Nefes alırken zorlandığım anların birinde yine kitaplara sığınıyorum. Biraz daha fazla nefes almak için çabalayamayacak kadar yorgunum. Ruhum ağır geliyor bedenime. Bedenim ruhumu taşıyamıyor artık. Sonbaharda dökülen yapraklar gibi hissediyorum. Üşüyorum, titriyorum ve yavaş yavaş yere düşüyorum. Toprağa kavuşacağım anı bekliyorum...
Ölüm için değil bu beklentim, toprağa kavuşmak için. Yeniden tomurcuklanacağım gün için biraz mola vermek istiyorum sadece... Çektiğim acılar yapraklarımda bulunan damarlardan aksın gitsin istiyorum... Rengimin sarılığından dolayı belli olan çizgilerim, kurumuş her bir yüzeyim insanlara bir umut olsun istiyorum..
Ama korkmasınlar, ben yine dönerim hayata. Yeniden canlanırım seni görünce ben. Ağaçtaki bir yaprak olarak hayal ederdim herkesi. Düştükleri an öldüklerini düşünürdüm. Gerçi hâlâ öyle düşünüyorum ya, neyse... Senin için vazgeçtim ağaçtaki yaprak olmaktan. Lakin yaprak olmaktan vazgeçmedim. Sadece bir orkide çiçeğindeki yaprak olmaya karar verdim.
Sararmış haldeyim şu an... Yine de köklerim hala sararmadı. Bu da hâlâ yaşamak için şansım var demek.
Senden küçücük bir şey istesem yapar mısın? Yapraklarımın kuru kısımlarını budar mısın? Birlikte toparlayacağız demiştim ya hani. Şimdi gerçekten nefes alamıyorum. "Bana yardım eder misin?"...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sana Seni Anlatsam Beni Dinler Misin?..✔
Non-FictionNeler hissettiğini biliyorum... Seni tanımasam da sen beni tanımasan da...