ေဆးရံု။ ကြ်န္ေတာ္အမုန္းဆံုးေနရာ။
ဒီရပ္ဝန္း ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို မုန္းေနျပီ။ ဆရာဝန္ေတြ၊ ေန႔စဥ္ အသက္ရွင္ဖို႕ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လူနာေတြ။ပိုးသတ္ေဆးနံ႕။
အမုန္းဆံုးကေတာ့ အေရးေပၚခန္းပင္။
ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ ရြာသည္မဟုတ္။
ကံဆိုးမႈက ခ်င္းမိုင္ေရာက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို
လွမ္းေခၚျပီးကို ကိုယ္ေပၚတည့္တည့္ရြာခ်တာ။
ေမေမ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေခ်ာ္လဲသည္တဲ့။ ႀကီးႀကီး
ကေတာ့ သူရွိရဲ႕နဲ႔ ျဖစ္သည့္ကိစၥမို႕ ေတာင္းပန္
မဆံုးျဖစ္ေနေသးတာကိုလည္း ျပန္ႏွစ္သိမ့္ရ
ေသးသည္။
အလုပ္ေလးရလို႕ ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းဆက္တက္
ဖို႕ အဆင္ေျပျပီထင္ေနခဲ့တာ။ခုေတာ့...
"ေပါင္ရိုးက်ိဳးသြားတယ္။ Steel ရိုးထည့္မွရမယ္
လမ္းေတာ့ေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆီး
ခ်ိဳ ကိုလည္း ထိန္းထားမွ ရမယ္။ ေလာေလာ
ဆယ္ အိမ္မွာထက္ ေဆးရံုမွာထားတာ လူနာ
အတြက္ ပိုစိတ္ခ်ရမယ္"
ေမ့ေဆးမျပယ္ေသးတဲ့ ေမေမ့ကို မႀကည့္ႏိုင္ေတာ့
ပါ။ ႏိုးလာရင္ မ်က္ရည္ေတြႀကားက ေတာင္းပန္
စကား ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို အားနာေနမည့္ေမေမ့
ကို ျမင္ရတာ ရင္အနာဆံုးပဲ။ ဒီေလာကမွာ
သားသမီးကို ဒုကၡေတြ ေပးေနတယ္လို႕ ကိုယ့္
ကိုကိုယ္ သတ္မွတ္မိတဲ့ မိဘေတြေလာက္ လူျဖစ္
ရံႈးေစတာ မရွိဘူးလို႕ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။
ေမေမ့ကိုေတာ့ အဲ့လိုမခံစားေစခ်င္။
"တီငယ္...ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး"
ဒီတစ္ခါေတာ့ တီငယ္မတားေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္
တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ပင္ပန္းေနျပီ။
"လြယ္လြယ္ပိုက္ဆံရမယ့္အလုပ္ဆိုတာထက္
ပိုက္ဆံသာ မ်ားမ်ားရမယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ဘာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လိုက္ခ်င္လာျပီ"
တီငယ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။ စဥ္းစားေနတာမ်ိဳး
ေတာ့ မဟုတ္။ ဒီအတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို မႏွစ္သိမ့္
ေပးႏိုင္ေတာ့၍သာ...
"ညီ...တီငယ္ မဂၤလာပါ"
တစ္ဆက္တည္းဆိုသလို တီငယ့္ကိုပါ ႏႈတ္ဆက္
စကားဆိုသည္။ လက္ထဲမွာလည္း အိတ္တစ္လံုး
ဆြဲထားေသး၏။
သတင္းႀကားႀကားခ်င္းေျပးလာဟန္ရွိသည္။ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာ ျမင္တာေတာင္ အပူမျငိမ္းႏိုင္ဘူး။
အခ်ိန္ေတြ မေပးႏိုင္လို႕ အားနာျခင္းသာ ပိုဖိစီး
သည္။
YOU ARE READING
PRO ||Season One||
RomanceBL Romance,Drama and other age limited feelings အခ်စ္ဆိုတာ PROဆန္စရာလည္းမလိုပါဘူး ေနာက္ျပီး ကိုယ့္အခ်စ္က ေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုျပီး PROmotion ဆင္းျပီးခ်ခင္းျပစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ဒါဆို တကယ္တမ္း ဘာလိုအပ္တာလဲ?
