KIŞ GÜNEŞİ~YavBah-EyFet-NazAt

30-}"Final."

7 yıl sonra...

"Nefes!Koşma kızım!Mert,oğlum koşturma kardeşini..."

Bahar oflayarak alnına koydu ellerini. Evet. 7 yıl geçmişti. Nefes ve Mert adında iki çocukları olmuştu. Nefes 3 yaşında,Mert 4.5 yaşındaydı. Baharın doğum yaptığı anlar dün gibi aklındaydı. Yavuz gülümseyerek aşağı indi ve Bahara arkadan sarılıp onu öptü.

"Günaydın hayatımın anlamı."

Bahar gülümsedi ve kocasının yanağına uzuuun bir öpücük bıraktı.

"Günaydın birtanem. Zapt edemiyorum şu çocukları. Bir de sen denesen..."

Yavuz bilmiş bir edayla gülümsedi.

"O iş bende karıcığım. Sen hiç merak etme."

"Şapşalsın yaa."

"Biliyorum."

Yavuz çocukların gelmesi için kollarını açtı. Çocuklar hemen babalarına koşup sımsıkı sarıldılar. Bahar,bu tabloyu görünce gözleri doldu.

"Çocuklar. Bir anlaşma yapalım. Anneniz eskiden dans öğretmeniydi biliyor musunuz? Kuğu gibi dans ederdi. Ablanızın öğretmeniydi. Ben eskiden karımı kaybettim. Ama sonra anneniz geldi ve umut oldu bana. Bir ışık yolu gösterdi. Hayatımın bir parçası oldu. Annenizi çok seviyorum ve karımı üzmenizi istemiyorum,anlaştık mı?"

Nefes babasına benzeyen mavi gözlerini babasına dikti.

"Babba,ıçık oymak ne dimek?"

Yavuz gülümsedi. Bahara bakarak anlatmaya başladı.

"Birine umut olmak,onu tam hayatına son vermek isteyecekken karanlık seline kapılmışken,o karanlıktan çekip kurtarmak demek."

Bahar gülümsedi. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu.

Mert merakla sordu.

"Baba. Gelecekte annem gibi biri de bana ışık olacak mı?"

Bahar gülerek oğlunu kucağına aldı.

"Ama ben yakışıklı oğluşumu kıskanıyorum ha."

Zil çalınca Bahar kapıyı açtı. Cennet 14 yaşında güzel bir kız olmuştu. Koşarak Yavuza sarıldı ilk önce.

"Babacım. Çok özledim ben sizi."

"Canım kızım. Bak kardeşlerin..."

Gülümseyerek tek tek sarıldı ikisine de. Bahara da sarıldı.

"Seni de çok özledim Bahar abla. Çok güzel bir anne olmuşsun."

"Teşekkür ederim canım. Sende çok güzel,genç bir kız olmuşsun.

Kapı çaldı.

"Bugün özel bir gün mü?"dedi Yavuz alayla. Bahar gözlerini devirip kapıyı açtı. Eylem,Fethi kızları Alara,Nazlı,Ateş oğulları Rüzgar ile gelmişlerdi.

"Hoş geldiniz. Geçin."

Mutlu bir aile gibiydiler adeta. Gülümsemeleri yüzünden hiç eksik olmuyordu.

Bahar ve Yavuz'un oğlu Mert,Alarayı görünce hemen onun yanına gitti. Yavuz bıyık altından gülümsedi.

"Bahar ya. Dünür olacağız herhalde. Senin şu çapkın  oğluşun da kızıma kafayı taktı. Ayrılmak bilmiyor kızcağızımın peşinden."

Bahar alayla şaşırmış gibi yaptı.

"Aaa! Ne münasebet canım? Benim oğlum çapkın değil bir kere."

Fethi çocuklara baktı.

"Yavuzcum yalnız ben bir kız babasıyım,haberin olsun."

Yavuz başını iki yana sallayıp güldü. Nazlı Nefesi kucağında severken bir yandan da sitem ediyordu.

"Kız çocuk istiyorum ben ya. Çok mu şey istiyorum?"

Bahar gülümseyerek Nazlının sırtına dokundu.

"Benim kızım,senin kızın sayılır canım benim. Teyzesi sayılırsın sonuçta. Teyze anne yarısıdır derler."

Nazlı ufak bir tebessüm etti.

"Öyle de insanın kendi evladı bir başka Baharcım."

Ateş çapkınca sırıttı.

"Nazlıcım bunları akşam yatak Odamızda mi konuşsak?"

Diyip göz kirpti. Nazlı gözlerini kocaman açarak utançla Ateşin omzuna vurdu.

"Ateş!Herkesin içinde çok ayıp ya!"

Gülümsedi ve yanağına ufak bir öpücük kondurdu Ateş.

"Tamam,kızma kelebek."

Bahar gülümseyerek:

"İyiki varsınız,hepiniz!"dedi ve kocaman ailesine baktı. Aile olmak için kan bağına ihtiyaç yoktu,gönül bağı vardı ya,o yeterdi..."

---

Akşam herkes gittikten sonra çocuklar da uyumuştu. Yavuz balkonda oturmuş,etrafı izliyordu. Bahar elinde battaniye ile Yavuz'un yanına oturdu ve ikisinin sırtına örttü. Başını Yavuz'un göğsüne koydu.

"Burası benim için cennetten farksız..." Yavuz gülümsedi.

"Dokunduğun her şeyi güzelleştirmek nasıl bir duygu? Sen hayatıma girince her şey bir anlam kazanmaya başladı birden. Çok iyiydin,çok farklıydın. İlkim değilsin belki ama sonum olacaksın. Kış güneşimsin sen benim."

Bahar başını kaldırıp Yavuz'un dudaklarına kısa bir öpücük kondurdu.

"Seni çok seviyorum,bunu biliyorsun değil mi?"

"Biliyorum. Bende sana karşı boş değilim."

"Pislik."

"Sana aşığım çocuklarımın annesi."

Gülümsedi.

"Yavuz sence bizim hikâyemiz mutlu sonla mı biter?"

Alnına bir öpücük kondurdu.

"Tek bildiğim,seninle her şeye razı olmam...Mutsuzluğa bile. Sana söz,seni hep mutlu edeceğim."

"İyiki varsın."

"İyiki varsın."

Son...

-Bu yolculukta yanımda olan herkese çok çok sevgiler. Çok güzeldi. Hepinizi çok çok seviyorum. Bir sonraki kitabımı sabırsızlıkla bekleyin lütfen. Çünkü dönüşüm muhteşem olacak!-