KIŞ GÜNEŞİ~YavBah-EyFet-NazAt

24-}"Ailen Nerde?"

 
    ÇOK GÜZEL BİR BÖLÜMLE GELDİM. HEM DUYGUSAL,HEM GÜZEL...HADİ ÖPTÜM. OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN. GÖRÜŞMEK ÜZERE.

Bu bölümü yoksunluksendromunda ya ithaf ediyorum.

---

BAHAR

Nazlı,hastane odasında Ateşin yanı başında oturmuş,saçlarını okşuyordu. 1 gün geçmişti. Ateş,hafif yaralarla kazayı atlatmıştı ama hala uyanmamıştı. Doktorlar bunun normal olduğunu söylüyordu. Bu bir gün boyunca Yavuz perişan olmuştu. Bende onun yanında olmuştum. Hep de olacaktım. Eylem tebessüm etti. Bize fisildadi.

-Hadi biz odadan çıkalım. Biraz baş başa kalsınlar. Dedi. Başımızı salladık. Önden Eylem ve Fethi,arkadan biz çıktık. Kapının önündeki oturma yerine oturduk. Yavuz'un yanına oturdum. Eylemler ise karşımıza oturmuştu.

-Yavuz sen iyi misin?dedim yutkunarak. İyi olmadığını biliyordum. Ama soruyordum işte. Başını öne eğdi ve masum çıkan sesiyle konuştu.

-İyiyim desem inanır mısın?

Dudağımı büzdüm.

-Cık! İnanmam. Çünkü seni biliyorum,çünkü seni tanıyorum.

Bana baktı. Gözleri koyulaşmıştı. Uykusuz ve yorgun bir ifade vardı gözlerinde. Yüzüne oturmuştu sanki.

-Bahar...Benim hayatım hep hastane odalarında sevdiklerimi beklemekle geçti ve bu böyle de devam edecek. Baksana,ben kimseye iyi gelmiyorum. Önce Sanem,sonra sen,sonra Cennet,şimdi de kardeşim...Daha ne kadar böyle bekleyeceğim. İçimizden birisinin ölüm haberini alıncaya dek mi? Benim artık bunlara dayanacak ne gücüm,ne de bünyem kaldı. Kaldıramıyorum artık bu olanları. Benim yüzümden insanlara zarar gelmesini kaldıramıyorum.

Gözlerim dolmuştu.

-Yavuz bunlar senin suçun değil. Böyle konuşma,lütfen.

Başını iki yana salladı.

-Sen ne dersen de,öyle işte.

Başımı,Yavuz'un kolunun üstüne koydum.

-Bunlar da geçecek Yavuz. Söz veriyorum,bunlarda geçecek. Ve hep mutlu yaşayacağız.

Gülümsedi ve burnuma bir öpücük kondurdu.

-İyi ki varsın.

-Sende...dedim gözlerimi kapatıp onun kokusunda huzur bularak.

---

NAZLI

Gözlerimden akan yaşları sildim ve Ateş'in ellerini tuttum. Saçlarını okşadım. Öptüm...Kokladım. Ölüm tehlikesi bile beni o kadar korkutmuştu ki. Kaybetme korkusu tüm vücudumu sarmıştı.

-Ateş...Sevgilim...Uyan lütfen. Bak,ben Özür dilerim. Hatalıyım,evet. Çok korktum Ateş. Uyan lütfen. Bırakma beni,bizi. Seni çok ama çok seviyorum. Ben Sensiz yapamam Ateş. Lütfen uyan. Lütfen.

Başımı eline gömerek ağlamaya başladım. O sırada elimi sıktığını hissedip hızla başımı kaldırdım.

-Oha! Ateş....

Yavaşça gözlerini araladı. Bana baktı, ben gülümsedim ve elini bırakmadan kapıya seslendim.

-Doktor çağırın! Ateş uyandı.

Birkaç saniye sonra doktor içeri girdi. Bizimkiler kapıdan gülümseyerek ateşe bakıyordu, şükürler olsun ki uyanmıştı.

-Yarına taburcu olabilir. Durumu iyi. Oksijen maskesini çıkarıyoruz. Geçmiş olsun.dedi ve gülümseyerek odadan çıktı.