Sᴀᴠᴇ Mᴇ / I·ᴍ Fɪɴᴇ • KTH ✔

•31•

Taehyung'un ağzından:

     Kulaklarımın işittiği boğuk ses ve alınan nefesler netleştiğinde kafamı eğdiğim yerden kaldırıp gözlerimi açtım. Gözlerimi açmama rağmen aydınlık değil, karanlıktı etraf. Gözlerim alışırsa bir ihtimal görebilirdim etrafı.

     "Çocuklar"diyebildim uzun süredir ilk defa konuşmuş gibi çıkan sesimle. Odada tek değildim çünkü işittiğim nefes sesleri onların da burada olduğunu gösteriyordu. Yerimde biraz kıpırdandım ve geçen uyuşukluğum sayesinde ne halde olduğumun daha yeni farkına varmıştım.Ellerim ve ayaklarım sıkı bir şekilde bağlanmıştı üstelik yerde duvara yaslanılmış şekildeydim.Diğerlerininde böyle olduğundan emindim.

     Bir süre sonra gözlerim karanlığa alışmış ve dört duvar arasındaki nesneleri az çok çıkartabilir hale gelmiştim. Karşımda küçük bir sehpa ve bir sandalye vardı. Sanırım filmlerdeki gibi kötü adam gelip sandalyeye ters bir şekilde oturup elindeki silahı ile oynarken bizimle konuşacaktı. Lütfen öyle olmasın...

   Kıpırdanmaları duyduğumda yanımda aynı benim gibi yerde duvara yaslı olan çocuklara baktım. "Hey" dedim sessizce. İyice kıpırdanıp kendilerine gelmeye çalışıyorlardı."Ah çocuklar?" Bu sefer benim yerime Namjoon hyung konuştuğunda birilerinin uyandığına emin olmuştum. "Hyung"dedim yine fısıldayıp ve sağ kısmına, ona dönüp baktım.

    "Taehyung, iyi misin?" Başımı salladım ama karanlıkta bunu göreceğini sanmayıp dile de getirdim. "Evet hyung, sen?" Benim gözlerim karanlığa alıştığı için başını sallayıp duvara yaslandığını görebilmiştim.

   "Ah neredeyiz böyle?" Jimin'in sesi araya girdiğinde diğerleri de ses çıkarmıştı ki hepsinin uyandığını anlayabilmiştik." Bilmiyorum dört duvar "deyiverdiğimde derin nefesler duydum. "Hepiniz iyi misiniz?" Dedim ardından. Hepsinin ağzından onaylar anlamında mırıltılar çıktığında bu sefer ben derin nefes alıp arkama yaslanmıştım ama kısa sürmüştü. Bunun sebebi kapının açılışının ardından arasından içeriye yansıyan ışıktı.Karanlığa daha yeni alıştığımdan dolayı birden ışık gelmesiyle gözümün kısılmasına sebep oldu. İçeriye birkaç kişinin girdiğini gördüm ama bakışlarımı kardeşlerime çevirdim. Onların da benden bir farkı yoktu.

     Az aralanan kapı tamamen aralandığından içerisi görebileceğimiz kadar aydınlanmıştı. Ve yetmemiş gibi odanın ışığı da açılmış ardından kapı kapatılmıştı. Şuanlık dünyada ölüm sessizliği hakim olduğundan bu sesler fazla gürültülü gelmiş yüzümü buruşturmuştum.

   Ve düşündüğüm şey olmuştu; İçeriye giren adamlardan biri sandalyeyi ters çevirip karşımıza oturmuş bizi seyrediyordu ama bir şey eksikti. Silah elinde değil, sehpaydaydı ama eline almayacağının bir ihtimali yoktu.

    "Merhaba çocuklar" bayıltılmadan önce duyduğum ilk cümleydi ama bu sefer başka biri söylemişti. Ama bu seste bana yabancı gelmemişti. Sanırım, başları tam karşımızda oturuyor ve keyifle bizi seyrediyordu. "Erken uyanmanıza sevindim çünkü benim canım sıkılmaya başlamıştı bile" kollarını sandalyeye dayayıp çenesini de kollarına dayadı. Gözleri her birimizin üzerinde gezdikten sonra bende durmuştu.

   "Aslında burada 6 fazlalık var" deyip yüzünü buruşturdu. İfadesizce onu seyredip dinlemeye devam ettim. Ne derse desin istifimi bozmayacaktım."Sadece Taehyung işimi görürdü ama işler buraya kadar gelip bütün grubu öldü-"

   "ÇIKARIN BENİ BURADAN!" Duyduğum ses ile istifim çabuk bozulmuş endişeli ifadem hemen kendini endişeye vurmuştu. "SİZE DİYORUM LANET OLASILARI!!! ÇIKARIN BENİ BURADAN!!"

   Beni altüst eden tek insan, y/n'nin sesiydi.

    "Ah pardon 7 fazlalık var şuan. Bir adet BTS grubumuz ve zavallı güzellik y/n'ciğimiz var"gülerek söylediği cümle ile ellerini iki yana açtı."PİSLİK HERİFLER!"y/n'den gelen yeni seslerden dolayı bakışlarını yanlarındaki bir çocuğa çevirdi." Getirin şu sürtüğü!"