KAN VE ADALET

YALNIZLIK SENFONISI

         Zaten yüksek sesli olan müziğin sesini biraz daha açtım kulak zarımı patlatmak istercesine.. bir yandanda eşlik ediyordum. 

Anladım, sonu yok yalnızlığın.

Her gün çoğalacak.

Her zaman böyle miydi? Bilmiyorum...

Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak.

Alışır her insan alışır zamanla,

Kırılıp incinmeye.

Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp,

Yeniden ayağa kalkmak.

Zaten ibrenin 180 ni gösterdiği arabada biraz daha gaza bastım. Bir yandanda lanet gozyaşlarımı siliyordum. Hani derler ya kardeşim erkekler ağlamaz diye.. aglar kardeşim ağlar. Canı yanınca herkes ağlar..

Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.

Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.

Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum...

Hadi gelin üstüme korkmuyorum!

Bulutlar yüklü.

Ha yağdı ha yağacak üstümüze.

Hasret...

Yokluğunla ben baş başayız.

Nihayet...

Her kelime...her harf beni tasvir ediyordu sanki... yaşadıklarımı, içimde kopan firtınalarımı bir tek ben biliyordum. Kimseye bir şey söyleyemiyordum. Anlatmak bana göre değildi. Zaten kimse de dinlemezdi. Gecelerin prensi Uğur'dum ben cçünkü... dışarıdan herkes beni öyle goruyordu. Benim de etiketim buydu işte... sevdiğim kadın bile bana bu etiketi yapıştırmış, içimde başka bir ben olabileceğini düşünmüyordu..

Gerçi beni neden gorsundu ki ? Onun bir Ali'si vardı zaten... evet abime aşıktı. Yaptığı her seyin herkesçe doğru Kabul edildiği üvey abime.. her zaman insanların gözünde zavallı, masum görünen o cocuga.. ben ise günah keçisiydim. Babasının yasak aşkından doğan bir piç.. bir aileyi dağıtan o o...u kadının çocuğu.. diğer iki "masum çocuğun " babaları ile aralarına giren fazlalık, doğması hata olan o pislik.. herkes beni böyle görüyordu. Ama kimse, ama hiç kimse bunun benim tercihim olmadığını dusunemiyordu.... kim bu şekilde dünyaya gelmek isterdi ki ? Hangi insan bu sıfatları kendisine yakıştırılmasını isterdi ? Kim annesine böylesine çirkin sıfatların yakıştırılmasını isterki ? Her ne yaparsa yapsın, dövsede sovsede anne kutsal değil midir ? O benim annem diye hem ben yıllarca acı çektim hemde annem. Yaptığı bir hatanın bedelini biz yıllarca çektik... hala daha çekmeye devam ediyordum.

Elimde olmadan eski anılar zihnime üşüştü. Polis Kolejine girdiğim güne..

Heyecan içinde sıranın bana gelmesini bekliyordum. Bütün sınavlarımı vermiştim. Geriye bir mülakat kalmıştı.

"Uğur KUTAY! "

Adımı duyunca silkelenip kendime geldim. Beni çağıran adamın yanına gittim. Kapıyı arkamkan kapattım ve gösterdiği yere oturdum.

"Hoşgeldin. "

Diye başladı adam önce. Yakışıklı idi fakat gözleri buz gibi bakıyordu. Adam benden cevap beklemeden devam etti.