23

6K 208 19
                                    

Chapter 23


Jake's POV


After the event that happened many years ago, that caused me to lose the one I love. I lose hope. I never thought that I'll find something or someone to draw strenght from and to be the reason for me to continue my life. I was a coward. I never talked nor explained to him how I felt before he walked away and I even have the same feelings for him until now. Until the day someone, someone who looks exactly like him, someone I recognized by the way he walks, stare and look at a person, someone whom I thought the same person I was looking and longing for many years now.

Flashback.

"Saan ka ba galing?" I looked at Karl and waited for his response. After I saw him in a cafe with that person I quickly called him and lied about an emergency happening in the club.

"May pinuntahan lang ako."

"Oh really? Sinong kasama mo?" I don't know how to ask him about what I saw. Ayokong isipin niya na sinusundan ko siya.

"Wala. Ako lang mag-isa." That's it. Kinuha ko ang phone ko at ipinakita sakanya ang picture nila ng freshman na kasama niya sa restau.

"Then what's this?" Bakas sa mukha ni Karl ang gulat sa ipinakita kong picture sakanya.

"Jake, anong ibig sabihin nito? Sinusundan mo ba ako?"

"Of course not. Nakita lang kita with this guy while I was driving. Hindi ko kasalanan na kitang-kita kayo mula sa labas." Sabi ko sakanya.

"Tsk." Lumapit ako sakanya.

"So tell me, magkakilala ba kayo nito? I mean halata naman kasi magkasama kayo. But, you knew him before right?"

"Ano bang sinasabi mo? He is my junior, your junior also. Alam mo na dapat tayong makipagkaibigan sakanila." Mukha atang masyadong defensive si Karl. May inililihim ba siya saakin?

"Karl, I know you. Matagal na tayong magkaibigan. At alam mo kung bakit ako nagkakaganito. Why won't you just tell me the truth?"

"What truth do you want Jake? You're confusing me. Atsaka niloko mo pa ako na may kaguluhan dito, for what? To answer your stupid question? Tss." I can sense the anger in his tone. But why?

"It is not stupid! You know how I wanted to see Kyle! You know the fact that I was longing for him for many years so don't act as if you don't know anything!" I shouted. Kaming dalawa lang ang nasa loob ng office. Ikinuyom ko ang kamao ko.

"Tsk. So you think he is Kyle huh." I saw a smirk in his face.

"Bakit? Siya ba si Kyle?"

"Hindi siya si Kyle." Huminga siya ng malalim at tuming saakin.

"Is it the truth?" I looked at his eyes.

"Bakit ayaw mong maniwala? Kung gusto mo tanungin mo nalang siya para malaman mo." He turned around and faced the door.

"Tsk. Alam mo naman na galit saakin ang taong 'yon. He doesn't want to talk to me for some reason at hindi ko alam kung ano. And you expect me to ask him?" Something isn't right. I can feel it.

"Oh please Jake, don't be silly. Mukha atang nakalimutan mo na sinaktan mo si Kyle noon." After that he went outside, leaving me speechless and alone.


Present.

"Mukhang good mood tayo ngayon ah." Bungad ni Karl saakin pagkapasok niya sa loob ng office.

"Hindi ko alam kung bakit, I felt happy and excited when I woke up this morning." May nabasa kasi ako kagabi, a status from my chatmate. It sounds silly pero nakikipagchat ako sa isang stranger. Hindi dahil trip ko lang ito pero I need to find an answer to my question.

"Ngayon na ipapalabas yung mga pictures sa official page right?" Tumango lang si Karl. I created the account Bam Boo. I was really curious to the extent ana gusto kong ako mismo ang maghanap ng mga kasagutan sa mga tanong ko by making a dummy account. After I saw De Panda's facebook may kung anong pumasok sa isip ko na gumawa ng fake account.

We've been chatting for quite some time now. He keeps on ranting about this guy na kinaiinisan niya sa campus. The day nung second basketball try-out matagal akong natulog dahil kay De Panda, hindi iyon dahil kay Jane. Hindi ko siya kinuha that night because she decided to have a sleepover with her friends.

"Mamayang 9 ata nila ipopost. Bakit? Interesado ka ba sa mga photos?" Oo. Umaasa ako na tama ang mga kutob ko.

"Dear readers, I'm going to expose my real identity dahil kailangan kong manalo." Bulong ko. Binasa ko ulit ang status ni De Panda. My heart is beating so fast parang magkakaheart attack ako pagkatapos kong basahin ulit ang status niya.

"May sasabihin ako sayo." Sabi ko kay Karl. Umupo siya at tumingin saakin.

"Napansin ko sa mga stories ni De Panda. Ba't parang sad ending lahat? Parang sobrang bitter naman ata nung author." Sabi ko.

"No joke? Binasa mo lahat ng libro niya?"

"Of course not all. Pero kasi lahat tragic walang happy ending. Tsk. Sino kaya 'yang De Panda na 'yan." Pasimple akong tumingin sakanya napansin ko na umiwas siya ng tingin saakin.

"Oh ipinost na pala nila yung mga photos." Kinuha ko agad ng phone ko at tinignan ang mga litrato sa official page. I switched my account at tinignan ang facebook ni De Panda.

"Nagkamali ata ako." Bulong ko. I was expecting to see something pero mukhang nagkamali na naman ako.

"Bakit? Is there something wrong boss?" Lumapit si Karl saakin kaya itinago ko ang phone ko sa bulsa.

"Nothing. Everything is perfectly fine." I answered.

"Nakita mo na ba ang mga photos?"

"Yup." Tumango ako at naglakad papunta sa fridge.

"Tapos? Kumusta naman ang photo ng junior representative natin? Marami na bang likes?"

"I don't know and I don't care." Kinuha ko ang can of beer atsaka ko ito ininom. Sino kayang naglagay nito dito sa fridge. Tsk.

"Really? You don't care ah." Humarap ako kay Karl at tumango.

"With his awful attitude, who would even care?" I sighed. Something isn't right. This feeling is creeping me out, it's like everytime I talk about that guy I feel so sad and I can't really find a word to describe what I feel.

"Bala ka diyan."

"Anong sabi mo?" I raised a brow.

"Sabi ko aalis na muna ako. May pupuntahan ako somewhere. Kita nalang tayo mamaya ah. Bye boss." Umalis si Karl at iniwan na naman akong magisa dito sa office. What the heck is wrong with the people? Basta-basta nalang nangiiwan.

"What should I do?" Kinuha ko ang laptop ko at tinignan ang schedule ng game namin para sa intrams.

"No matter what happens, we should win." I whispered. Narinig kong bumukas ang pinto kaya lumingon ako. I stood up.

"Good morning?"

"What are you doing here?"

- -

End of the twenty-third chapter.

Note: I know, feel free to comment all your hinanakits about Jake's POV. Hindi pa talaga tapos ang pasok namin and hopefully makakasurvive ako sa lahat ng school works. Anyways, sino kaya ang dumating sa office ng basketball club? Abangan niyo ang next chapter!

Dream Guy (Boyxboy) [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon