works.

Nah, after what I found out. Nawalan na ako ng gana. Sa paaralan, sa pagpapacheck up at sa pagpapagamot. Iniisip ko para saan pa lahat ng iyon? Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa makitang nagpaplastikan ang pamilya ko.

"Anne, you can talk to me. Ilang linggo kanang walang imik kahit noong saturday na dapat ay nanood tayo ng sine hindi ka tumupad." he held my hand.

Tinitigan ko siya. Pag ba alam niya noon na may sakit ako, magpapanggap din siya? Will he care? Will he love me? Will he make everything okay? Just like what my parents did?

Pero kung iyon lang ang paraan para maging masaya ako... Tatanggapin ko.

"Wala! Ahm, masyado lang akong napupuyat sa pag-aaral tapos ang daming gawain." I lied.

"Hmm, don't stress yourself. Teka, hindi kita mahahatid mamaya."

Tumango ako. Dad will pick me up. I don't know what comes into their mind. Ano na naman kayang eksena ang gagawin nila?

  

Buong klasi namin ay para akong nililipad ng hangin. Kahit ni isang topiko ay walang pumasok sa isip ko. Ilang kalabit na din ang natanggap ko mula kay Eli pero babalik din agad sa pagkakatulala.

Palabas na ako ng gate ay agad kong namataan ang sasakyan ni Daddy. Huminga aki nang malalim nang makitang naroon si Mommy sa loob. Inabot saakin ni Eli ang aking bag at siya na mismo ang nagpasok ng laptop sa sasakyan ni Dad.

"Goodbye. Text me." he winked.

I smiled to him weakly. Hindi na ako sumagot at agad na tinungo ang kinaroroonan ni Daddy. He opened hus arms waiting for my hug. Pagkatapos ay  binuksan ko si Mommy at humalik sakanyang pisngi.

Ano ang awra ko? Wala, just plain face. Gusto kong sila mismo makadiskubre na na alam ko na ang usapan nila. No, I don't want them to apologize to me nor to bow down but... Ugh, can't they just be their selves? I can adjust, yeah I can. Matagal ko naman na tanggap na hindi sila magkakasundo eh. That this family will be forever ruined.

Tingin ko nga kung hindi lang ako mahal ni Daddy ay baka matagal na niyang iniwan si Mommy. He can find someone who can treat him better.

"We've notice, tahimik ka this past weeks. Do you have a problem hija?" Si mommy habang kumakain kami sa isang restaurant.

Umiling ako.

"Sweetie, are you really sure you're okay?" Tanong ni Daddy. Nilagay pa niya ang kanyang kamay sa baywang ni Mommy.

Umirap ako at padarag na binitawan ang kutsara't tinidor.

Tumawa si Mommy. "Oh, our daughter  doesn't wants us to PDA."