KIŞ GÜNEŞİ~YavBah-EyFet-NazAt

15-}"Gerçek Kimlik!"

   SİZİN SAHNELER İÇİN YAPTIĞINIZ YORUMLARA BAKTIM. Sonraki bölümler uygulayacagim bazılarını.  OY VE YORUMLARI BEKLİYORUM. GÖRÜŞÜRÜZ!

---

1 hafta sonra.

/bahar/

Yavuzla emniyete gelmiştik. Ayağımdaki alçı çıkmıştı. Ceren bize fotoğraf getirdi. Merakla Yavuza baktım.

-Bunlar ne böyle? Dedim merakla.

Ceren koltuğuna oturdu ve bize baktı. Ellerini birleştirdi. Yüzünde acayip bir ifade vardı. Söylemeye korkar gibiydi sanki. Yavuz derin bir nefes aldı.

-Ceren? Anlat artık.

Başını salladı.

-Nasıl söylenir bilmiyorum. Bahar...Sakin ol tamam mı?

Yutkundum. Böyle söylediğine göre kendimi bir şeylere hazır tutmam gerekiyordu. Gözlerimi kapattım ve yeniden açtım.

-Hazırım Ceren. Ne söyleyeceksen söyle!

-Bahar...Baban...Baban uyuşturucu işleri ile ilgileniyormuş. Tutukladığımız bu adamlardan biri babanın adını söylemiş. Üzgünüm bahar. Baban ölmüş. Ama uyuşturucu meselesi hala devam ediyor. Bu yüzden babanın hesaplarını iptal ettirdik! Bilmen gerekiyordu. Üzgünüm gerçekten. Böyle bir haber öğrenmeni istemezdim.

Şok oldum. Babam uyuşturucu işleri ile mi ilgileniyordu! Yavuza baktım. Kaşlarini çatip bana bakmışti. Benim kadar şaşkındi o da.

Nasıl olurdu? Ellerim titreye titreye ayağa kalktım. Arkamı onlara döndüm. Ellerimi ağzımla kapattım. Duvara doğru yürüdüm. Yumruğumu duvara koydum ve başımı duvara yaslayip ağlamaya başladım. Allah kahretsin ya! Allah kahretsin. Benim babam , küçük çocukların ölme sebebi miydi? Benim babam ülkenin bu hale gelme sebebi miydi? Omzuma dokunan ellerle oraya döndüm. Yavuzdu bu. Bana sımsıkı sarıldı.

Ceren ayağa kalktı.

-Bahar Üzgünüm. Sakin ol. Ben çıkayım yavuz. Siz biraz konuşun.

Yavuz başını salladı. Ben sinirimi yavuzdan çıkarıyor gibiydim. Yavaşça göğsünü yumrukluyordum.  Sinir krizi geçiriyordum.

-Ya nasıl...n-nasil bırak ya! B-bırak.

beni hemen koltuğa oturttu.

Çökmüş bir haldeydim. Omzumdan hızla tuttu ve beni sarstı.

-Bahar yeter! Kendine gel yeter!

Sustum. Durdum. Gözlerine baktım.

-Benim babam neden böyle bir şeyi yaptı? Utanıyorum ondan! Utanıyorum! Fazlasıyla. Yavuz ben bunları hakedicek naptim! Nasıl bakicam insanların yüzüne. Babam küçük çocukları zehirleyen uyuşturuculardan satıyor mu diycem! Nasıl bakarım bu utançla.

-Bahar! Saçmalama! Sen bir şey yapmadın. Utanacak kişi sen değilsin. O herif!

başımı yukarı kaldırdım. Yeniden ağlamaya başladım.

-Allahım ne olur yardım et! Ne olur! Daha neler duycak bu kulaklar.

Yavuz önümde eğilmişti. Ellerimi tuttu ve sıktı.

-Ben her zaman yanında olacağım bahar! Her zaman..

Buruk bir şekilde ona baktım. Benim yanımda olmaktan rahatsızlık duymuyordu. Neden? Neden? Neden?

-

1 hafta sonra.

Yazardan.

Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Yavuz Ve Bahar ne kadar inkar etseler bile o aşk ateşine düşmüşlerdi. Yaniyorlardi,eriyorlardi, kül oluyorlardi.  Ama yavuz biraz daha zaman istiyor gibiydi. Saneme ihanet ediyor gibi hissediyordu. Ama bilmiyordu ki Sanemin onun mutluluğunu istiyor olmasını ve onun için yazdığı mektubu...Onların arkasından eylem ve fethide öyleydi. En büyük aşklar kavgayla başlıyordu Oysaki.  Eylem yapamıyordu. Duygusal bir kadın olmayı değil de her zaman,her olayda dimdik olan güçlü bir kadın olmayı tercih etmişti. Bu yüzden Fethiye karşı her seferinde ordugu duvarlar buna engel oluyordu. Ama Fethi elinden geleni yapacak ve Eylemin kalbine girecekti. Hatta girmişti bile . Nazlı ve Ateş...iki masum aşık. Nazlının aile sorunları... Annesinin yaşadığı olaydan sonra aşık olmaktan korkuyordu. Sevgilisi tarafından kullanıldığı için bütünden yıkılmıştı. Ama Ateş bambaşkaydı onun için. Ne kacabiliyor, ne kurtulabiliyordu ondan. Çırpınsa boğulacak gibiydi. Oluruna bırakmıştı her ikiside.