My Heart Is Beating For You | Andy Biersack ✔

16. Masz wysoką samoocenę

Koło godziny jedenastej czyli w momencie, kiedy postanowiłam powrócić do swojego dzieciństwa i obejrzeć kilka odcinków Austin&Ally, po mieszkaniu rozniósł się dźwięk mojego telefonu. Wzdychając, podniosłam się z kanapy, spoglądając na mamę wzrokiem pełnym rozpaczy oraz kierując swoje kroki do pokoju. Zasięgnęłam ręką na etażerkę, zabierając natarczywe urządzenie, a także przeciągając zieloną słuchawkę w celu odebrania połączenia.

– Wreszcie! Ile można czekać?! – Andrew niemal krzyczał do mojego ucha. – W ogóle, hej.

– Wybacz, ale przeszkodziłeś mi w oglądaniu bardzo życiowego filmu – odparłam poważnym głosem, siadając na łóżku, które tymczasowo stało się miejscem adorowanym przez moją osobę, czego nie można było nie powiedzieć o kołdrze, bowiem bawiłam się jednym z jej końców.

– Oh, przepraszam, ale i tak mam przymus ci to przerwać. Ubieraj się, jestem w drodze do ciebie, będę za pięć minut – urwał połączenie, co wywnioskowałam z charakterystycznego pikania.

– Czy ty rozumiesz, jaki on jest głupi? – energicznie wyszłam z pokoju, podchodząc do swojej rodzicielki. – Dzwoni sobie bezwstydnie i oznajmia, że mam się ubierać, bo zaraz będzie. Masakra, mówię ci! – zaśmiałam się, kolejny raz siadając na kanapie.

– I tak wiem, że się cieszysz. Leć zmienić ubrania, a ja ci to zastopuję – chwyciła czarne urządzenie, które zwykło się nazywać pilotem, kierując jego sygnał na telewizor. Sprawnie zapisała film, na co znów podniosłam się z posłania, wchodząc do swojego pokoju oraz decydując się na ubranie jasnoniebieskiej koszuli jeansowej, czarnych spodni z licznymi przetarciami oraz ramoneski. Gotowa zerknęłam na swój wizerunek w lustrze, poprawiając lekko włosy. Schowałam telefon do kieszeni kurtki, wychodząc z pomieszczenia z zamiarem założenia butów, jednak przerwał mi to wizerunek stojącego w progu drzwi Andy'ego, który niemal promieniował wypełniającą go radością.

– Powróciłem. Twoje życie od tego momentu stało się lepsze – odparł pewnym głosem, składając lekki pocałunek na moich ustach. – Hej, Promyczku, dzień dobry! – rodzicielka w odzewie na powitanie chłopaka przyjaźnie pomachała dłonią, powracając następnie do wykonywania obiadu.

– Tłumacz się, co takiego ważnego masz mi do przekazania, że aż rozkazujesz przerwanie oglądania filmów z dzieciństwa – uniosłam pytająco brew, opierając się o komodę, która w dniu dzisiejszym była zdecydowanie wyższa niż dotychczas.

– Zabieram cię na spacer, a na trzynastą mamy zaklepany seans "Narzeczony mimo woli". Potem pójdziemy coś zjeść i końcówkę się wymyśli z czasem – wyjaśnił, zaczesując kosmyk moich włosów na plecy. – Jeden z bohaterów ma na imię Andrew, więc myślę, że przypadnie nam do gustu. Dramatyczny romans podobno.

– Brzmi ciekawie i gdyby nie fakt, iż zaproponowałeś mi to ty, istny, chodzący ideał, zostałabym w domu, oglądając Austin&Ally – zaśmiałam się, poprawiając ramiączko biustonosza, które uległo lekkiemu poluźnieniu. – Czuj się zaszczycony.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo jestem dumny z twojego poświęcenia i mojej pozycji w głowie najcudowniejszej kobiety na ziemi – uśmiechnął się, robiąc chwilę przerwy i tym samym kierując wzrok na moją mamę. – Nie będzie miała pani nic przeciwko, jeżeli skradnę Sky? Wrócimy przed północą, obiecuję! – wspólnie zaśmialiśmy się na sformułowaną przez chłopaka wypowiedź. Kobieta uświadomiwszy nas o swoim niedalekim wyjściu do pracy i zostawieniu obiadu na ostatniej półce lodówki zgodziła się, akcentując wszystko szerokim uśmiechem. Z nieukrywaną radością nałożyłam na stopy swoje ulubione tenisówki o czarnym kolorze, dając Andy'emu znak o swojej gotowości, który uprzejmie chwycił mnie pod rękę, po czym pożegnawszy się z mamą, wyszliśmy z mieszkania. Naszym celem było skierowanie się spokojnym krokiem do parku, co ułatwiła nam dróżka zajmująca prawą stronę ulicy. Dodatkowo fakt, że po jej bokach rozciągały się drzewa z koronami umieszczonymi przynajmniej kilkadziesiąt metrów nad nami, zdecydowanie nas ucieszył, bowiem słońce w dniu dzisiejszym świeciło wyjątkowo mocno, a także wizualność spaceru zyskała sporo punktów w randze romantycznych miejsc. Z czasem wspaniałym planem Andrew'a okazało się zmierzanie alejką w ciągłym, prawostronnym uścisku, jednak nieco później uznał, że pomysł nie wiedzie się po jego myśli za sprawą zbyt dużych kroków Biersack'a. Sprawie zaradziliśmy dość banalnie, postanowiwszy zwyczajnie trzymać się za ręce.