KIŞ GÜNEŞİ~YavBah-EyFet-NazAt

29-}"Düğün."

BAHAR

Hani bazı zamanlar vardır ya....Mutluluktan ağlama isteği uyandıran zamanlar...İşte ben o zamanları mutluluk ile yaşamadım,üzüntü,çaresizlik ile yaşadım. Çocukken hep büyüyünce mutlu olacağımı düşünüp büyümek için dua ederdim. Bilmezdim ki büyüyünce dertlerimin artacağını...Önce annem ve babama güvensizliğim azaldı. Beni bu hayata bağlayan tek şey Yavuz oldu. Ben onsuz ne yapardım ki? Ama şimdi...Şimdi o da gitti. Ben onsuz ne yaparım? Ben onsuz yaşayamam ki...Hayat anlamsız kalır. Ben onsuzken ölürüm daha iyi...Ama o,onu canımı verecek kadar çok sevdiğimin farkında bile değil. Belki de beni unutmuştur. Artık sevmiyordur. Ellerimde yüzük öylece birbirimize bakıyorduk. Gözlerine baktıkça o öfkeyi ve bana eskisi gibi bakan gözlerini görüyordum ama...Çıkmıyordu ağzından kelimeler. Evet diyecek gücü yoktu...

"Yavuz...Bir şey söyle..."

Yavuz beklemediğim bir şekilde gülünce anlam vermeksizin ona baktım.

"Komik olan ne?"

"Bu teklifi genellikle erkekler yapmaz mı? Garip durmamış mı sence de?"

Alaylı bir şekilde güldüm.

"E beyefendi, siz çok geç kaldınız. Beni bekletmeyin bence. Beni ne doktorlar,ne mühendisler,ne avukatlar istedi deee ben gitmedim. Ayağını denk al ona göre Yavuz Bey!"

Gülümsedi. Bir adım daha attığında dip dibeydik.

"Hiç kimse seni benim kadar sevemez. Ayrıca o doktorlara,mühendislere,avukatlara sahipli olduğunu söyle,aksi takdirde ben pek kibar uyarmam onları."

Gülümsedim.

"Şaka yapmıştım."

"Evet."

"Neye evet?"diye sordum anlamaz bir şekilde.

"O elindeki yüzüğe evet diyorum."

Kocaman bir şekilde gülümsedim. Şaşkınlık içinde sarıldım ona. O da bana sımsıkı sarıldı. Saçlarımın kokusunu içine çektiğini anladım. Öyle güzel seviyordu ki...Kısık bir sesle konuşmaya başladı.

"Çok özledim seni..Fazla tepki gösterdim biliyorum. Benim için yaptın. Ama ben bizi bırakan insanları görmek,adlarını dahi duymak istemiyorum. Sen benim için onlardan daha değerlisin. Seni çok seviyorum Bahar'ım..."

"Im." Bir sahipleniş eki bile sizi mutlu etmeye yeterdi. O iki harf sizi o kadar özel hissettirirdi ki kendinizi dünyanın en özel insanı sanırdınız...

Geri çekildim. Gözlerim dolmuş bir şekilde gözlerine baktım.

"Sensiz çok kötüydüm. Sensiz hiçbir şeyin anlamı yoktu. Sensiz hiçbir şey güzel değildi. Sensiz hiçbir şey eskisi gibi değildi..." Elimdeki iki yüzükten birini Yavuz'a taktım. Diğer yüzüğü ona verdim. Gülümsedi ve parmaklarıma yüzüğü yavaşça geçirdi. Gülümsedim. Öne gelmiş saçlarımı kulağımın arkasına koyarak konuştu.