KAN VE ADALET

BEDEL

-----ARYA-----

Çalan telefonum ile gözlerimi açtım. Saat kaçtı ? Iki mı ? Üç mü? Söylene söylene doğruldum ve komodinin üstünden durmaksızın çalan telefonumu aldım ve açtım.

"Komiser Arya.."

Esnememek için kendimi sıkıyordum..

"Benim uyuyan güzel. Çağın..."

"Saat kaç ?"

"Üç kırkbeş."

"Biliyor musun beni daha geç aramayı öğrenmen gerekiyor..."

"Biliyor musun bunun mümkün olması için bütün katillerin işi bırakması

gerekiyor.."

"Bu sefer ki nasıl ? Çok kan var mı ? Sence midem kaldırabilir mi ?"

"Eğer seninki gibi hassas bir midem olsaydı, bir şey yemezdim.."

"Olay mahalli nerede peki ? "

"Pek hoşuna gitmeyecek.."

"Istanbul' da değil.. öyle değil mi ?"

"Bursada. Seri katilimizin işi buraya düşmüş anlaşılan.."

Bu ayılmama yetmişti..

"Adresi mesaj at. Yoldayım.."

Telefonu kapattım ve kendimi banyoya attım. Dus almak istiyordum ama zamanım yoktu.. bu yüzden yüzümü saç diplerim boyunca yıkadım ve odama geri dönüp giyindim. Aylardır bu katilin peşindeydik. Itiraf etmeliyim ki çok zekiydi.. gerçi bütün seri katiller çok zekidir fakat bu meslek hayatım boyunca gördüğüm en zeki katildi. Arkasında neredeyse hiç iz bırakmıyordu ve bıraktıkları ile onun kimliğini teşhis edemezdik..

Arabama kendimi attığım gibi Bursa'ya doğru yol almaya başladım. Şanslıydım ki bu saatte trafik yoktu. Ve bir polis olarak bir çok imtiyaza sahiptim... yolda giderken diğer cinayetleri zihnimden geçiyordum. Bu katilin ilk kurbanını üç yıl önce bulmuştuk. Seri katil olarak ilk işi olarak geçiyordu ama ben pek emin değildim.. zaten işinde iyi olan bir polis kolay kolay hiçbir şeyden emin olmazdı.. adam ilk işinde olmasına rağmen iyi bir iş çıkarmıştı. Bu da bana daha öncedende birilerini öldürdüğü izlemini veriyordu.. çünkü lanet olasıca arkasında sadece onun istediği delilleri bırakıyordu... bu işi hemen ortağımla beraber çözmemiz gerekti.. çünkü halk doğal olarak huzursuzdu ve tepedekilerde doğal bize baskı uyguluyorlardı.. bu işi ay sonuna kadar çözmeliydik... ve bütün bu kargaşanın için de unuttuğum bir şey daha vardı.. annem ile yapacağım kahvaltı..

Annem zor bir kadındı. Babam hayattayken her zaman aramızda ki köprü olmuştu ama hiçbir zaman gerçekten anne kız olamamıştık.. babamıda 5 yıl önce akciğer kanserinde kaybettiğimiz günden beri aramızda ki tek yakınlık belirtisi ayda bir defa gerçeklestirdiğimiz kahvaltılardı. Ve mecbur katılmak zorundaydim.. polis olarak birkaç sorumluluğum vardı doğal olarak ama annem bunu pek anlamak istemiyordu. Halbuki ben hiçbir zaman polis olmayı istememiştim ve bunun için beni zorlamışlardı..bu annemle babamın benim ile lgili tek hayalleriydi.. onlar her zaman bir erkek evlad istemişlerdi.. benide erkek olarak bekliyorlardı fakat bir kızları oldu.. maalesef... annem, bu sanki benim suçummuş gibi söylerdi bunu.. babam ise hayattayken erkek gibi yetiştirmişti beni..her ne kadar tamamiyle bir erkek çocuk olmamı istemiş olursa olsun ben bir kızdım ve başaramadığım şeylerde o, bana hiç bor şey söylemese bile ben gözlerindeki hayal kırıklığını okurdum... hastanede son gününde iken , her zaman hayal ettiği şeyin cinayet masasında çalışmam olduğunu söylemişti.. ve sonra da yeni hedefim belli olmuştu.. o gün onu kaybetmiştik ve ben onun. Son isteğini yerine getirecektim.. getirmiştim.. kolay olmamıştı.. burada bayanlar genellikle dosya işi ile ilgilenirdi.. benim gibileri azdı. Ama yinede vardık. Çoğunlukla ortaklar erkekti ve benim de şansıma bir erkek ortak düşmüştü.. diğerleri gibi beni aşağılamamis aksine desteklemişti.. ve aradaki cinsiyet engeline asla takilmamış olmuştuk..ben bunları düşünürken çoktan olay mahalline varmıştım. Evin etrafında, gazetecilerle boğuşan memurlara kartımı gösterdim ve içeri girdim. Ilk hissettiğım şey keskin kokuydu.. Tanrım bu kadını ne kadar süre sonra bulmuşlardı ki ? Biraz nefes alabildiğimde ileride kı açık kapıdan içeri girdim. Kurban yatağa zincirliydi.