W szpitalu spędziłam ponad dwa tygodnie. Przez pierwszy tydzień nie pozwolili mi wstawać z łóżka, chociaż prosiłam ich z całych siły, by pozwolili mi iść do ciebie.
Kiedy w końcu udało mi się ich wyprosić po tygodniu, jak najszybciej udałam się do ciebie. Leżałeś w sali na drugim końcu korytarza, więc droga nie była daleka. Nawet nie wiesz, jak bardzo się stresowałam, ale po wejściu do twojego pokoju jedyne, na co miałam ochotę to płakać. Miałeś na twarzy pełno ran i oczywiście byłeś poprzypinany do tych wszystkich maszyn.
Przez kolejne godziny siedziałam w twojej sali i mówiłam do ciebie. Spędziłabym tam noc, gdyby nie pielęgniarki, które mnie wygoniły i zaszantażowały, że jeśli nie wrócę spać do swojej sali, to nie pozwolą mi cię odwiedzić następnego dnia.
Mam nadzieję, że zapamiętasz mnie jako tą będąca zawsze u twego boku.
