"လူနာက Post-traumatic amnesia
လို႔ေခၚတဲ့ အတိတ္ေမ့ျခင္း တစ္မ်ိဳးခံစားေနရတယ္...
အဲ့ဒီလို လူနာေတြဟာ ကိုယ့္နာမည္ကိုေတာင္
မမွတ္မိတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ၾကေပမယ့္...
သံုးပံု ပံု ရင္ တစ္ပံုစာေလာက္ လူနာ အနည္းစုကေတာ့
ထိခိုက္ဒဏ္ရာမရခင္ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြေလာက္ပဲ
ေမ့သြားတတ္ၾကၿပီး က်န္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားကို မွတ္မိႏိုင္ၾကတယ္...Kim Jun ကေတာ့
အဲ့ဒီလူနည္းစုထဲမွာပါတယ္..."
ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မျဖစ္ခင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕....
ေမ့ေလာက္စရာေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာမွ ငါနဲ႔ပတ္သက္သမ်ွေတြက ေမ့ခ်င္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနခဲ့တာလား Jun....
"သူအရင္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ဘာမ်ားကူညီႏိုင္မလဲ.. ဆရာ"
ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ့္အစား...Jonginကသာ
ေမးတစ္ခါ ေျဖတစ္လွည့္...
"Memory recallျဖစ္ေစဖို႔ သူမွတ္မိလြယ္မယ့္
အမွတ္တရ ျဖစ္ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ျပန္ေျပာျပရမွာ ေပါ့..."
"ဟုတ္ကဲ့.."
"ဒါေပမယ့္ အခုေစာပါေသးတယ္..သူေသခ်ာေနေကာင္းတဲ့အထိ ေစာင့္လိုက္ပါအံုး..သူ႔ေခါင္းက အရမ္းႀကီးအလုပ္ေပးလို႔မရေသးဘူး"
အမွတ္တရ...
Junေရ..ခုလိုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မင္းနဲ႔ငါၾကား
နာက်င္စရာ အမွတ္တရေတြကလြဲရင္ ဘာမွမ႐ွိခဲ့ဘူးပဲ...အဲ့ဒါေတြ ျပန္တူးဆြၿပီးမင္း မွတ္မိလာေအာင္
ႀကိဳးစားဖို႔..ဟင့္အင္း...ငါမလုပ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး...
Junအခန္းထဲမွာ ကတည္းက
အတင္းေျပာျပ မယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနတဲ့ Jongin
ကေတာ့ အားတက္သေရာ...
---------------------
"မင္းဘာလို႔ ငါ့ကိုတားေနတာလဲ Hun"
ဆရာ့ ဆီက အျပန္ Junေ႐ွ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္း
..Jun မင္းနည္းနည္းေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး စဥ္းစားၾကည့္စမ္း..ေတြဘာေတြလုပ္ ေနတာေၾကာင့္
အတင္းဆြဲေခၚလာတဲ့ေနာက္ ေျခကားယားလက္ကားယား ပါလာရင္း မေက်မျခမ္း
ေျပာေနတာ ခုထိမၿပီးႏိုင္...
"Jongin.."
ဘာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္က ခပ္ေစာင္းေစာင္း...
