Tajemnica || FNaF SL ||

Rozdział 8

Cóż, wciąż praktycznie nic nie wiemy. Może jedynie tyle nam powiedział, że została zaatakowana, a on ją uratował. Jak romantycznie. Szczegółów nie poznamy pewnie nigdy, bo po co.

Świetnie.

Moje życie coraz bardziej mnie wkurza. W sensie, przyjaciel mnie nienawidzi, współlokatorka ma jakiś szok pourazowy czy coś w tym stylu, przez co nic w domu się nie dzieje... Eh. No i co ja mam zrobić?

Coraz częściej przez to zaczęłam się szwędać w losowych miejscach po mieście. Jakiś park, jakaś rzeka, jakieś ciemne odmęty lasu... Tak, chodzę aż tak daleko. No bo chyba nie myśleliście, że mieszkam w centrum i mam lasek koło domu? Może jeszcze w dodatku prywatny. Proszę, Mary Sue to ja nie jestem. A szkoda, one czasami wygodnie w życiu mają.

...ale nie o tym mówiłam.

I kiedy tak sobie spaceruję i układam myśli w głowie...

Wywaliłam się o kamień.

Brzmi legitnie.

To trochę przywołało mnie do rzeczywistości. Byłam cholernie daleko od domu, traciłam sygnał w telefonie, a było już późno (BYŁO JUZ PUZYNO... przepraszam, zamykam się już ;-; ~aŁtorka) i nie uśmiechało mi się zostawanie samą w takim miejscu na noc. Nu-uh.

Idąc tak przed siebie, doszłam do autostrady. No tak, siedziałam w lesie. Jednak kiedy minęłam ostatnie drzewo, zderzyłam się z kimś i poczułam, jak upadam na ziemię.

- Uważaj, jak chodzisz! - krzyknęłam zdenerwowana, że ktoś przerywa mi w myśleniu. Wiecie, to są pewne procesy, których się nie przerywa, tylko podziwia!

- Baby? - usłyszałam znajomy głos.

Podniosłam głowę i ujrzałam twarz przeszkadzacza. Oh. Eric. Cześć. Szybko wstałam i odwróciłam się z zamiarem odmaszerowania.

- Ej no, czekaj! - zawołał, chwytając mnie za rękę.

Spojrzałam na niego wściekłym spojrzeniem.

- Pokłóciliśmy się, daj mi spo... Uważaj! - wykrzyknęłam.

Powód? Zobaczyłam, jak jakaś dzika ciężarówka zbacza z trasy i jedzie prosto na nas. Oh. Odepchnęłam chłopaka z całej siły w bok i przyjęłam na siebie uderzenie. On sobie upadł szczęśliwie i wygodnie na runo leśne, rujnując dom biegnych mrówek. A ja poczułam, jak mój metal dostaje wgniecenia. Well fuck.

A potem chyba straciłam przytomność. Ale jako iż jestem główną bohaterką, nie martwcie się, autorka mnie nie zabije. Tylko, głupia franco, co to teraz pisze, przestań robić ze mnie merysójkę.

Pf.